Stígandi - 01.10.1947, Page 76

doríunni. Sennilega voru þeir fyrstir út, hugsaði liann, en kipr-
aði þó saman augun og skyggndist móti veðrinu út yfir sjóinn. Þá
sá hann bát, sem barðist langt úti gegn storminum. Það var Hauk-
urinn. Hann var sá fyrsti.
Rétt í þessu fengu þeir fyrsta sjóinn yfir sig. Skreiðin tók djúpa
dífu, setti stefnið í og tók ölduna yfir sig alveg aftur að stýrishúsi.
Tore fann, hvernig sjórinn þrengdi sér inn að skinni gegnum
peysu og buxur. Nú var hann ekki til að spauga við. Bezt mundi
að sjóklæðast, áður en hann yrði rennandi votur. Hann ste.ypti
yíir sig sjóstakknum og batt sjóhattinn vel á sig.
Það var rokstormur og haugasjór. Sælöðrið rauk um þá eins og
hríðarbylur. Hásetarnir brugðu aukaböndum á doríurnar og öflu
var lokað, sem lokað varð. Vélamaðurinn fór niður í vélarúmið
og lokaði rammlega á eftir sér. Hann kærði sig ekki um brotsjó,
sem dræpi á mótornum, ofan í vélarúmið. Þarna sat hann nú þurr
og hlýr og smurði, fægði og blístraði.
Tveir hásetanna voru uppi til öryggis, ef eitthvað yrði að, en
hinir fóru niður í hásetaklefann og fengu sér kaffitár og brauð-
bita.
Klukkustundir liðu, og fiskiflotinn skreið þungum vélahöggum
móti veðrinu út á ntiðin. Það sóttist seint, en sóttist samt. Og nær
og nær kornust þeir línunum.
En það var ekki allur galdurinn að komast á miðin; Það vannst
nú venjulega. Þyngri þrautin var að ná inn línunum. Ýmsir sneru
aftur og héldu í höfn. En Óttar, Bertus og tveir formenn aðrir
liéldu enn áfram. Og svo Haukurinn. Hann var enn fremstur
allra.
Tore stóð í stýrishúsinu hjá Óttari.
Stormurinn hafði hreinsað til í lofti, svo að skyggni var allgott,
og í vestrinu hafði skýjabakkinn greiðzt í sundur. Sennilega var
ekki meira að óttast úr þeirri áttinni. En í norðvestri dró upp bik-
svartan skýjamúr.
Þetta lagðist í mig, sagði Óttar, að hann mundi snúa sér, og þá
verður hann ekki mjúkherítur. Bara hann héldist sæmilega
bjartur.
Segjum tveir, sagði Tore og varð hugsað til þess, hvað yrði, ef
liann gengi í byl. Það var fljótgert að missa sjónar á doríu í bfind-
byf og stórsjó. Og því miður kom það fyrir, að aldrei spurðist
framar til hennar né þeirra, sem í henni voru.
'298 stígandi