Stígandi - 01.10.1947, Qupperneq 53

lokaði og gekk inn aftur, fór fram og opnaði og rýndi út í hríð-
arvegginn.
Jónas liafði hallað sér upp í rúm og lá þar endilangur og mælti
ekki orð frá vörum.
— Þau ættu að hafa bæinn, liafi þau snúið strax við, mælti
faðirinn eins og við sjálfan sig.
Enn leið góð stund og herti veðrið heldur en hitt.
Hverju barni mátti vera sýnilegt, að húsráðanda var ekki rótt.
Anna var eins og á nálum og mælti ekki orð.
— Ég mundi treysta mér að hafa símalínuna og ná inn að
Bakka, ef illa færi, mælti Þórárinn, eins og til Jónasar. En að
linna þau í þessu veðri, er náttúrlega eins og að leita að saumnál
í lieysátu.
Svo gekk hann enn fram og rýndi út í nóttina, lokaði og fór að
taka til hlífðarfötin.
— I guðanna bænum, slepptu ekki símalínunni, bað konan, ef
þú ætlar að reyna að fara út.
— Ég fer með þér, sagði Jónas og reis upp úr rúminu.
A meðan þeir bjuggu sig, heyrðist hark á hlaðinu.
Svo hrökk bæjardyrahurðin opin og hríðarstrokan stóð inn að
búrdyrum.
Bóndi og vinnumaður staðnæmdust ferðbúnir í bæjardyrunum.
— Phú! sagði komumaður, um leið og hann renndi sér al-
snjóa inn í skútann. Svo reif liann framan úr sér lníðarkleprana.
Á hæla honum skutust meyjarnar inn í húsið álútar með and-
köfum. Skjóni stóð á hlaðinu fyrir sleðanum og skaut höm í
veðrið.
— Þetta var fallega af sér vikið að hafa bæinn í þessu voða-
veðri, mælti Þórarinn, og það á móti að sækja.
Jónas flutti hestinn í hús. Hitt fólkið gekk allt til baðstofu
og þar afklæddust systkinin vosklæðunum.
— Mikil fyrirmunun er á Jrjóðinni að nokkrum hvítum manni
skuli detta í hug eða líðast að ala aldur sinn í annarri eins eyði-
mörk og sveitin er, sagði Sigurður og reif af sér útiskóna.
— Guði sé lof, að þið skylduð hafa bæinn í þessu voða-veðri,
mælti móðirin með fögnuði. Nú flóa ég mjólk og hita kaffi, svo að
ekki setji að ykkur.
— Ég held, að það sé bezt, að ég opni útvarpið og viti, hvort
ekki sé þar eitthvað gott að lieyra, mælti faðirinn.
18*
STÍGANDI 975