Stígandi - 01.10.1947, Qupperneq 85

ótti. Þegar við spurðum, hvers vegna faðir okkar væri farinn,
sagði móðir okkar aðeins, að við værurn of ungir til að skilja það.
Kvöld eitt lagði móðir mín svo fyrir, að framvegis skyldi ég
annast hin daglegu innkaup. Hún fór með mér til búðarinnar á
horninu, svo að ég vissi, hvernig ég ætti að bera mig að. Ég var
mjög hreykinn. Mér fannst ég orðinn rnaður með mönnum. Síð-
degis næsta dag tók ég körfu á handl-egg mér og hélt af stað til
búðarinnar. Þegar ég nálgaðist götuliornið, varð strákahópur á
leið minni. Strákarnir gripu mig, börðu mig niður, þrifu körf-
una og rændu mig aurunum og ráku mig dauðskelkaðan heim.
Um kvöldið sagði ég móður minni frá þessu, en hún ha-fði engin
orð um þetta. Hún settist strax niður, ritaði nýjan minnisseðil,
fékk mér aftur aura og sendi mig af stað. Ég gekk með hálfum
liuga niður tröppurnar, en kom þá auga á strákaliópinn, sem enn
lék sér á götunni. Ég hljóp inn.
Hvað er að? spurði móðir mín.
Strákarnir -eru þarna enn, sagði ég, þeir berja mig.
Þú verður að spjara þig sjálfur, svaraði hún. Hypjaðu þig nú
af stað.
Ég er hræddur, sagði ég.
Af stað með þig og kærðu þið kolóttan um strákana, skipaði
hún.
Ég hélt af stað og gekk hnakkakerrtur eftir gangstéttinni, en
bað þess í hjarta mínu, að strákarnir tækju ekki eftir mér. En
ég var ekki fyrr kominn á móts við þá en einn þeirra hrópaði:
Þarna er hann!
Þeir komu Idaupandi til mín og ég tók sprettinn heim. En
þeir náðu mér og köstuðu mér í götuna. Ég æpti, sárbað þá og
barðist um, -en þeir hrifsuðu af mér aurana, drógu mig á fætur,
lömdu mig í andlitið og ráku mig organdi heim. Móðir mín
mætti mér í dyrunum.
Þeir li-börðu mig, stundi ég milli ekkasoganna, þeir t-tóku
aurana.
Eg hljóp upp tröppurnar og ætlaði að komast í skjól inn.
Þú vogar þér ekki að konia Lnn, sagði móðir mín aðvarandi.
Ég stóð sem negldur niður og starði á hana.
En þeir eru á liælum mér, sagði ég.
Þú verður þar, sem þú ert, sagði hún í skipunarróm, í kvöld
ætla ég að kenna þér að haga þér eins og maður og bíta frá þér.
Hún fór inn, og ég beið höggdofa eftir því, hvað hún ætlaðist
20*
STÍGANDI 307