Tímarit Máls og menningar - 01.05.1942, Síða 63

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
57
vegginn stóð brotinn kassi og hjá honum götótt lok, sem
hafði verið sprengt af.
— Hann hefur gert þetta á meðan ég svaf, svindlarinn,
sagði liann milli ekkasoganna. — Hann hefur verið að
liefna sín á mér.
Hann hélt á skorpnuðum ánamöðkunum eins og dýr-
gripum, kom með þá alla leið inn í stofu, eins og hann
tímdi eklvi að fleygja þeim,.
— Blessaður, taktu þetta ekki nærri þér, sagði ég, þú
ert karlmenni.
— Já, en ... ég var húinn að lofa .. . pabba tuttugu
og fimm krónum .. . fyrir þá .. . ef ekki . .. kæmi rign-
ing. Ég átti að fá nýjar buxur og liúfu . . .
• — Þarna sérðu, sagði ég og ætlaði að fara að vanda
um við hann, þótt það væri annars ekki mitt hlutverk —
þarna sérðu. Manstu eftir reyniviðarteinungnum, sem þú
brauzt? Þá flýðirðu frá gerðum þínum. Nú er þér að hefn-
ast fvrir það.
Hann leit á mig, þurrkaði tárin úr augunum með kreppt-
um linefum, leit á mig afar ásakandi, og ég liugsa, að
ég gleymi aldrei augnaráði lians. Ég skammaðist mín
fyrir það, sem ég liafði sagt.
— Ég reyndi ... að hæta skaðann, stundi hann upp
og snökti. Þegar maðkarnir voru ... orðnir spakir á ný
. . . kom ég aftur og tíndi þá . . . Og svo lét ég nærri því
fulla dósina, það voru .. . um tvö hundruð maðkar . ..
ég lét dósina ... á tröppurnar.
Ég þagði.