Tímarit Máls og menningar - 01.12.1942, Qupperneq 54

Jóhannes úr Kötlum:
Hörpusveinn.
i.
Gil þnr var, grjót þar var,
r/ras þar var.
lyfjagrasið, lambagrasið
og lóurnar,
tóugrasið og tóurnar.
Og það var skógur þar.
Ljúfur stúfur, litill tritill,
hörpu sló og hjartað brann.
Iiauður og blár var hann.
Raiiður og blár var hann.
Lóan og tóan léku sér
við meistarann.
II.
Einu sinni kom þá til hans
ofurlitil mær,
hljóðari en blær,
hvitari en snær.
Ætið finnur ástin þann,
er hörpuna slær.
Munarvakin minntist hún
við miljuna og liljuna,
þvi vina alls hún var.
Litlu silkiþiljuna
í lófanum hann bar.
Og það var skógur þar.