Tímarit Máls og menningar - 01.12.1942, Síða 93

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
275
sínum jákvæðara innihald með auknu valdi yfir yrkisefnum sín-
um og vaxandi skilningi og trú á sjálfan sig og hlutverk sitt
sem skáld. Kr. E. A.
Jón úr Vör: Stund milli stríða. Reykjavík, október
1942.
Höfuðeinkenni fyrstu bókar Jóns úr Vör var einlæg barns-
skynjun, hæfilega hlutræn í tjáningu, og svo upprunaleg, að
framandi áhrifa gætti Iítt eða ekki. Yfir kvæðunum hvíldi vin-
gjarnlegt yfirlætisleysi og æskubragur. Ýms kvæði hinnar nýju
bókar, einkum í fyrsta kafla hennar, Á tvo strengi, eru með
svipuðu yfirbragði og hin eldri. En brátt fer þó nýr tónn að
láta á sér bæra: áhyggjuleysi Vestfjarðadrengsins hefur orðið
að þoka fyrir uggvæni ungs millistríðsmanns. En röddin hefur
hvorki styrkzt né hækkað við breytinguna, — hún er þvert á
móti eiin veikari og lægri. Það er miskunnsemi en ekki fórn,
sem þetta bernska skáld þráir, enda þótt það renni nú jafnan
öðru auga til myrkursins fyrir utan. Því herskárri og stórkost-
legri sem umheimurinn rís, því huglægari og smágervari verð-
ur túlkun skáldsins: í stað þess að stikla berfætt á kaktusbrodd-
um um þverar eyðimerkur, sezt það í brekkukorn og leggur litla
gleymmérei undir vanga sinn.
Það er með öðrum orðum þráin eftir heilbrigðri lífsgleði, sem
hér teflir stundum listinni á tæpasta vað, virðist stundum gera
skáldið næstum máttvana og orðvana. í kvæði, sem heitir Sálrn-
ur, er þessa trúarjátningu að finna:
Sér léku á vori ljúfu
tvö lítil sólskinsblóm,
og allt var ilmi höfgað
og yndi og fegurð tóm.
Og enginn gisti uggur
þau ungu hjörtun smá,
þó dalabóndinn dengdi
sinn dauðakalda ljá.
Sem blómum tveim i túni
oss timi og eilífð sé
og um það aldrei vitum,
sem eitt sinn kann að ske.
Kvæðið er mjög táknandi fyrir það stig, sem ljóðagerð Jóns
úr Vör stendur á: næm kennd fyrir nálægð styrjalda i bak og