Læknablaðið : fylgirit - 01.06.2008, Blaðsíða 43

XVIII. ÞING FÉLAGS ÍSLENSKRA LYFLÆKNA
FYLGIRIT 57
þeirra sem var með sleglatif eða sleglahraðtakt voru betri en hjá
þeim sem höfðu rafleysu eða rafvirkni án dæluvirkni.
V 43 Er munur á klínískum áhættuþáttum gáttatifs og
gáttaflökts?
Rúna Björg Sigurjónsdóttir1, Hilma Hólm1'2, Davíð O. Amar1
'Lyflæknasviði I Landspítala, 2Islenskri erfðagreiningu
davidar@landspitali.is
Inngangur: Þótt gáttatif og gáttaflökt hafi mismunandi raflífeðl-
isfræðileg grunnferli eru viss klínísk tengsl milli þessara tveggja
takttruflana. Þannig geta gáttatif og gáttaflökt sést hjá sama
sjúklingnum á mismunandi tímum og einkenni eru oft svipuð.
Að auki hafa nýlegar rannsóknir sýnt að tveir erfðabreytileikar
á litningi 4q25 tengjast verulega aukinni áhættu á bæði gáttatifi
og gáttaflökti. Markmið þessarar rannsóknar var að kanna hvort
munur væri á klínískum áhættuþáttum þessara hjartsláttartrufl-
ana.
Efniviður og aðferðir: Rannsóknin var afturvirk og sjúkra-
skrár þeirra sem greinst höfðu með gáttatif og gáttaflökt á
Landspítalanum voru skoðaðar. Leitað var eftir upplýsingum
um fyrri eða samhliða greiningu háþrýstings og/eða undirliggj-
andi hjartasjúkdóms (kransæðasjúkdóms, hjartalokusjúkdóms
eða hjartabilunar).
Niðurstöður: Meðalaldur 674 einstaklinga með gáttatif var 67
ár og meðalaldur 85 einstaklinga með gáttaflökt 66 ár (p=ns).
Hjartasjúkdómur hafði greinst hjá alls 280 (41,5%) einstakling-
um með gáttatif en 53 (62,4%) einstaklingum með gáttaflökt
(p<0,0001). Háþrýstingur greindist hjá 369 (54,7%) einstakling-
um með gáttatif en aðeins hjá 35 (41,2%) sjúklingum með gátta-
flökt (p<0,05). í gáttatifshópnum voru 195 (28,9%) hvorki með
háþrýsting né hjartasjúkdóm en 23 (27,1%) af þeim sem voru
með gáttaflökt (p=ns).
Ályktanir: Tíðni undirliggjandi hjartasjúkdóms var hærri hjá
sjúklingum með gáttaflökt heldur en sjúklingum með gáttatif.
Á móti var háþrýstingur algengari meðal þeirra sem höfðu
gáttatif. Þótt sömu erfðabreytileikar á litningi 4q25 auki hættu á
bæði gáttatifi og gáttaflökti þá gefa þessar niðurstöður vísbend-
ingu um að klínískir áhættuþættir þessara takttruflana geti verið
mismunandi.
V 44 Ættlægni skyndidauða af völdum hjartasjúkdóma
Þorgeir Gestsson1, Anna Helgadóttir2, Kristleifur Kristjánsson2,
Guðbjöm F. Jónsson2, Gestur Þorgeirsson1
'Lyflæknasviði I Landspítala, 2íslenskri erfðagreiningu
thorgeirgestsson@gmail.com, gesturth@landspitali.is
Inngangur: Á höfuðborgarsvæðinu deyja árlega um 60 manns
skyndidauða utan sjúkrahúsa. Um 75% þeirra dauðsfalla er
vegna hjartasjúkdóms. Markmið rannsóknarinnar er að rann-
saka þátt ættlægni í skyndidauða af völdum hjartasjúkdóma.
Efniviður og aðferðir: Notaðar voru skýrslur neyðarbíls um
hjartastoppstilfelli utan sjúkrahúsa á Reykjavíkursvæðinu á
árunum 1987-2005. Upplýsingar um 770 tilfelli skyndidauða af
völdum hjartasjúkdóms voru sendar dulskráðar í tölfræðilega
rannsókn á skyldleika einstaklinganna. Hjartastopp af öðrum
ástæðum voru útilokuð.
