Tímarit Máls og menningar - 01.06.1963, Qupperneq 65

TILRAUNIN
„Má ekki gera það inni í eldhúsinu?“ spurði ekillinn og virti fyrir sér hús-
hónda sinn, þar sem hann stóð svo krokulegur í næðingnum.
„Nei, það er betra hér,“ sagði hann. „Dick hlýtur að hafa hníf á sér, og við
þurfum á snjó að halda.“
Sveinninn gerði eins og honum var boðið; og gamli maðurinn, sem virtist
hafa gleymt lasleika sínum og kuldanum, laut niður og tók með erfiðismunum
hnefafylli af snjó. Hann tróð snjónum vendilega inn í skrokk hænunnar.
Sveinninn skildi. Hann tók meiri snjó og fékk hann meistara sínum, svo að
hænan yrði alveg fulltroðin.
„Svona hlýtur hún að haldast fersk eina viku,“ sagði gamli maðurinn fjör-
lega. „Leggðu hana á kalda hellu í kjallaranum.“
Hann gekk þennan stutta spöl heim að dyrunum, talsvert þreyttur og studd-
ist þunglega við sveininn, sem hélt á snj ófylltri hænunni undir handleggnum.
Hann skalf af kulda, þegar hann kom inn í anddyrið.
Morguninn eftir lá hann með háan hita.
Sveinninn rápaði áhyggj ufullur fram og aftur og reyndi að fiska eitthvað
upp um líðan meistara síns. Hann varð lillu nær: lífið á þessum stóra búgarði
hélt áfram eins og ekkert hefði í skorizt. Fyrst á þriðja degi varð breyting á.
Hann var kallaður inn í vinnuherbergið.
Gamli maðurinn lá í mjóu trérúmi undir mörgum teppum, en gluggarnir
voru opnir, svo að það var kalt. Samt virtist sj úklingurinn brennheitur.
Veiklulegri röddu spurði hann frétta af hinni snjófylltu hænu.
Sveinninn skýrði frá því, að hún sýndist óbreytt og fersk.
„Það er gott,“ sagði gamli maðurinn ánægður. „Gefðu mér aftur skýrslu
eftir tvo daga.“
Sveininn iðraði þess, þegar hann gekk brott, að hafa ekki tekið hænuna
með sér. Gamli maðurinn virtist ekki eins sjúkur og þjónaliðið fullyrti.
Tvisvar á dag skipti hann á snjó í hænunni, og hún hafði ekki tapað neinu
af ferskleika sínum, þegar hann hélt að nýju áleiðis til sjúkraherbergisins.
Það urðu mjög óvenjulegar hindranir á vegi hans.
Það voru komnir læknar úr höfuðstaðnum. Göngin suðuðu af hvíslandi,
skipandi og auðmjúkum röddum, og hvarvetna gat að líta ókunnug andlit.
Þjónn, sem var á leið til sj úklingsins, með skál vafða innan í stóran dúk, vís-
aði sveininum hranalega burt.
Hann gerði ítrekaðar en árangurslausar tilraunir, bæði árdegis og síðdegis,
til að komast inn í herbergið. Hinir ókunnu læknar virtust ætla að setjast að
159