Tímarit Máls og menningar - 01.07.1982, Síða 50

Anna Þorbjörg Ingólfsdóttir
Þrjú andlit á glugga
— Við skulum flýta okkur að vaska upp, Anna, svo við getum
farið í sólbað á eftir, það er svo gott veður, sagði Maja um leið og
hún stóð upp frá borðinu.
— Já, drífum okkur, svaraði ég og byrjaði að safna saman matar-
ílátunum. Við skulum reyna að setja nýtt hraðamet. I gær vorum við
tuttugu mínútur, en þá var líka meira uppvask, svo kannski við
getum klárað þetta á fimmtán mínútum núna.
— Iss, þetta er nú svo lítið. Þið leikið ykkur að því að vera tíu
mínútur. Má ég bara sjá hvað þið getið verið fljótar. Það var Halldór
húsbóndinn á bænum sem kom með þessa athugasemd og teygði sig
brosandi eftir sykurmola.
— Heldurðu það? spurði ég vantrúuð.
— Við getum að minnsta kosti reynt. Byrjum nú, einn, tveir og
þrír. Og í því setti Maja fyrsta diskinn í uppþvottagrindina.
Allt fór í fullan gang. Við hömuðumst eins og við ættum lífið að
leysa og gusurnar gengu í allar áttir. Karlmennirnir við borðið hlógu
og hvöttu okkur óspart.
— Svona áfram, hraðar ef þið ætlið að hafa þetta af. Nú eru liðnar
þrjár mínútur og mér líst ekki á að þetta takist hjá ykkur, þið eruð
svo hæggengar greyin. Minnsta kosti Anna, hún getur ekki einu
sinni hlaupið hraðar en gamli Farmallinn hans Geira gamla á Hofi.
Allir hlógu að þessari fyndni Ásgeirs, þrettán ára vinnumanns á
bænum, nema ég auðvitað. Mér sárnaði. Eg vissi vel að ég var ekki
eins fljót að hlaupa og Asgeir, enda var hann tveimur árum eldri en
ég og það munaði nú um það. Auk þess vorum við Maja báðar bál-
skotnar í Asgeiri, svo það sveið enn sárar undan athugasemdinni.
Reyndar sagðist hann ekki líta við svona hallæris píum, hann ætti
nefnilega kærustu í bænum og hún væri miklu sætari en við. Okkur
Maju var svo sem nokkuð sama, því við höfðum Asgeir þó hjá okk-
ur en ekki þessi sæta í bænum.
Við hertum okkur sem mest við máttum og tókst að ljúka upp-
þvottinum á þrettán mínútum og var bara vel af sér vikið.
296