Tímarit Máls og menningar - 01.06.1963, Page 59

LJÓÐ LEIKRITAH ÖFUNDAR
Ég sé snjójlóS steypast jram.
Ég sé jarSskálfta nSa yfir.
Ég sé jjöll standa á miSjurn veginum
og jljót sé ég jlœSa yfir bakka sína.
En snjójlóS eru meS hatt á höfSinu.
JarSskjálftarnir hafa peningaveski í vasanum.
Fjöllin bera sig um í bifreiSum
og fossandi fljótin njóta lögregluverndar.
ÞaS afhjúpa ég.
n
Til þess aS geta sýnt þaS sem ég sé
kanna ég leiklist annarra þjóSa og annarra tíma.
Fáein leikrit hef ég umritaS og af nákvœmni
rannsakaS tœkni tímabilsins og tileinkaS mér
þaS sem mér mátti aS gagni koma.
Ég kynnti mér lýsingar á hinum voldugu lénsherrum
í verkum Englendinga, þessum auSjöfrum
sem verja til þess œvinni aS magna veldi sitt.
Ég kynnti mér hina siSavöndu Spánverja
og Indverjana, meistara fagurra tilfinninga
og Kínverja, sem lýsa lífi ffölskyldnanna
og marglitum örlagavegum borganna.
ra
Og svo ört breyttist á minni tíS
útlit húsanna og borganna aS eftir tveggja ára fiarveru
var lieimkoman ferS til annarrar borgar
og múgur manns breytti um útlit
á fáeinum árum. Ég sá
verkamenn ganga inn um verksmiSjuhliS og hliSiS var hátt
en þegar þeir komu út aftur urSu þeir aS beygfa sig.
Þá sagSi ég viS sjálfan mig:
Allt breytist og er bundiS sínum tíma.
153