Tímarit Máls og menningar - 01.05.1942, Qupperneq 64

Jón Óskar:
Tvö kvæði.
LJÓÐ UM DAUÐANN.
Hve inndæl veröld: vötnin blá og hlý
og vorblómin þar og hér. —
í skilningsleysi hló ég hátt við þvi,
sem heimurinn sýndi mér.
En loks kom orð i ógn og kvöl: ég skil.
Mitt andlit varð grátt og kalt
— og sárt mitt hróp á hjarta, er fyndi til
með hjarta, sem skildi allt.
Og ráðvillt, blóðugt reif mitt hjarta sig
af rödd, sem var ekki heyrð.
Mér sýndist auga heimsins horfa á mig
i hryggð og segja: þú deyrð.
Og loksins hverfur allt: ég einn er hér.
1 auðninni er hvergi neitt,
— og dauðinn hallar höfði sinu að þér,
mitt lijarta, — dapurt og eitt.
SMÁLJÓÐ.
í mjúka hendi barnsins tók ég sorgmæddur og sagði:
Þú skalt sofa, barnið góða,
meðan harmleikurinn gerist, meðan hatursfullur galdur
er í hjörtum allra þjóða.
En seinna, er ég vek þig, berst annarlegur ómur
yfir auð og döpnr lorgin.
Þar sem áður voru skógar, þar sem áður ríkti gleði,
þar er ekkert nema sorgin.
Ó, barnið mitl, þá finnst þér sjálfsagt eins og allt sé glatað
og ekki neitt, sem lokkar.
En heyrirðu ekki í öldunum, ó, heyrirðu ekki i öldunum,
sem hvísla um sigur okkar?