Morgunblaðið - 10.10.2014, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. OKTÓBER 2014
✝ Halldóra Ó.Sigurðardóttir
fæddist á Gjögri
15. júlí 1919. Hún
lést á Sólvangi 30.
september 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Sveinsson sjómað-
ur, f. 27.6.1883,
hann fórst með
Erninum frá Hafn-
arfirði 8.8. 1936,
og Jústa Júnía Benediktsdóttir,
f. 26.6. 1893, d. 4.12. 1969.
Systkini hennar voru: 1) Matt-
hildur, f. 26.10. 1911, d. 24.3.
1937, gift Stefáni G. Sigurðs-
syni. 2) Kristens Adolf Rein-
holdt, f. 22.4. 1915, d. 21.10.
1974, kvæntur Sólveigu Hjálm-
21.11. 1956, d. 10.10. 1988.
Synir þeirra eru a) Jökull, sam-
býliskona Harpa Kolbeins-
dóttur, þau eiga börnin Loga
og Auði. b) Jón Trausti, kvænt-
ur Selmu Þórsdóttur, þau eiga
dæturnar Valgerði Lóu og Em-
ilíu Kríu. Fyrir átti Ólafía Guð-
rún Ásgeir Jón Ásgeirsson.
Dódó flutti árið 1928 með
fjölskyldu sinni til Hafn-
arfjarðar frá Vestfjörðum, bjó
þar síðan og lengst á Hamars-
braut 10 ásamt eiginmanni sín-
um og börnum. Hún lauk gagn-
fræðaprófi frá Flensborg og
vann í „Dódóbúð“ þar til hún
stofnaði heimili. Sinnti hún
heimili og fjölskyldu en vann
um hríð í hlutastarfi á kaffi-
stofu Skattstofunnar eftir að
hún komst á fimmtugsaldurinn.
Frá 3. maí 2008 dvaldi hún á
Sólvangi.
Útför Halldóru fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 10.
október 2014, og hefst athöfnin
kl. 15.
arsdóttur. 3) Bene-
dikt Sigurðsson, f.
1.1. 1926, d. 21.8.
1999, kvæntur
Önnu Soffíu Árna-
dóttur.
Dódó giftist Jóni
E. Guðmundssyni
járnsmið 13.4.
1945. Þau eign-
uðust tvö börn: 1)
Sigríði Jústu, f.
1948. Börn hennar
með Bjarna H. Jóhannssyni eru
a) Guðrún Bjarnadóttir, gift
Þórði Sturlusyni. Þeirra dætur
eru María Rut og Sigríður
Arna. b) Jón Eyvindur Bjarna-
son. 2) Guðmundur, f. 3.4.
1954, d. 21.11. 1993, kvæntur
Ólafíu Guðrúnu Jónsdóttur, f.
Það er skrítið að eldast og týna
minningum sínum. Það gerist hjá
fólki eins og mömmu sem fær
heilabilun, en nú er hún dáin.
Hún fæddist á Gjögri en vegna
skorts á atvinnu flutti fjölskyldan
til Hafnarfjarðar með stuttri við-
dvöl á Ísafirði. Faðirinn drukkn-
aði þegar hún var 17 ára stödd á
Hólmavík í síldarsöltun. Fullir
karlar færðu henni tíðindin sagði
hún og gáfu henni rjóma til hug-
hreystingar, en hann var súr.
Hún lauk gagnfræðaprófi frá
Flensborg og ætlaði í Kennara-
skólann. Vegna fráfalls fyrirvinn-
unnar varð ekkert úr því. Hafði
kennsluna í sér og var iðin við að
hlýða okkur systkinum og síðar
barnabörnum yfir lærdóminn.
Var bókaormur og fylgdist vel
með fréttum, vissi upp á hár sölu-
verðið á þeim gula hverju sinni.
Hún giftist föður mínum árið
1945. Nokkrum árum síðar fluttu
þau í hús sem þau reistu sér á
Hamarsbraut 10 í Hafnarfirði og
bjuggu þar upp frá því. Ólík voru
þau en bættu hvort annað upp.
Uppeldið var frjálst, ég fékk að
máta veruleikann sjálf. Það voru
nokkrar reglur: Stundvísi og
stundvísi, standa við loforð,
skulda engum og axla ábyrgð.
