Þjóðlíf - 01.06.1988, Side 36

MENNING
Óðinn
snýr
aftur
Armönsk kona á
Indlandi óf þetta
teppi með táknum úr
norrænni goðafræði,
en teppið verður
gefið íslendingum í
sumar.
Sigrún lagði
rúnatöflur og las í
rúnirnar örlög
Arthúrs Björgvins
og vinkonu hans.
hafi dálæti á Aríum, þeir telji mikilvægt að
standa vörð um evrópska menningu. Þeir
vilji gera allt sem í þeirra valdi stendur til að
forða því, að ljóshærðir og bláeygðir Aríar
deyi út. Hinn aríski stofn sé nefnilega í bráðri
hættu. Hann hafi reyndar löngum átt í vök að
verjast, því þegar bláeygður og hörunds-
bjartur maður gangi til ástarsamlags og geti
barn með sér dekkri konu, verði niðurstaðan
oftar en ekki í dökkum lit.
Sigrún bendir einnig á, að tölur sýni svart á
hvítu, að merkisberum hins bláeygða og
bjarta kyns fækki óðum og þess verði ekki
langt að bíða, að ljóshært og bláeygt fólk
verið friðað. Það sé hins vegar hætta á að sú
friðun komi of seint og Aríar verði aldauða.
Þess vegna verði allir að leggjast á eitt til að
afstýra ógæfunni. Þrátt fyrir að Armanir dái
hið aríska kyn af trúarástæðum, líti þeir frá-
leitt niður á fólk af öðrum kynþáttum. Þeir
vilji þvert á móti halda góðum tengslum við
alla vega litt fólk, án þess þó að blanda við
það blóði. Sigrún segist sjálf hafa verið 4 ár í
Afríku og eiga marga blakka vini. Hvað sem
slíkri vináttu líður hvarfli það þó ekki að sér
eða öðrum Armönum að samrekkja einstak-
lingum af öðrum kynstofnum. Armanir leggi
áherslu á nauðsyn þess að viðhalda hverjum
stofni fyrir sig og blóðblöndun ólíkra stofna
sé ævinlega til vansa. — í framhaldi af þeim
orðum frúarinnar má nefna, að hugmynda-
fræði Armana er ofin úr ýmsum litríkum
þráðum. Hún á að nokkru rætur að rekja til
dulspekingsins Guidós von List, sem setti
fram kenningar sínar um síðustu aldamót,
þar sem hann „afhjúpar" leyndan vísdóm
hins „aríó-germanska“ kyns. Þessar hug-
myndir voru frá upphafi andstæðar kristinni
trú, enda líta Armanir á kirkjuna sem erki-
fjanda. Þeir bera riddurum kristinnar trúar á
brýn að hafa ráðist með brugðnum brandi að
forngermönskum trúarbrögðum til þess eins
að svala eigin valdafíkn. Þetta ofríki krist-
inna manna telja Armanir undirrót flestra
þeirra menningarkvilla, sem Evrópubúar
hafi átt í höggi við á liðnum öldum. Enda
þótt þar sé tæpast um vísvitandi tengsl að
ræða minna árásir Armena á kirkjuna og
klerkavaldið óneitanlega á hugmyndir þýska
heimspekingsins Nietzsches, sem veittist að
stofnunum kirkjunnar á líkum nótum á ofan-
verðri 19du öld.
En það er meira blóð í kúnni. Armanir eru
ekki bara argir útí kirkjuna, heldur beina
þeir spjótum sínum einnig að „auðvaldinu"
(das Grosskapital), sem þeir telja að hafi
hjálpað kirkjuvaldinu dyggilega við að reyra
þjóðirnar í fjötra arðráns og kúgunar. Höf-
uðpaurar „auðvaldsins" eru kaupahéðnar í
Wallstreet og þeim fylgir halarófa af allskyns
peningapúkum, svo sem frímúrurum, Lions-
mönnum og fleirum. Enda þótt árásir Arm-
ana á „auðvaldið“ hljómi á köflum líkt og
forystugreinar í „Prövdu“ fer því fjarri, að
Armanir séu hallir undir kommúnisma.
Þvert á móti líta þeir svo á, að ríkiskap-
ítalisminn í Sovét sé engu betri en auðvald-
skerfið í vestri. Annar þáttur í fjölskrúðugu
hugmyndasafni Armana er andúð þeirra á
vísinda- og skynsemishyggju nýaldar, sem
þeir telja að hafi rekið fleyg á milli manns og
náttúru. Þessi andúð tengist þeirri náttúru-
dýrkun, sem Armanir setja á oddinn. Þeir
boða afturhvarf til „náttúrulegs" lífs og bar-
áttu gegn þeirri „vélmenningu" sálarinnar,
sem fylgdi í kjölfar iðnvæðingar og arðráns á
auðlindum náttúrunnar. Mikilvægur liður í
því að losa „vélaða“ nútímamenn úr ánauð-
36