Meðaltalsskyldleikastuðull var reiknaður út fyrir sjúklingahóp-
inn og út frá því reiknuð hlutfallsleg áhætta á skyndidauða fyrir
skyldmenni sjúklings.
Marktækni þessara gilda var fundin með því að bera saman
sömu gildi fyrir þúsund viðmiðunarhópa, sem voru paraðir
við sjúklingahópinn með tilliti til fæðingarárs, fæðingarstaðar
og kyns. Utreikningarnir byggðust á ættfræðigagnagrunni
íslenskrar erfðagreiningar.
Niðurstöður: Alsystkini voru með hlutfallslega áhættu 1,85
[1,17-2,95; p gildi 0,009]. Fyrir fyrstu gráðu ættingja í heild var
áhættan 2,03 [1,34-3,00; p gildi 0,001].
Ályktanir: Líkur á skyndidauða hjá fyrstu gráðu ættingjum
einstaklinga sem höfðu farið í hjartastopp voru um helmingi
meiri en hjá viðmiðunarhópnum. Reikna má með auknum
skyldleika innan hóps sjúklinga, sem hefur farið í hjartastopp,
miðað við handahófsvalinn viðmiðunarhóp, þar sem þekktir
eru ættlægir sjúkdómar sem geta valdið skyndidauða. Þeirra
helstur er kransæðasjúkdómur. Þó virðist skyldleiki þessa hóps
hugsanlega meiri heldur en sambærilegar tölur hafa sýnt um
skyldleika fólks með kransæðasjúkdóm eingöngu. Til stendur
að bera saman erfðaefni þessa þýðis við erfðaefni hóps sjúklinga
með kransæðasjúkdóm í því skyni að finna meingen sem veldur
auknum líkum á skyndidauða.
V 45 Broddþensluheilkenni. Sjúkratilfelli
Bjöm Gunnarsson1, Gunnar Þór Gunnarsson2, Sigurður Einar Sigurðsson1,
Þórir Sigmundsson1, Jón Þór Sverrisson2
‘Svæfinga- og gjörgæsludeild, 2lyflækningadeild Sjúkrahússins á
Akureyri
bjorngun@fsa.is
Inngangur: Ómskoðvm á hjarta er oft afar gagnleg rannsókn
hjá sjúklingum í alvarlegur losti. Við greinum frá sjúklingi með
óvenjulega sjúkdómsmynd þar sem þetta var raunin.
Sjúkratilfelli: Sextíu og átta ára gömul kona var lögð inn á
sjúkrahús vegna slappleika. Hún hafði neytt áfengis í óhófi og
ekki farið fram úr rúmi í margar vikur. Saga var um háþrýst-
ing, þvagsýrugigt, þunglyndi og áfengissýki. Hún var verulega
þreytuleg við komu en ekki bráðveik að sjá. Hjartarafrit sýndi
gáttatif, 120-130/mín. TnT mældist <0,01 pg/ml (0,0-0,1).
Meðferð fólst meðal annars í áframhaldandi gjöf þ-blokka. Eftir
tæplega sólarhringslegu fór konan skyndlega í sleglahraðtakt
(Torsade de pointes). Skömmu eftir að grunnendurlífgun hófst
fór hún í hægan sínus-takt, en nokkrum mínútum síðar í sleglatif
sem svaraði rafmeðferð. Blóðþrýstingur mældist 70/50 mmHg.
Hjartarafrit sýndi sínus-takt 65/mín., 1 gráðu AV-leiðslurof, lág-
spennt rit og QTc 528ms. Aðeins kom fram mjög væg hækkun á
hjartaensímum. Ómskoðun á hjarta var framkvæmd (mynd 1A).
Konan var meðhöndluð með levósímendan í tvo sólarhringa og
dóbútamíni í þrjá sólarhringa. Magnesíum og kalíum voru gefin
í æð og ekki bar á frekari hjartsláttaróreglu. Tveimur sólarhring-
LÆKNAblaðíó 2008/94 43
L