Endurmenntaði sig og var ötull
nemandi í Námsflokkum Reykja-
víkur. Sýndi mér einu sinni stolt
góða einkunn í vélritun. Sagði af-
sakandi að það væri nú glópalán,
sami texti hefði verið í prófinu og
hún hefði æft sig oftsinnis á
heima.
Henni þótti gaman að spássera
um Hafnarfjörð og ræða við fólk.
Ungur frændi sem var í pössun
sagði að fenginni reynslu: „Hún
Dódó þekkir alla í Hafnarfirði og
líka þá sem eru í kirkjugarðinum.“
Faðir minn lést eftir stutt veik-
indi árið 1995. Viðbrögðin voru
ekki tilfinningahlaðin enda hefði
henni þótt það óviðeigandi. Eftir
að hafa jafnað sig á fréttunum á
gjörgæslunni taldi hún að best
væri að flýta sér heim og hella upp
á, húsið færi að fyllast af fólki.
Allt í einu var mamma úr heimi
hætt. Þessi rauðhærða kona, sem
sífellt var á fartinni, klædd öllu í
stíl. Þegar illa áraði í mínu lífi stóð
hún með mér sem klettur. Þegar
hallaði undan fæti hjá henni var
ég glöð að geta veitt henni stuðn-
ing. Við tóku þung ár en 3. maí
2008 flutti hún af Hamrinum á
Sólvang. Þar er yndislegt fólk sem
hlúði að henni eins og kostur var
og þá ekki síður mér. Stundum
miklu meira en það fær borgað
fyrir. Hafi það mikla þökk fyrir al-
úð sína og vináttu.
Kona er gengin sem mátti vart
vamm sitt vita, gjafmild og hjálp-
leg þeim sem áttu um sárt að
binda. Þekkti og viðurkenndi galla
sína hispurslaust. Bað sjaldan um
aðstoð og var sjálfri sér nóg enda
sjálfstæð. Dæmigert að finna
þessa úrklippu í skúffunni hennar:
Er dauðans nótt mig dvelur
um djúpan harm ei kveð.
Ei skyggi leiðið skógarbjörk,
né skrýði rós þann beð.
Mig vorið grasi vefur,
það vökvar döggin gyllt.
Í glöðum hug mig geymdu
eða gleymdu ef þú vilt.
(C.G. Rossetti, þýð. Rósa.)
Ég kveð mömmu mína sátt.
Hún var löngu þrotin kröftum og
tilbúin að fara. Hún veit að ég
geymi hana í hjarta mínu og huga,
hún verður ávallt virk og lifandi í
mínu lífi. Rétt eins og ég upplifi
pabba sem ég leita enn til.
Blessuð sé minning hennar,
föður míns og þeirra saman.
Sigríður Jústa Jónsdóttir.
Árið er ca 1968. Dódó flýtir sér
suður Suðurgötuna framhjá leik-
vellinum hjá Kató, sennilega á leið
í fiskbúðina eða mjólkurbúðina.
Við krakkarnir sjáum hana,
hlaupum að girðingunni og köllum
Dódó, Dódó. Hún stoppar, talar
aðeins við okkur áður hún hleypur
aftur af stað. Svo, eins og ég minn-
ist þess, fékk ég alltaf sömu
spurningarnar. Er hún mamma
þín? Nei. Er hún amma þín? Nei.
Hvað er hún þá? Hún er bara
Dódó, svaraði ég.
En Dódó var ekki bara Dódó. Á
þessum árum og fram á unglings-
ár var hún mér allt. Ég leit á hana
bæði sem mömmu mína, ömmu
mína, vin minn og ömmusystur
sem hún var. Frá fæðingu og
framundir tvítugsaldurinn leið
vart sá dagur að ég kæmi ekki við
á Hamarsbrautinni hjá Dódó og
Jóni. Hamarsbrautin var mitt
annað heimili. Ég bjó þar um
tíma, var þar í pössun þegar ég
var lítill, var þar fyrir eða eftir
skóla nánast allan grunnskólaald-
urinn, borðaði þar hádegismat í
fimmtán ár eða meira og fór með
þeim í ferðalög á sumrin. Ég á
Dódó og Jóni því mikið að þakka.
