Læknablaðið - 15.07.2009, Síða 16

FRÆÐIGREINAR
RANNSÓKN
sókna22 er í þessari rannsókn minni munur
milli fyrirskipaðrar næringargjafar í sondu og
raunverulegrar gjafar. Það bendir til þess að fyrir-
mælum um næringu sé vel hlýtt og að sjúklingar
hafi þolað magn næringar vel.
Þegar heildarnæringargjöf er ákvörðuð þarf að
taka inn í útreikninga allar gefnar hitaeiningar.
Athyglisvert er að í fyrstu viku næringarmeðferðar
koma 42,5% þeirrar næringar sem gefin er um
meltingarveg en afgangur kemur úr lausnum sem
gefnar eru í æð (glúkósa,própófól, Structokabiven).
Þetta endurspeglar mikilvægi þess að taka tillit til
allra þátta þegar metin er heildamæringargjöf til
sjúklings.
Ráðlagður dagskammtur próteina (RDA) er
0,8g/kg/dag fyrir heilbrigðan einstakling, bæði
karla og konur.25 Rannsóknir hafa hins vegar
sýnt að mikið veikir og slasaðir sjúklingar á
gjörgæslu eru í miklum niðurbrotsfasa og með því
að auka inntöku próteina má stuðla að aukinni
nýmyndun próteina og þar með hagstæðara
niturjafnvægi.26 Á grundvelli þessara rannsókna
telja flestir að próteinþörf gjörgæslusjúklinga
sé aukin og ætti gjöfin að vera allt að 1,2-
1,5 g/kg/dag (20, 26). Á gjörgæsludeildum
Landspítala var próteingjöf 0,44 g/kg/dag sem
er umtalsvert minna en æskilegt er talið. Ástæða
þessa er tvíþætt. í fyrsta lagi leiðir neikvætt
orkujafnvægi fyrstu daga gjörgæslulegunnar til
minni gjafar á próteinum eins og öðrum
næringarefnum. í öðru lagi er próteininnihald
staðlaðra næringarlausna hlutfallslega of lítið
þannig að gefa þyrfti mikið magn lausnar til að
ná markmiðum og gæti þannig leitt til ofnæringar.
19 Sennilega er því þörf á betri næringarlausnum
sem innihalda meira magn próteina en ekki
hafa þó verið framkvæmdar rannsóknir á því
hvort það hafi áhrif á sýkingartíðni eða horfur
sjúklinga. Ein leið til að auka próteingjöf er að
gefa próteinlausn í æð samhliða sondunæringu
á meðan næringarmarkmið hafa ekki náðst.
Rannsóknir hafa sýnt að gjöf amínósýrunnar
glútamín með annarri næringu geti hugsanlega
bætt horfur sjúklinga.27
Helsti veikleiki þessarar rannsóknar er val
sjúklinga til mælinga. Þar var ekki um fullkomið
tilviljunarkennt úrtak ræða heldur var ætlunin
að fá yfirlit um almennt ástand orkuþarfar og
næringargjafar á deildinni. Einnig réð álag á
gjörgæslu hversu oft var hægt að framkvæma
mælingar á hverjum sjúklingi.
Orkunotkun gjörgæslusjúklinga er minni en
búast mætti við að teknu tilliti til streituálags
vegna alvarlegra veikinda eða áverka. Breytileiki
er mikill milli einstaklinga og hjá sama einstaklingi
og því mikilvægt að mæla orkunotkun fremur
en að áætla hana til þess að næringarmeðferð
verði markviss. Ef nýjustu ráðleggingum um
næringarmeðferð er fylgt næst einungis 67% af
orkunotkun og gæti það verið óæskilegt en óvíst
er um áhrif þess á horfur. Hugsanlega má auka
hlutfall próteina í næringargjöf og mikilvægt er að
huga að blóðsykurstjórnun meðan á næringargjöf
stendur. Þörf er á frekari rannsóknum á þessu
sviði.
Þakkir
Þakkir fær Elín Helga Jóhannesdóttir Sanco,
skrifstofustjóri á svæfinga- og gjörgæsludeild
Landspítala, fyrir hjálp við öflun gagna. Ennfremur
færum við Vísindasjóði Landspítala þakkir fyrir
veittan styrk við framkvæmd rannsóknarinnar.
Heimildir
1. Artinian V, Krayem H, DiGiovine B. Effects of early enteral
feeding on the outcome of critically ill mechanically
ventilated medical patients. Chest 2006; 129: 960-7.
2. Biolo G, Grimble G, Preiser JC, et al. Position paper of the
ESICM Working Group on Nutrition and Metabolism.
Metabolic basis of nutrition in intensive care unit patients:
ten critical questions. Intensive Care Med 2002;28:1512-20.
3. Baudouin SV, Evans TW. Nutritional support in critical care.
Clin Chest Med 2003; 24: 633-44.
4. Krishnan JA, Parce PB, Martinez A, Diette GB, Brower RG.
Caloric intake in medical ICU patients: consistency of care
with guidelines and relationship to clinical outcomes. Chest
2003; 124: 297-305.
5. Kreymann KG, Berger MM, Deutz NE, et al. ESPEN
Guidelines on Enteral Nutrition: Intensive care. Clin Nutr
2006; 25: 210-23.
6. Gramlich L, Kichian K, Pinilla J, Rodych NJ, Dhaliwal R,
Heyland DK. Does enteral nutrition compared to parenteral
nutrition result in better outcomes in critically ill adult
patients? A systematic review of the literature. Nutrition
2004; 20: 843-8.
7. Reid C. Frequency of under- and overfeeding in mechanically
ventilated ICU patients: causes and possible consequences. J
Hum Nutr Diet 2006; 19:13-22.
8. Cerra FB, Benitez MR, Blackbum GL, et al. Applied nutrition
in ICU patients. A consensus statement of the American
College of Chest Physicians. Chest 1997; 111: 769-78.
9. Jeejeebhoy KN. Permissive underfeeding of the critically ill
patient. Nutr Clin Pract 2004; 19: 477-80.
10. Fung EB. Estimating energy expenditure in critically ill
adults and children. AACN Clin Issues 2000; 11: 480-97.
11. Reid CL. Poor agreement between continuous measurements
of energy expenditure and routinely used prediction
equations in intensive care unit patients. Clin Nutr 2007; 26:
649-57.
12. Cheng CH, Chen CH, Wong Y, Lee BJ, Kan MN, Huang
YC. Measured versus estimated energy expenditure in
mechanically ventilated critically ill patients. Clin Nutr
2002; 21:165-72.
13. Smyrnios NA, Curley FJ, Shaker KG. Accuracy of 30-
minute indirect calorimetry studies in predicting 24-hour
energy expenditure in mechanically ventilated, critically ill
patients. JPEN J Parenter Enteral Nutr 1997; 21:168-74.
14. Kan MN, Chang HH, Sheu WF, Cheng CH, Lee BJ, Huang
YC. Estimation of energy requirements for mechanically
ventilated, critically ill patients using nutritional status. Crit
Care 2003; 7: R108-15.
15. Knaus WA, Draper EA, Wagner DP, Zimmerman JE.
APACHE II: a severity of disease classification system. Crit
Care Med 1985; 13: 818-29.
16. da Rocha EE, Alves VG, da Fonseca RB. Indirect calorimetry:
methodology, instmments and clinical application. Curr
Opin Clin Nutr Metab Care 2006; 9: 247-56.
496 LÆKNAblaðið 2009/95