Tímarit Máls og menningar - 01.06.1963, Blaðsíða 67

TILRAUNIN
táraðist yfir kassanum. Hvað yrði um þessa miklu uppgötvun? Þegar hann
sneri aftur inn — og fannst fætur sínir svo þungir, að hann leit niður í snjó-
inn til að vita hvort hann kafaði ekki dýpra en venjulega — komst hann að
raun um, að lundúnalæknarnir voru ófarnir. Okumenn þeirra stóðu þar enn.
Hann ákvað að trúa þeim fyrir uppgötvuninni, þótt honum væri það um
geð. Þeir voru lærðir menn og hlutu að skilja gildi tilraunarinnar. Hann sótti
kassann litla með frystri hænunni, tók sér stöðu við vindubrunninn og duld-
ist þar, þangað til einn herranna bar þar að, en sá var búkstuttur og ekki sér-
lega ógnvænlegur. Sveinninn gekk fram og sýndi honum kassann. Orðin sátu
í fyrstu föst í hálsi hans, en síðan tókst honum að gera grein fyrir erindi sínu
í brotnum setningum.
„Húsbóndinn fann hana dauða fyrir sex dögum, yðar göfgi. Við fylltum
hana með snjó. Húsbóndinn hugsaði hún gæti haldizt fersk. Sjáið þér sjálfur!
Hún er alveg fersk ennþá.“
Sá búkstutti starði agndofa niður í kassann.
„Og hvað svo?“ spurði hann.
„Hún er ekki ónýt,“ sagði sveinninn.
„Svo,“ sagði sá búkstutti.
„Sjáið þér sjálfur," sagði sveinninn áfjáður.
„Ég sé,“ sagði sá búkstutti og hristi höfuðið. Hann fór leiðar sinnar og hélt
áfram að hrista höfuðið.
Sveinninn horfði vonsvikinn á eftir honum. Hann gat ekki skilið þann búk-
stutta. Hafði hinn aldraði maður ekki kallað dauðann yfir sig með því að
stíga út úr sleðanum í kuldanum og hefja tilraun sína? Hann hafði með eigin
höndum tekið snjóinn upp af jörðinni. Þetta var staðreynd.
Hann gekk aftur hægt að kjallaradyruum, stóð þar stutta stund, brá síðan
snöggt við og hlj óp inn í eldhúsið.
Matsveinninn var í miklum önnum, því að það var von á gestum úr grennd-
inni til erfismáltíðar.
„Hvað viltu með þennan fugl?“ tuldraði matsveinninn ergilega. „Hann er
beinfrosinn.“
„Það gerir ekkert,“ sagði sveinninn. „Húsbóndinn sagði, að það gerði
ekkert til.“
Matsveinninn horfði á hann annarshugar eitt andartak. Þvínæst gekk hann
ábúðarfullur í átt til dyra, með stóra pönnu í hendinni, eflaust til að fleygja
einhverju burt Sveinninn fylgdi honum ákefðarfullur eftir með kassann.
„Er ekki hægt að reyna það?“ spurði hann innilega.
TÍMARIT MÁLS OC MENNINGAR
161
11