Núna er Dódó öll, eftir erfið
síðustu ár. Ég hef velt því fyrir
mér síðustu daga, hvernig lýsir
maður Dódó best? Það er sérstak-
lega tvennt sem kemur upp í hug-
ann. Dódó var alltaf á hlaupum, en
samt sem áður alltaf til staðar.
Dódó var alltaf að flýta sér. Hún
hljóp upp og niður tröppurnar á
Hamarsbrautinni, hljóp út í
Laujabúð, hljóp niður í Iðnaðar-
banka að borga reikninga, heim til
að elda hádegismatinn, flýtti sér
að vaska upp, hljóp niður í Bollu til
að taka strætó inn í Reykjavík til
að versla. Hún var búin að kaupa
allar jólagjafirnar í febrúar. Hún
stjórnaði heimilinu á hlaupum.
Þess á milli sá hún um uppeldi á
börnum, sínum eigin, öðrum börn-
um í fjölskyldunni eins og mér og
seinna barnabörnunum. Dódó
hafði gaman af börnum, en hún
var engin sérstök barnagæla. Hún
var ekki týpan sem var að faðma
fólk og kyssa eða tala um tilfinn-
ingar. Hún var ekki mikið fyrir
stóru orðin. Það sem kannski lýsir
því best hvað ég meina með að
vera til staðar eru samskipti Dódó
við ketti. Að eigin sögn var henni
ekkert vel við ketti. Samt sem áð-
ur sá hún um að enginn köttur í
kringum Hamarsbrautina sylti.
Dódó og Jón voru einstaklega
hjálpsöm við þá sem þau bundu
sitt trúss við. Hjálpuðu fólki helst
án þess að tekið væri eftir og ætl-
uðust ekki til neins í staðin. Þau
voru bara til staðar og sáu um að
allir hefðu það sem best.
Dódó hafði mikla réttlætis-
kennd, las mikið, og fylgdist vel
með fréttum og þjóðfélagsum-
ræðu meðan heilsan leyfði. Við
töluðum oft um pólitík, en ég hef
hugsað um það síðustu daga að ég
hef eiginlega ekki hugmynd um
hvað hún kaus. Eftir að ég fluttist
til Noregs fékk ég fyrir tíma int-
ernetsins bestu fréttir að heiman
með að hringja í Dódó. Hún vissi
meðal annars alltaf úrslit í síðustu
Hauka-leikjum.
Nú við leikslok vil ég þakka
Dódó fyrir að hún kom mér til
manns og ræktarsemina við mig,
mína fjölskyldu og við dætur mín-
ar sem litu á hana sem sína lang-
ömmu. Nafna þín í Noregi biður
að heilsa. Hún er jafn mikil
Haukamanneskja og þú.
Stefán Andreasson.
Nú þegar móðursystir mín,
Halldóra Sigurðardóttir, kveður
þennan heim koma upp í hugann
margar og góðar minningar um
bernsku- og æskuárin. Við Dódó
ólumst upp saman, þar sem ég ólst
upp hjá móðurömmu minni, en
móðir mín lést er ég var á fyrsta
aldursári. Dódó var 17 árum eldri
en ég og var hún mér fyrst sem
stóra systir og síðan sem móðir
með öllum sínum góðu ráðlegg-
ingum, sem ég tók nú ekki alltaf
vel, en eftir nokkra umhugsun sá
ég að hún hafði á réttu að standa.
Ég minnist fyrstu leikhúsferð-
ar minnar í Iðnó er Dódó bauð
mér með sér að sjá barnaleikritið
Óla smaladreng, ferða til Reykja-
víkur rétt fyrir jólin að skoða
skemmtilegar útstillingar í búðar-
gluggum, heimsókna til vin-
kvenna hennar og ótalmargs
fleira. Dódó var mikil hannyrða-
kona strax frá unga aldri. Sér-
stakt dálæti hafði hún á útsaumi
og hekli. Ég naut auðvitað góðs af,
þar sem hún heklaði fallega kjóla
bæði á mig og brúðurnar mínar,
að ógleymdum klukkunum, en það
var klæðnaður sem stelpur
klæddust undir kjólnum, sér-
staklega að vetrum.
