Skessuhorn - 27.11.2013, Blaðsíða 89

89ÞRIÐJUDAGUR 26. NÓVEMBER 2013
verður til huggunar í andstreymi
lífsins:
Herji angur huga minn
og hryggð mig fangi vefur,
undir vangann þekka þinn
þá mig langað hefur.
Jóhannes á Skjögrastöðum var
staddur í öðru héraði og heyrði
menn ræða um prest í nágrenni
sínu sem var misjafnt þokkaður af
sóknarbörnum sínum og fjárplógs-
maður mikill en útí frá fór heldur
gott orð af presti. Eftir að hafa hlýtt
á tal manna sagði Jóhannes:
Mikið er hvað margir lofa ´ann,
menn sem aldrei hafa séð ´ann,
skrýddan kápu Krists að ofan,
klæddan skollabuxum neðan.
Bónda nokkrum, sóknarbarni
umrædds klerks, þótti vísan afburða
snjöll og lagði mikið á sig til þess að
læra hana. Eftir þrotlausar tilraun-
ir í eitt og hálft ár ætlaði hann að
kenna vinnumönnum sínum vísuna
og var hún þá orðin svona:
Mikið er hve margir lofa ´ann,
- að ofan.
Menn sem aldrei hafa séð ´ann
- að neðan.
Það er sem sagt fleira en eðalvín
sem batnar við geymslu. Um sama
prest og Jón nokkurn, sem var hon-
um mjög fylgispakur, orti Jóhann-
es:
Þegar deyr sá drottins þjón,
um dagana fáum þekkur,
sálina eltir eflaust Jón
ofan í miðjar brekkur.
Vísan barst til eyrna prests sem
þykktist við og kallaði Jóhannes á
sinn fund og spurði hvort það væri
satt að hann hefði ort um sig ljóta
vísu. Jóhannes kvaðst vissulega hafa
ort vísu en þvertók fyrir að hún
væri ljót eða hvað væri ljótt í þess-
ari ágætu vísu:
Þegar deyr sá drottins þjón,
um dagana flestum þekkur,
sálina eltir sjálfsagt Jón
svona í miðjar brekkur.
Þeim sem muna Káinn ber saman
um að hann hafi lítið ort nema að-
eins kenndur, verið fálátur ódrukk-
inn en ekki skemmtilegur ef hann
fór yfir strikið eins og raunar hend-
ir marga. Eftirfarandi vísa virðist
hafa orðið til í þurrkví:
Kjafturinn á mér er alltaf þur
og enginn reynir að „greasa“ hann,
þessvegna er Káinn svo
þagmælskur
- þetta er seinasta vísan.
Svo mun þó ekki hafa orðið
sem betur fer og margt gullkorn-
ið úr smiðju hans geymt og vafa-
laust mörg einnig glötuð eins og
krónurnar sem millilenda hjá okk-
ur augnablik og æða síðan áfram í
næstu millilendingu. Guðmundur
Sigurgeirsson á Drangsnesi sá þó
ekki ástæðu til að kvarta undan fá-
tæktinni:
Fátækt kvarta ekki um
oftast hýr og glaður.
Héðan burt úr heiminum
hleyp ég berrassaður.
Eftir Emil Petersen er þessi
ágæta lýsing á ævikjörunum og
gátu víst margir tekið undir og geta
kannski enn:
Safnað hef ég aldrei auð,
unnið þreyttum mundum,
Drottinn hefur daglegt brauð
dregið við mig stundum.
Kristján Árnason frá Skálá eða
Kistufelli var lengi illa haldinn af
Parkinsonsveiki og orti einhvern
tímann:
Þjóð mín er lent inn á þrenginga-
veg,
þrýtur í pyngjunni auður.
Ég finn það nú betur og betur að ég
er billegri í rekstrinum dauður.
Karl Sigvaldason kvað um skipt-
ingu þjóðarkökunnar:
Þröng er oft í þjóðarsjóði,
það veit enginn hvað þeim ber.
Fátæklingar heimta og heimta,
hinir bara taka sér.
Ég tel mig hafa nokkuð traustar
heimildir fyrir því að það hafi ver-
ið á aðventukvöldi sem Georg á
Kjörseyri orti:
Okkar leið er vörðuð von um
að víkja burt frá syndunum.
Menn frelsast helst í fjárhúsonum.
- Friður sé með kindunum.
Eitt af því sem fylgir breyting-
um og hraða nútímans eru tíðir
hjónaskilnaðir og fjöldi einstæðra
foreldra. Símon Jón Jóhannsson
orti eftirfarandi vögguljóð tileink-
að einstæðum feðrum og þó sum
hinna ungu skálda segi að formið
hefti hugsunina þá sé ég ekki annað
en höfundur hafi komið þokkalega
frá sér hugsun sinni og leyfi mér að
efast um að þetta kvæði væri nokk-
uð betra þó það væri óstuðlað:
Sofðu litla lukkutröll,
ljúfur ertu og sætur.
Pabbi geymir gullin öll,
geislabyssu og He-man höll.
En vakir yfir videói um nætur.
Það er margt sem mamma veit,
minn er hugur þungur.
Nýleg barnalögin leit,
lofuð er þar mæðrasveit.
En ég mun reynast rembusvín og
pungur.
Sofðu ljúfur sofðu rótt.
Seint mun best að vakna.
Aðeins þessa einu nótt
í örmum pabba sefur rótt.
Einnig feður finna til og sakna.