Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Blaðsíða 88

Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Blaðsíða 88
206 TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR fyrirfram mótaða af ákveðnum hópi manna (andstöðu gegn kynþáttafordómum, and- kommúnisma osfrv.) og þykist sanna hana þeim flokki manna sem er fyrirfram sann- færður. Afleiðing þessa er tvenns konar: þeir sem eru honum sammála líta á hann sem röksnilling, hinir sem listamann. Ég bið menn að afsaka hve sterkt ég kveð að oröi, en í þessu sé ég ekki vott af dramatískri list. Sannur leikritahöfundur, sem ætlaði sér að skrifa leikrit gegn kynþáttafordómum, mundi sýna okkur lifandi negrahatara sem hefðu til að bera einlægni (á villigötum), tilfinningar (afvega- leiddar), ástæður (rangar) til að vera negrahatarar, en væru, með sína rökvillu og rangsnúnar kenndir, sannir negrahatarar, alveg jafn-ásökunarverðir og jafnvel ásökunarverðari, en skiljanlegir og, það sem mestu varðar, lifandi. Sannur leikrita- höfundur er vildi skrifa leikrit gegn kommúnisma hefði sýnt okkur aðra lífverði en drumba með kvarnir fyrir heila og aðra konu en þessa Olgu með tvö andlit sem er álíka flöt og fimmeyringur, öðru megin ruddaleg og ofstækisfull, frá hinni hlið- inni bljúg og meðaumkunarfull sál — og lætur sjálf kylfu ráða kasti í afstöðu sinni. Þá mætti margt segja um kvenpersónur Sartres frá sálfræðilegu sjónarmiði. Sýn- ist honum þær svo einfaldar af því hann fyrirlítur þær? Eða fyrirlítur hann þær vegna þess að hann hefur ekki gert sér far um að skilja þær. Eða er því ekki frem- ur svo varið, að hann skapi þær fyrir leikrit sín, ósamsettar manngerðir, melódrama- tískar manngerðir. Ég hallast að þessari skýringu. Og er þá komið að öðrum kjarna málsins: að þessi áróðursleikrit séu einnig og framar öllu melódrama. Sartre melódramatist Síðan ræðir höfundur þróun Sartres sem leikritahöfundar: frá því að skrifa bókmenntalegt leikrit undir áhrifum frá Giraudoux (Les Mouches 1943) yfir í sína eigin tækni í Huis clos (1944), heimspekilegu leikriti með enga atburðarás í venjulegum skilningi. En slíka tækni var varla hægt að nota nema einu sinni, og Sartre reyndi það ekki heldur. En fann hann þá nýja tækni? [spyr höfundur.] Nei, hann tók upp eitt hinna elztu forma leikhússins, hið melódramatíska form. Eftir leik andans, eftir heim- spekikenningarnar kemur framkvæmdin, hröð, liðug, æsandi ... Sartre er horfinn frá aðferðinni sem hann hafði hætt á að nota í Huis clos til þess einfaldlega að taka upp tækni hins gamla melódrama. Nú eru tjöldin ekki lengur táknræn eins og í Huis clos. Allt verður að vera raunveruleiki, æpandi raunveruleiki, til þess að hafa áhrif á skilningarvitin eða, réttara sagt, á taugamar. En án efa líka á heilann. Sartre er ekki búin að gefa heimspekina upp á bátinn_Allir eru existentialistar ... Og Sartre virðist þegar halda sér við þetta melódramatíska form, ef til vill af meiri hagleik. Atburðarásin er æsileg, ákveðin, hvert hugarstríðið rekur annað. Drepur hann? Drepur hann ekki? — Verður hann drepinn? Sleppur hann? Það er alltaf einhver drepinn á endanum. Og þeir sem em drepnir em alltaf hinir góðu og það er svikarinn eða þorparinn sem eftir lifir. Því persónumar, sem oft em hafð- ar eins óbrotnar og verða má, og jafnvel þegar þær em margbrotnari, skiptast yfir- leitt í tvo flokka: geðfellda og ógeðfellda. I Flekkuðum höndum virðist mér ein per- sóna djúphugsuð, Hugo.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Tímarit Máls og menningar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.