Svo kom Jón inn í líf hennar og
hændist ég strax að honum. Hann
kom í heimsókn á kvöldin og sat
ég oftast inni hjá þeim í herberg-
inu þar til kallað var á mig og sagt
að ég ætti að leyfa þeim að vera í
friði. Þau hófu síðan búskap að
Norðurbraut 15 og var ég þar tíð-
ur gestur. Þau byggðu sér glæsi-
legt hús að Hamarsbraut 10 og
stóð það hús ávallt opið fyrir fjöl-
skyldu og vini. Minnist ég sérstak-
lega jólaboðanna þar sem öll stór-
fjölskyldan kom saman og var þá
ávallt glatt á hjalla.
Síðustu árin dvaldi Dódó á Sól-
vangi og naut þar góðrar umönn-
unar starfsfólks. Hún tók mikið
efir klæðaburði fólks og var eins
gott að vera vel til fara þegar mað-
ur kom í heimsókn. Þá fékk maður
ef til vill að heyra „Þú ert bara pen
í dag“. Siddý hugaði einstaklega
vel að klæðaburði mömmu sinnar
síðustu árin, sá um að hún væri
fallega klædd og að hárið færi vel.
Ég þakka Dódó samfylgdina í
gegnum árin, en bæði hún og Jón
reyndust mér og síðar fjölskyldu
minni ávallt vel og á ég þeim
margt að þakka. Sendi Siddý,
Guðrúnu, Jóni Eyvindi, Jökli og
Jóni Trausta innilegar samúðar-
kveðjur.
Sigríður Stefánsdóttir.
Í dag er kvödd fyrrverandi ná-
grannakona til fjölda ára, hún
Halldóra, eða Dódó eins og hún
var ávallt kölluð.
Við Siddý dóttir hennar höfum
frá unga aldri verið vinkonur og
mikill samgangur milli æskuheim-
ila okkar. Þarna áttum við Siddý
margar góðar stundir og ekkert
nema góðar minningar í návist
þeirra heiðurshjóna Jóns Hró og
Dódó.
Eftir erfið veikindi undanfarin
ár hefur hún nú kvatt þennan
heim, síðust nágranna frá þeim
árum, þegar við krakkarnir í göt-
unni lékum okkur úti, leikrit voru
sett upp í bílskúrum og við fylgd-
umst með lömbum leika sér á
túninu við Bjarnabæ
„Nú er mikil breyting á Ham-
arsbrautinni,“ sagði Dódó gjarn-
an, þá sjaldan sem nýir íbúar
fluttu í þessa fámennu götu. Sorg-
in knúði sannarlega á hjá þessari
duglegu konu eins og við fráfall
eiginmanns, einkasonar og
tengdadóttur, blessuð sé minning
þeirra.
Hún hafði gaman af og var dug-
leg að arka niður í miðbæ eins og
þær gerðu gjarnan húsmæðurnar
í þá daga og alltaf uppáklæddar.
Þá var það sparikápan, hattur og
hanskar og jafnvel tekinn strætó
alla leið til Reykjavíkur og kíkt á
Laugaveginn.
Snilldarsmákökubakstur fyrir
jól, og kökurnar svo vel lokaðar
niðri til jóla að okkur Siddý reynd-
ist mjög erfitt að komast í boxin
en fengum þó aðeins að smakka
eina og eina. Dódó og fjölskylda er
mér minnisstæð frá þessum upp-
vaxtarárum, hafi hún bestu þakkir
fyrir góð kynni. Elsku Siddý,
æskuvinkona mín, samúðarkveðj-
ur til ykkar aðstandenda á erfið-
um tíma.
Helga Ragnheiður
Stefánsdóttir.
Halldóra Ó.
Sigurðardóttir
Sigga á Bessastöðum í Sæ-
mundarhlíð ólst upp í stórum
hópi systkina. Hún var fimmta í
röð átta barna Mínervu Gísla-
dóttur og Sæmundar Jónssonar
sem fæddust á ellefu árum, 1939-
50, en áður hafði Mínerva eignast
dóttur; dreng misstu þau Mín-
erva og Sæmundur í frum-
bernsku árið 1949 og nú hefur
hún Sigga verið kölluð í nætur-
stað sinn fyrir aldur fram. Dauð-
inn er óskiljanlegur, þögull og
óumflýjanlegur, alltaf einhvers
staðar í kallfæri:
Kvöldið dregur dauðahljótt
dökkan væng á gluggann.
