Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Blaðsíða 38

156
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
og hélt áfram að syngja. Kona kallaði hryssingslega út um glugga eitt-
hvað sem hún heyrði ekki hvað var, en ómur raddarinnar hélt áfram
að vera í loftinu kaldur og illúðlegur.
Hún var komin á leiðarenda, í eitt af villuhverfum bæjarins. Stórt
járnslegið hlið blasti við henni. Klukkuna vantaði tvær mínútur í 9.
Það var of fljótt. Tefja tímann, tefja tímann, tefja tímann. Orðin
hljómuðu í hug hennar viðstöðulaust, komu aftur og aftur án þess hún
fengi aðgert. Hún sneri við, ranglaði aftur sömu leið og hún hafði
komið, beygði fyrir næsta húshorn og gekk upp mjóa hliðargötu illa
upplýsta. Hún hélt áfram að ganga mjög hægt eitthvað út í myrkrið. Ef
maður gæti horfið í myrkrinu, týnzt — nei það var ekki hægt, á morg-
un kæmi miskunnarlaus birtan aftur. Tefja tímann, tefja tímann, tefja
tímann.
Guð.
Allt í einu fór hún að hugsa um guð. Hún nam staðar og sagði í
hljóði við sjálfa sig guð. Hún leit ósjálfrátt til himins. „Biddu guð,“
hafði amma hennar sagt við hana þegar hún var lítil. Hún velti spurn-
ingunni fyrir sér, hristi höfuðið og hló kalt, „guð. Nei.“ Hún hélt
áfram. Það varð ekki umflúið, hún átti ekki á öðru völ, gat ekkert
annað gert, aðstæðurnar kröfðust þess'. Þetta höfðu margar gert á
undan henni. Bara það væri um garð gengið, bara það væri búið. Hún
dró þungt andann. Hvernig skyldi henni reiða af. Og á morgun? —
Það var eilífð til morguns. Þá mundi hún eftir því að það var eitthvað
sem hún varð að gera á morgun, hún hugsaði um það dálitla stund en
gat ekki munað hvað það var.
Vindurinn hvein yfir höfði hennar, hrafn krunkaði í fjarska, hér
voru engir á ferli nema ein kona sem leiddi skælandi krakka. Skyndi-
lega fékk hún óstöðvandi löngun til að hugga barnið, en kom sér ekki
að því. Bara að hún væri komin heim í sveitina, hver skyldi gefa Snata
í dallinn hans. Hún þráði ákaft Snata og heimalninginn, þeir voru
vinir hennar. Hún fann í anda kalt trýni hundsins við vangann. Það
rifjaðist upp fyrir henni löngu liðinn atburður, þegar Snati meiddi sig
í löppinni og kom beina leið til hennar, haltrandi á þrem fótum og lagði
hausinn í kjöltu hennar eins og krakki sem hefur meitt sig. Og hún
hafði búið um sárið vel og vandlega, og hún mundi ennþá þakklátt
augnaráð hans. Hún hrökk upp úr hugleiðingum sínum, hvert var hún