Þjóðlíf - 01.07.1991, Blaðsíða 49

Litið inn íeinn sýningarkassann: „Ég vil aðgripirnir mínir geti staðið einir sér...“
Katrín er tæplega hinn dæmigerði
gullsmiður. „Fyrir mér er það hið
listræna og formið sem gefur hlutnum
gildi, gullsmíði er alls ekki bara hvítagull
og demantar. Það eru aðrir en ég sem sjá
um hina hefðbundnu gull og silfurskart-
gripi, það sem ég vil er að þróa mína hluti
sem eru einstakir, sambland af list og iðn.
Ég vil líka að gripirnir mínir geti staðið
einir og sér sem litlir skúlptúrar þegar þeir
eru ekki í notkun. Þegar ég fór til
Kaupmannahafnar 1986 var skartgripa-
tískan hér á landi algerlega einhæf. Allir
voru með sömu skartgripina, einfalda og
lítið skreytta eða brennda, þrílita hluti frá
Jens. Allur saumaklúbburinn eins. í
Kaupmannahöfn birtist mér nýr heimur,
fjölbreytni og ímyndunarafl réði ríkjum í
skartgripum og það andrúmsloft hvatti
mig sérstaklega til að leggja hönnun fyrir
mig. Ég vissi að námið yrði erfitt og því
lýkur í raun aldrei en þegar ég fór að vefa
var ég bitin af einhverri bakteríu, mér
fannst þetta óskaplega spennandi og
möguleikarnir verða sífellt fleiri og fleiri.“
„Það má ekki gleyma því að hand-
verkið, iðnin er afar mikilvæg. I gullsmíði
getur hvorugt lifað án hins; handverkið og
hið listræna. Gullsmíði er töluvert viður-
kenndari sem listgrein í Danmörku en
hér. Hins vegar er það í Noregi af öllum
Norðurlöndunum sem hin frjálsa sköpun
blómstrar mest núna og þeir ná lengst úti í
hinum stóra heimi. Til að vera góður
gullsmiður er nauðsynlegt að hafa mjög
góða undirstöðu í iðninni en það er ekki
síður nauðsynlegt að hafa til að bera
þroska og lífsreynslu líkt og í flestum öðr-
um listgreinum. Skólastjórinn við skólann
í Danmörku lagði áherslu á þetta og vildi
ekki fá inn kornungt fólk. Við fengum t.d.
sem hönnunarverkefni að túlka „sorg“ og
„einmanaleika“ og það getur maður ekki
nema að hafa sjálfur upplifað það. Nám
sem þetta breytir persónuleika manns og
ef það gerði það ekki þá væri það í raun
einskis virði. Maður lærir að horfa upp á
nýtt, bæði á hið hlutlæga og hið huglæga
umhverfi. Hönnuðurinn á aldrei frí, eins
og aðrir listamenn er hann sífellt að leita,
tjáningin er fyrir öllu.“
„Ég vil að fólk skreyti sig meira. Ég hef
tekið eftir því að fólki líður svo vel með að
bera hluti sem því þykir vænt um. Einnig
vildi ég að fólk þyrði að bera hluti á óhefð-
bundnum stöðum á líkamanum. í skólan-
um fengum við t.d. þau verkefni að hanna
hluti fyrir axlir, hné og fyrir naflann. Ég
vil líka að fólk geti eignast skartgripi á
skikkanlegu verði og beri það við allan
fatnað, jafnt sparikjólinn og þvegna bóm-
ullarbolinn. Góður skartgripur breytir
flíkum og maður kemst af með miklu
minni fataeign ef maður á góða skartgripi.
Það vantar líka nýja og frumlega hönnun á
skartgripum fyrir karlmenn. Það er mikil
þröngsýni í gangi í sambandi við skart-
gripi, t.d. halda litlar konur oft aðþær geti
ekki borið stóra skartgripi og öfugt. Þetta
er tóm vitleysa. Skartið er punkturinn yfir
i-ið og það á að vera persónulegt. í raun-
inni finnst mér orðið „djásn" hæfa gripun-
um mínum vel, ekki síður en skart. Djásn
er yndislegt orð og gjarnan notað um hluti
sem fólk ber persónulegar tilfinningar til,
án tillits til efnisins sem í þeim er. Börn
eiga t.d. til að safna að sér ýmsum djásn-
um sem þau elska út af lífinu og það er
ekki síðra að fullorðnir geri slíkt hið
sama.“
„Minn draumur er að vinna við það sem
ég hef lært og að geta framfleytt mér af
því. Ég mun vefa skartgripi svo lengi sem
ég hef þörf fyrir það en ég lít ekki svo á að
ofnu skartgripirnir séu mitt vörumerki og
ég muni framleiða þá til sjötugs! Ef ég fæ
þörf fyrir að búa til skartgripi með öðrum
aðferðum mun ég gera það og vonandi á ég
aldrei eftir að segja: „svona eiga mínir
hlutir að vera og ekki öðruvísi“. Hlutirnir
mínir eru eins og börnin mín og stundum
líður mér illa ef ég veit ekki hvar þeir
lenda.“
0
Aíeð djási1 íhatti.
ÞJÓÐLÍF 49