Jörðin þokar okkur ótt
inn í næturskuggann.
Þessa vísu orti Hólmfríður
Jónasdóttir heima á Krók og lýs-
ir óvissum en öruggum dauðans
tíma. En á Bessastöðum var lífið
á vakt í öllum blæbrigðum, þar
voru ekki bara þau hjón og sjö
börn, þar voru Jón og Soffía, for-
eldrar Sæmundar, og þar var hún
Ína sem fylgdi Sæmundarfólki
um 82 ára skeið, síðustu fimmtán
árin rúmföst á Bessastöðum og
væsti ekki um hana hjá henni
Mínervu, sem hafði einstaklega
hlýjar hendur. Og ekki munaði
þau hjón um að hafa sumarstráka
eins og t.d. þann sem hér skrifar
– og gerði víst lítið gagn fyrsta
sumarið nema að vera Gísla kúa-
rektor til aðstoðar ásamt Nönnu,
yngstu dóttur hjóna og jafnöldru
minni. Eftir á að hyggja sé ég nú
hvað verkahringur hennar Mínu
Sigríður
Sæmundsdóttir
✝ Sigríður Sæ-mundsdóttir
fæddist á Bessa-
stöðum í Sæmund-
arhlíð í Skagafirði
25.12. 1946 og lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 5.9.
2014.
Bálför Sigríðar
var frá Fossvogs-
kirkju 11. sept-
ember 2014.
– eins og hún var
jafnan kölluð – og
þeirra hjóna beggja
var langur. Fyrsta
sumarið mitt var
rafmagn ekki komið
í sveitina, fimmtán
gripir handmjólkað-
ir í fjósi, hesturinn
var þarfasti þjónn-
inn í heyskapnum
og Sæmundur og
Jón sonur hans
slógu alla túnkraga með orfi og
ljá. Mjólkurbíllinn því sem næst
eini bíllinn á veginum. Það var
ekkert grín að þrífa mjólkur-
brúsa og tryggja þann þrifnað að
mjólkin færi í fyrsta flokk. Að
ekki sé nú minnst á eldamennsku
og bakstur á stóru og gestkvæmu
heimili. Og allan þennan þvott.
Jón eldri, afi hennar Siggu, gaf
út ljóðabók, Aringlæður, undir
hógværu en stoltu höfundar-
nafni: Jón Jónsson Skagfirðing-
ur. Þar er þessi vísa:
Hér er eitt, sem huga minn
hjartanlega gleður:
Í fangi mínu framtíðin
fagnar, hlær og kveður.
Kannski er þetta ort um hana
Siggu, sem jafnan var hrókur alls
fagnaðar, einstaklega hjálpsöm,
hlý, greiðvikin og óvílin. Hló
hjartanlega og af henni geislaði
sú bjarta gleði og umhyggja sem
einkennir þau Bessastaðasystk-
ini öll. Ég veit að börnin í Mos-
fellsbæ sem hún Sigga hlúði að í
starfi sínu minnast hennar öll
fyrir þá eðlislægu og hlýju gæsku
sem hún sýndi þeim; hún hélt
uppi jákvæðum aga sem öllum er
ekki gefið, en er til þess fallinn að
börn þroskist og læri. Hún tókst
á við banamein sitt í krafti heim-
anbúnaðar síns, vafin umhyggju,
og kvartaði aldrei. Gefi nú sá sem
sólina skapaði henni líkn og ró.
Ég þakka henni fyrir ógleyman-
legar samverustundir í æsku og
sendi ástvinum hennar samúðar-
kveðju.
Sölvi Sveinsson.
Pabbi minn Þór-
arinn Einarsson er
dáinn. Hann var
alltaf stór hluti af
mínu lífi og mín fyrirmynd.
