Tímarit Máls og menningar - 01.12.1942, Blaðsíða 28

210
TÍMAHIT MÁLS OG MENNINGAR
En ljóð þitt átti veröld við þitt skap.
Þar vaktir þú og last við stjörnuhrap
þín dægurblóm, og gekkst þig villur vega
um draum til draums. í skuggalegum skóg
af skynjunum og kendum sál þín bjó
sér athvarf, bak við heimsins harm og trega.
Svo hrökkst þú upp. Nú hræðist þú að sjá
þann hnött, sem þú ert sjálfur staddur á,
þinn eigin hnött, svo óvistlega gerðan.
En þessi heimur hrópar inn til þín.
í hendur þér hann leggur örlög sín.
Hann á þig frá þeim degi, sem þú sérð hann.
Því lífið kemur sjálft í þetta sinn
að sækja þig, en ekki skáldskap þinn.
Það hefur öðrum erindum að gegna.
Og það er skáld, sem yrkir öll sín ljóð
frá eigin brjósti, misjafnlega góð,
og hreyfir aldrei hending rímsins vegna.
Og vei þeim, sem ei virðir skáldskap þann,
sem veruleikinn yrkir kringum hann,
og stendur ógn af skáldsins tungutaki!
Því sjá! Hann fléttar einnig örlög þín
við örlög bræðra þinna í kvæði sín.
Þar búa allir undir sama þaki.
Og þú munt seinna skynja skáldskap hans.
Þér skilst hann fyrst, er þjáning sérhvers manns
er þér í innstu æðar hjartans runnin.
Því lát hans ógn og angist næða um þig.
Lát elda harms og kvala flæða um þig,
unz skógur þinna blekkinga er brunninn.