Ægir - 01.11.2007, Blaðsíða 57

57
sem átti vatnið, með síld-
arhausum. Þarna var mikil
bleikjuveiði og maður, sem
keyrði síld frá Raufarhöfn til
Kópaskers fyrir pabba, var
mér stundum innan handar
við að koma aflanum til Rauf-
arhafnar. Eitt sinn komst ég
að því að hann hafði skotið
undan töluverðu magni af
bleikju en hún fannst fyrir til-
viljun í fiskverkunarhúsinu.
Ég tók mig þá til og gekk í
hús á Raufarhöfn og gaf fólki
bleikju í soðið.”
Ári síðar var Óskar í sveit
á Hellulandi í Skagafirði.
,,Bóndinn hafði farið í
hálfsmánaðar sumarfrí með
konu sinni og treysti mér og
öðrum krökkum til að sjá um
búskapinn. Samt voru þar 22
mjólkandi kýr en það var
mjaltavélakerfi á bænum
þannig að það var auðveldara
en ella að sjá um beljurnar.
Reyndar var móðir bóndans
einnig heima en hún sinnti
ekki búskapnum. Ég og ann-
ar strákur ákváðum að fara í
Héraðsvötnin einn daginn og
ná okkur í bleikju í soðið. Við
vorum með ádráttarnet og ég
reri út á fljótið með netið.
Það er óhætt að segja að við
höfum fengið ríflega í soðið
því við lentum á bleikjutorfu
og aflinn fyllti heila kerru. Á
þessum árum fórum við einu
sinni sem oftar til Siglufjarðar.
Við Gunni bróðir vorum í
þessari ferð með pabba. Á
Siglufirði keyptum við girni
og Íslandsspón því pabbi var
búinn að fá veiðileyfi fyrir
okkur í Höfðavatni sem er
innan við Þórðarhöfða í
Skagafirði. Þegar þangað kom
lagði pabbi sig en við bræð-
urnir fórum til veiða í lækn-
um sem rennur í vatnið. Við
vorum ekki með veiðistöng,
aðeins girnið og spóninn og
þetta voru því nokkurs konar
handfæraveiðar. Þarna lentum
við í mokveiði. Það var stærð-
ar bleikja á í hverju kasti. Ég
man ekki hvað við vorum
búnir að fá margar þegar
pabbi vaknaði og tók af okk-
ur veiðarfærin og fór sjálfur
að veiða,” segir Óskar en því
má skjóta hér inn að skrásetj-
ari hefur heyrt margar fleiri
sögur af miklum aflabrögðum
í umræddum læk. Sú veiði
heyrir reyndar sögunni til og
líkast til má skrifa það á
minkinn, þá skaðræð-
isskepnu, sem víða hefur lagt
fiska- og fuglalíf í rúst.
Borguðum veiðileyfið með
gömlum dagblöðum
Á æskuárunum segist Óskar
jafnan hafa farið með félaga
sínum til veiða í hinum svo-
kallaða Stokkseyrarlæk sem í
dag gengur undir nafninu
Voli og Baugsstaðaós. Einn
fjölskylduvinurinn sá um að
aka þeim í veiðiferðirnar.
,,Við fórum þangað austur
nokkrum sinnum yfir sumarið
og samningurinn við bónd-
ann, sem var landeigandi, var
sá að fyrir veiðileyfin fékk
hann gömul dagblöð. Við fór-
um síðar einnig oft í Með-
alfellsvatn en þar átti fjöl-
skylda vinkonu okkar úr
Engihlíðinni, þar sem ég bjó
þá, sumarbústað. Við gistum í
bústaðnum og fengum veiði-
leyfin á Meðalfelli. Eitt skipt-
ið, þegar okkur bar að garði,
var bóndinn búinn að selja
leyfi fyrir allar stangirnar og
við urðum því frá að hverfa.
Okkur datt þá í hug að útbúa
línu og beita hana og þessa
línu lögðum við í vatnið. Við
fengum nokkra fiska með
þessu móti og þótt við höfum
gert þetta í óleyfi þá var
veiðihvötin skynseminni yf-
irsterkari að þessu sinni.
Óskar stundaði ekki mikið
laxveiði fyrr en hann var
kominn yfir tvítugt og var
ferðinni fyrst heitið í eiginleg-
an laxveiðitúr í Laxá í Leir-
ársveit.
,,Ég fór fyrst í Leirársveit-
ina með pabba og fleiri körl-
um sumarið 1972. Síðan átti
ég eftir að fara þangað oft til
veiða. Ég og Bergþór Guð-
jónsson, vinur minn og einn
alharðasti veiðimaður sem ég
hef kynnst, vorum þá við
veiðar í hálfan mánuð í einu.
Það var ekkert vandamál að
fá laxveiðileyfi í þá daga og
þau kostuðu ekki mikið. Við
fengum yfirleitt leyfi hjá land-
eigendum í Litla-Lambhaga
og á Svarfhóli en einnig hjá
hreppstjóranum í Stóra-Lamb-
haga. Þegar Kristján í Kristal
tók Laxá í Leirársveit á leigu
fórum við að veiða með hon-
um í ánni,” segir Óskar en
þess má geta að hann var
einnig leiðsögumaður banda-
rískra veiðimanna og fleiri um
margra ára skeið í ám eins og
Þverá og Kjarrá, Laxá í Leir-
V I Ð T A L
Bestu jóla- og n‡árskve›jur
Óskar Hrafn í fullum skipstjóraskrúða.