Skyndilegt fráfall hans er sárara
en orð fá lýst. Það er svo erfitt að
hafa ekki getað kvatt hann. Hug-
ur minn reikar og minningarnar
um allt sem við gerðum saman
mun ég alltaf varðveita. Ég trúi
því að við pabbi munum hittast
seinna á fallegum stað.
Pabbi fæddist, ólst upp og bjó
alla tíð á Ormarsstöðum. Hann
gekk í barnaskóla sveitarinnar á
Þórarinn
Einarsson
✝ Þórarinn Ein-arsson fæddist
1. október 1935.
Hann lést 10. sept-
ember 2014. Útför
Þórarins var gerð
19. september
2014.
Helgafelli og var
afi, Einar Einars-
son, fyrsti kennar-
inn hans. Sauð-
fjárbúskapurinn á
æskuheimilinu varð
hans ævistarf og
pabbi var snemma
liðtækur til vinnu.
Fyrstu hjúskaparár
pabba og mömmu
bjuggu þau í gamla
bænum hjá ömmu
og afa en árið 1970 reisti hann
fjölskyldu sinni fallegt hús og
þar hafa þau búið alla sína tíð.
Pabbi var mikið náttúrubarn og
þekkti grös, blóm, fell, fjöll og
fugla. Hann þekkti hvern klett
og hverja þúfu í sveitinni og heið-
ina sína sem hann smalaði svo oft
þekkti hann eins og lófann á sér.
Sólin og geislar hennar voru
hans úr. Það var engu líkara en
að pabbi hefði yfirnáttúrulega
tengingu við náttúruna. Hann las
umhverfið og náttúruna. Hann
var veðurglöggur og ræktaði
landið sitt og hlúði að því. Pabbi
var fjárglöggur og þekkti sína
hjörð í langri fjarlægð. Öll mörk
Fellamanna, Fljótsdælinga og
Jökuldælinga þekkti hann enda
búinn að vera réttarstjóri á Orm-
arsstaðarétt frá upphafi hennar
árið 1960. Sunnudaginn 21. sept-
ember verður réttað í sveitinni
og þá átti hann að vera réttar-
stjóri.
Auk bústarfanna byrjaði
pabbi ungur, eða um 16 ára gam-
all, að vinna í vegavinnu. Sam-
hliða búskapnum vann pabbi í
vegavinnu og vegagerð. Vörubif-
reið átti hann alla sína ævi. Á
hlaðinu heima eru tvær traktors-
gröfur og tveir vörubílar. Pabbi
var ekki að hætta þó að 80. af-
mælið nálgaðist. Hann sinnti sín-
um störfum til hinsta dags en
þann 5. september sl. var síðasti
vinnudagur hans hjá Vegagerð-
inni. Vegavinnuárin voru því 62.
Pabbi var vinnusamur, dug-
legur og ósérhlífinn. Húsbygg-
ingar, vélaviðgerðir, ræktun,
veiðar o.fl. lék í höndunum á hon-
um. Framkvæmdagleðin var
mikil og fátt óx honum í augum.
Félagsmál lét pabbi eiga sig en
lét sig meira varða sitt heima-
fólk. Best leið honum heima á
bænum sínum. Pabba þótti með
eindæmum gaman að spila og
var snjall spilamaður. Á vetrar-
kvöldum var tekið í spil. Þegar
við Magnús komum í heimsókn á
seinni árum tókum við í spil og
þá spiluðum við bridge. Ferðalög
pabba voru stutt og skemmtileg-
ast fannst honum að skoða aðrar
sveitir. Þær voru ófáar ferðirnar
sem pabbi og Magnús fóru inn að
Snæfelli og Kárahnjúkum. Virkj-
unin, stíflan og allt umhverfið var
skoðað báðum til mikillar gleði.
Pabbi var mikið jólabarn. Bær-
inn var skreyttur og allt gert
fínt. Ekkert mátti vanta í mat og
drykk, hvorki fyrir menn né dýr.
Minningin um pabba mun lifa í
hjarta mér. Hann kenndi mér að
elska sveitina okkar og það mun
ég alltaf gera. Í hjarta mínu býr
ekki bara sorg. Þar býr líka gleði
og þakklæti fyrir að hafa átt ein-
stakan pabba. Blessuð sé minn-
ing hans.
Margrét Þórarinsdóttir.