Ægir - 01.11.2007, Qupperneq 46

46
Þorkelsgerði. Altari og pré-
dikunarstóll eru frá 1888.
Pípuorgel kirkjunnar, 6
radda af Walker gerð, er frá
1969. Gamla orgelið frá 1898
var gefið kirkjunni 1997.
Ekki stór sókn en kirkjugestir
koma víða að
Árið 1986 var land Strand-
arkirkju girt af og hafin þar
ræktun. Nú þegar hafa verið
gróðursettar um fjögur þús-
und plöntur og sáð um 30
kílóum af lúpínufræi. Árlega
er áburður borinn á landið.
Þetta hefur gefið góða raun,
en hér á árum áður var sand-
fok illvígt í Selvogi og ógnaði
kirkjunni.
Messað er í Strandarkirkju
um jól og páska, að hausti,
um miðja vetrarvertíð og á
hálfs mánaðar fresti frá
miðjum maí og út ágúst, alls
um tíu messur á ári. Upp-
skerumessa er í lok ágúst og
þá er fagnað uppskerulokum
að fornum sið. Þá hefur sá
siður komist á að hafa svo-
kallaða veiðimannamessu í
október, sem er öllum opin,
en sérstaklega hefur messan
orðið til að frumkvæði veiði-
manna sem veiða í Hlíð-
arvatni, sem er í eigu Strand-
arkirkju.
Auk sóknarbarnanna, sem
búa á fjórum bæjum í Strand-
arsókn, sækir fólk víða að
messur í kirkjunni. Ekki þarf
að hafa um það mörg orð að
mikill fjöldi fólks sækir kirkj-
una heim á ári hverju og fer
þeim fjölgandi ár frá ári. Það
segir ýmislegt um þennan
merka stað við suðurströnd-
ina, þar sem brimið eitt rýfur
kyrrðina.
Hljóðar stundir fyrir framan
altarið
Í predkun sem Pétur Péturs-
on flutti í Strandarkirkju á
Maríumessu þann 20. ágúst
2006 kemst hann m.a. svo að
orði:
„Hingað til þessarar kirkju
við Selvog beina margir Ís-
lendingar bænum sínum og
hafa gert svo lengi sem hún
hefur staðið hér við strönd-
ina. Hingað hafa verið sendar
gjafir og áheit sem vitnisburð-
ir um bænasvörin. Og þessar
gjafir hafa verið notaðar til að
prýða umhverfi kirkjunar,
hindra sandfokið og byggja
varnargarð gegn ágangi hafs-
ins – hindra eyðingu lands-
ins. Úr sjóðum kirkjunnar hér
njóta aðrar kirkjur lánafyr-
irgreiðslu og áheitin eru að
öðru leiti vel notuð til að
styrkja kristnihaldið í landinu.
Fjöldi fólks hefur í gegnum
árin litið á þessa kirkju sem
sína þótt hún væri ekki þeirra
sóknarkirkja og sóknargjöldin
renni annað.
Helgisagan um tilurð þess
að hér er kirkjustaður á sinn
þátt í því að Strandarkirkja
hefur öðlast þennan sérstaka
sess í vitund þjóðarinnar.
Hingað kemur fólk hvaðan-
æva á hverjum degi, eins og
gestabókin ber vitni um, í
eins konar pílagrímaferðir og
á hljóðar sundir fyrir framan
altarið. Það skoðar kirkjuna
og finnur greinilega að það
er alveg sérstakt að vera ná-
lægt henni og í henni á þess-
um sérkennilega eyðilega
stað við úthafið.
Eyþjóðin skilur þá örvænt-
ingu sem hellist yfir þegar
skip er í sjávarháska og sjó-
mennirnir í bráðri hættu og
fjölskyldur þeirra og ástvinir
bíða milli vonar og ótta. Sjó-
mennirnir forðum leituðu á
náðir bænarinnar og í huga
þeirra kom sá dýrlingur sem
stóð sæfarendum næst, María
móðir Jesú – María guðsmóð-
ir, sem sæfarendur kalla Stella
maris, stjörnu hafsins, sem er
leiðarstjarna sjómanna. Þeir
minnast hennar sérstaklega í
bænum sínum og henni er
helgaður fyrsti fiskurinn sem
veiddur er. Hún var mátt-
ugasti dýrlingur kristinna
manna því að hún stóð frels-
aranum næst.”
Tilviljanir – eða hvað?
Ef til vill má segja að ekki sé
undarlegt þótt fólk hafi í
gegnum tíðina heitið á
Strandarkirkju. Hún er sveip-
uð ákveðinni dulúð, sem erf-
itt er að lýsa. Í samantekt
Guðrúnar Ásmundsdóttur um
Strandarkirkju kemur eftirfar-
andi fram:
„Tvisvar í gegnum aldirn-
ar, hefur átt að flytja kirkjuna
nær prestsetri þá þjónandi
prests. Í seinna skiptið sem
var á 18 öld, hafði presturinn
meira segja fengið leyfi bisk-
upsins í Skálholti til kirkju-
flutningsins. En daginn áður
dó presturinn með sviplegum
hætti. Í fyrra skipti var það
einn flutningsmanna sem
hneig örendur niður, rétt áð-
ur en rífa skyldi kirkjuna.“
Og þessi frásögn segir sína
sögu:
„Eitt sinn var fundur hjá
safnaðarnefnd og prestinum
þar í Selvoginum inni í kirkj-
unni. Var fundinum að ljúka
nema meðhjálparinn og
presturinn urðu einir eftir til
að undirbúa messu næsta
sunnudag. Þegar þeir höfðu
lokið sínum umræðum og
ætluðu út úr kirkjunni, gátu
þeir ekki með nokkru móti
lokað útihurð kirkjunnar.
Hvað sem þeir gerðu, þeir
reyndu allt, enda stórir og
sterklegir menn. Ekki gátu
þeir farið heim og skilið
kirkjuna eftir opna. Þeir
ákváðu að fara aftur inn í
kirkjuna til að ráða ráðum
sínum um hvað þeir ættu til
bragðs að taka til að loka
kirkjuhurðinni. En þegar þeir
komu aftur inn í helgidóm-
inn, sáu þeir að þeir höfðu
gleymt að slökkva á kert-
unum á altarinu. Þeir litu
hvor á annan, fóru svo upp
að altarinu og slökktu á kert-
unum. Gengu síðan út og
kirkjuhurðin lokaðist ljúflega
á eftir þeim.“
S A G A N
Til Strandarkirkju
Í bæn þeir lyftu huga hátt
þá háðu stríð við ægis mátt,
en himinn rétti arm í átt
þar ítar sáu land.
Það skip úr dauðans djúpi rann
því drottins engill lýsa vann,
svo bíður hann við boðann þann
og báti stýrir hjá.
Gunnfríður Jónsdóttir
Séra Baldur Kristjánsson, sóknarprest-
ur í Þorlákshöfn, þjónar Strandarkirkju
einnig.