Læknablaðið - 15.07.2003, Qupperneq 77

UMRÆÐA & FRÉTTIR / BROSHORNIÐ 39
Af mænuástungu og peníngasöfnun
Stutt og laggott
Hættu að hafa áhyggjur af heilsunni, þú tapar henni
hvort eð er.
„Ég sagði lækninum að ég hefði fótbrotnað á tveimur
stöðum og hann sagði mér að hætta að fara á þá
staði.“
„Ég var svo ófríður þegar ég kom í heiminn að fæð-
ingarlæknirinn gaf mömmu minni kinnhest.“
„Læknirinn lét taka röntgenmynd af höfðinu á mér,
en það sást ekkert á henni.“
Slæm reynsla af svæfingu
Nánustu ættingjar gamla mannsins söfnuðust saman
við rúmið hans og biðu þess að hann vaknaði eftir
skurðaðgerðina. Þegar öldungurinn vaknaði sagði
hann skyldmennum sínum að hann vildi komast burt
af sjúkrahúsinu eins og skot.
„Ég kæri mig ekki um að sjá nokkurn lækni fram-
ar,“ sagði hann við son sinn og það fór ekkert á milli
mála að honum var full alvara.
„Hér eru eintómir skottulæknar," bætti hann við.
„En pabbi, af hverju talar þú svona? Læknarnir
björguðu jú lífi þínu,“ sagði sonurinn.
„Ég get sagt þér það, drengur minn, þegar ég var
inni á aðgerðarstofunni kom einn sem sagðist vera
svæfingalæknir og bað mig að anda inn og anda út,
anda inn og anda út.“
„Og hvað?“ spurði sonurinn.
„Sko, ég er nú ekki langskólagenginn maður,“
sagði sá gamli, „en hvernig í veröldinni á maður
annars að anda?“
Mænuástunga
Eldri kona var lögð inn á sjúkrahús talin hafa æxli í
höfðinu. Henni var tjáð að til þess að rannsaka hana
frekar þyrfti að gera mænuástungu til að skoða mætti
mænuvökvann. Ástungan reyndi talsvert á gömlu
konuna og hún fór ekki leynt með að hún fyndi til.
Hún leit upp fyrir sig og hvíslaði: „Hjálpaðu mér, f
guðanna bænum hjálpaðu mér.“
Læknirinn reyndi að róa konuna og sagði: „Þú
verður að fyrirgefa mér, en ég er virkilega að reyna
að gera mitt besta.“
Pá lyfti sú gamla höfðinu og horfði með ísköldu
augnaráði á lækninn um leið og hún hreytti út úr sér:
„Ég var ekki að tala við þig.“
Peningasafnari
Geðlæknirinn kynnti sig fyrir sjúklingi sem hann
hafði aldrei hitt áður. Sjúklingurinn sem var miðaldra
karlmaður var alveg sérdeilis fínn í tauinu og bauð af
sér góðan þokka.
„Hvað getur þú sagt mér af sjálfum þér og hvers
vegna kemur þú til mín?“ spurði geðlæknirinn.
„Ég er haldinn þeirri þráhyggju að vilja safna
peningum," sagði sjúklingurinn.
„Það er nefnilega það,“ sagði geðlæknirinn. „Ég
tel nú mjög góða möguleika á að hjálpa þér að losna
við þráhyggjuna, en það getur tekið mjöööööööög
langan tíma og mörg viðtöl.“
Geölæknar á ráðstefnu
Geðlæknarnir og skólabræðurnir Einar og Magnús
sem höfðu ekki séð hvorn annan svo árum skipti,
enda búsettir hvor í sínu landi, hittust á Evrópuþingi
geðlækna og tóku tal saman. „Hvað er erfiðasta til-
fellið sem þú manst eftir?“ spurði Einar.
„Því er fljótsvarað,“ sagði Magnús. „Ég var með
sjúkling sem var alveg ótrúlega ímyndunarveikur.
Hann trúði því að hann ætti vellauðuga frænku í
Ameríku sem væri orðin fjörgömul og ætlaði að arf-
leiða hann að öllum eignum sínum. Hann beið og
beið í daga, vikur, mánuði og ár eftir bréfi frá lög-
fræðingi konunnar. Hann fór varla út fyrir hússins dyr
og gerði aldrei neitt annað en að bíða eftir þessu
ímyndaða bréfi frá þessari ímynduðu frænku sinni.
Ég sinnti manninum í átta ár,“ sagði Magnús.
„Og hvernig endaði þetta svo?“ spurði Einar.
„Ég lagði mikið á mig fyrir þenna sjúkling minn,“
sagði Magnús. „Ég sá hann margoft á stofu og þau
voru ekki fá símtölin þar sem ég reyndi að stappa
stálinu í hann. Eftir átta ár tókst mér loks að lækna
manninn, en þá kom fjandans bréfið frá lögfræðingn-
um Ameríku."
Ein með hæsi
Maður nokkur sem læknirinn þekkti vel hringdi á
stofuna og sagði: „Konan mín kemur varla upp
nokkru orði og mér heyrist á öllu að hún sé komin
með barkabólgu.“
„Það er best að þú skutlist með hana til mín og þá
get ég séð hvað ég get gert fyrir hana,“ sagði læknir-
inn.
„Svona okkar á milli var ég að vona að þú segðir
mér hvernig ég gæti tafið fyrir bata hennar," sagði
maðurinn.
Bjarni Jónasson
bjarni.jonasson@gb.hgst.is
Læknablaðið 2003/89 633