Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Blaðsíða 57

GUÐMUNDUR SVEINBJARNARSON:
Þegar þokunni létti
Þokan hún er horjin,
hreinn og svalur andi
blœs jrá hafsins brjósti
báru knýr að landi,
hún lítur snortin lotning
á leiti, fell og gnípur,
lyftist hœrra, lengra,
líður jram og krýpur.
Hún jágar flúð og klappir,
faðmar rœtur landsins,
strýkur blítt og brosir
við börnum jjörusandsins.
Bjarta milda bára
bœnir heyr þú mínar,
legg þú mér í lófa
Ijósar perlur þínar,
ég jinn Ijóð í lögum,
sé Ijósan fald þinn glitra,
hlýir, mjúkir hljómar
á hörpu þinni titra.
Og báran til mín talar
töfraþrungnum orðum:
Ljóssins lög og mátlur
liðast ekki úr skorðum,
þegar skuggar þéttast
þá er víst að syrtir,
en hœrra sólin svífur.
Sjáðu hvernig birtir.
Leijturvœngjað Ijósið
líður yjir fjöllin,
sólarfuna flœði
jaðmar tind og völlinn,
hraun og skriður hýrna
við heilsan varmra geisla,
brekkur grœnar brosa,
björt er sólarveizla.
Nú fríkkar Islands ásýnd,
allar brúnir lyjtast,
hátt og lágt í hlíðum
hreinir litir skiptast.
Hjalar lind og lœkur
létt í sumarblænum,
krjúpa fannir kaldar
kyrtli jarðar grœnum.