Læknablaðið - 15.07.2008, Blaðsíða 46

UMRÆÐUR O G F R É T T 1 R
LÆKNANEMAR Á F E R Ð
Nýtti valtímann í
Perú og Nepal
Brynhildur Tinna Birgisdóttir nýtti valtímann sinn vel á 6. ári í
læknisfræðinni í vetur. Hún fór fyrst til borgarinnar Cusco í Perú
ásamt Sigríði Karlsdóttur og Árdísi Björk Ármannsdóttur en þar
unnu þær á 900 rúma sjúkrahúsi í fjórar vikur. Síðan hélt hún til
Nepal og hitti þar kærasta sinn, Sigurð Ámason, sem einnig er
nýútskrifaður læknir og þar skiptu þau tíma sínum niður á milli
þriggja staða, lítillar heilsugæslu í frumskóginum, sjúkrahúss í
borginni Bharatpur og einkarekinnar heilsugæslu í Meghauli.
„Þetta var stórkostleg reynsla og einstaklega
lærdómsríkt," segir Brynhildur Tinna og lýsir
aðstæðum á EsSalud sjúkrahúsinu í Cusco sem
einföldum miðað við íslensk sjúkrahús, en þó
sé greining og meðferð mjög svipuð og hér.
„Meginmunurinn fólst í því að tækjabúnaður var
mun eldri og fátæklegri. Engar tölvur, engir símar
og engin píptæki. Notast var við hátalarakerfi á
sjúkrahúsinu og það virkaði alveg ágætlega en
allar skoðanir og viðtöl fóru fram meira og minna
fyrir opnum tjöldum og einkalíf sjúklinga var
nánast ekkert. Þetta sjúkrahús var ætlað opinber-
um starfsmönnum og starfsmönnum stórra fyr-
Hávar irtækja; fólki sem er með lágmarksjúkratrygging-
Sigurjónsson ar. Lögreglumenn og hermenn njóta heldur betri
Lyflækningadeild sjúkrahússins í Bharatpur.
Brynhildur Tinna Birgisdóttir útskrifaðist úr læknadeild
Háskóla íslands í vor með glæsilegum árangri.
sjúkratrygginga og efnafólk getur keypt enn betri
þjónustu. Sjötíu prósent þjóðarinnar er hinsvegar
utan sjúkratryggingakerfisins og þarf að borga
fyrir allt. Þess sér stað í hærri mæðradauða en við
eigum að venjast en allt að 500 konur af hverjum
100 þúsund deyja af barnsförum á landsbyggðinni
í Perú. Barnadauði er einnig hár."
Hún segir að sér hafi komið nokkuð á óvart
hvað læknisþjónustan hafi verið góð á EsSalud
sjúkrahúsinu og meðferðin árangursrík. „Við
vorum mikið til að meðhöndla sömu sjúkdóma
og við þekkjum hér heima en oft lengra gengna
en það sem var einna ólíkast voru orsakir sýkinga,
til dæmis var niðurgangur nánast alltaf af völdum
baktería og kvef eða barkabólga voru nánast aldrei
látin ganga yfir án sýklalyfja."
Eftir dvölina í Perú hélt Brynhildur Tinna til
Nepal þar sem hún hitti Sigurð Ámason og þau
störfuðu um tveggja vikna skeið við „pínulitla
heilsugæslustöð í frumskóginum þar sem nán-
ast ekkert var til af því sem maður á að venjast.
Þarna var ekki einu sinni skoðunarbekkur heldur
bara tréborð og engin greiningartæki og fáein
sýklalyf. Þetta var dálítið rosalegt. Við urðum
að senda frá okkur marga sjúklinga sem þurftu
frekari meðferð eða rannsóknir en það var heil-
mikið mál og alls ekki allir höfðu efni á því. Þama
var mikil fátækt. Af heilsugæslunni fórum við á
sjúkrahús í Bharatpur í Suðvestur-Nepal þar sem
leiðbeinandinn okkar Dr. Rana tók á móti okkur.
Hann er taugalæknir og starfar á gjörgæsludeild
sjúkrahússins. Þarna em aðstæður allar mun
frumstæðari en við eigum að venjast, sjúklingar
558 LÆKNAblaðið 2008/94