Tímarit Máls og menningar - 01.02.1984, Qupperneq 121

voru líka í heimalandinu í staðinn fyrir
„hlýjan faðm“.
Einhver hefur sagt mér
ég eigi hér heima.
Og niðurstaðan er varla önnur en að
reyna að endurfæðast til nýs umhverfis.
Þetta reynist að vísu fremur dapurleg
tilvera eins og henni er lýst í tveimur
næstu hlutum bókarinnar.
Angist og öryggisleysi eru ekki háð
landamærum. Hverfulleikinn og til-
gangsleysið eru í báðum heimum bókar-
innar.
Hvílíkt öryggisleysi
að lifa
sjá dagana koma og fara
einn af öðrum
og geta ekkert gert
til að stöðva þá
sjá þá verða að vikum
mánuðum árum
og hugsa: á sama hátt
verða dagarnir að öldum
og hverju máli skiptir þá
þessi laugardagur
söngur nautabanans í útvarpinu
strigaskórnir mínir
og steinninn sem ég sit á?
(„Kaffihlé")
Þvílíkar hugleiðingar eru í mörgum
ljóðum en einna rækilegast útmálaðar í
ljóðinu „Lítil svört stef“ sem lýkur með
þessum eftirminnilegu orðum:
Við eigum ekkert ekkert
nema okkur sjálf
og margsögð orðin
notuð aftur og aftur
Umsagnir um bœkur
meðan stríðið kólnar
af augljósum ástæðum
sem liggja ekki á lausu.
A þessum tilvistarvanda er enga lausn
að sjá. Að hætti margra svokallaðra
„pop-skálda“ hefur firringunni hér verið
veitt móttaka, og þar með eru hverful-
leikinn og angistin sjálfgefnir kostir
þrátt fyrir dulda von um „eitthvað til að
halda sér í / eitthvað til að elska“. Þrátt
fyrir ömurleika borgarinnar ( sem m.a.
er útmálaður í ljóðunum „Rigning í
Reykjavík" og „Vorið 79“) er henni
sungið lof í bland við játningar hins
firrta borgarbúa í ljóðinu „Ég“:
Ég er ekki barn
náttúrunnar
Asfaltið er iljum mínum kærast
auðar regnvotar götur
bakgrunnur drauma og martraða
minna.
Fjöllin fjarlæg umgerð
dregin fínum dráttum
á mörkum himins og jarðar.
Að sjálfsögðu er Ingibjörg ekkert
popskáld, hún á miklu fremur margt
sammerkt með skáldakynslóðinni sem
var ung á sjöunda áratugnum. En í ljóð-
um hennar er náttúran ekki nákomin
eða eftirsóknarverð; hún er einna helst
einskonar leiktjöld í fjarska.
Ástin eða samskipti kynjanna eiga
drjúgan hlut í viðfangsefnum skáldsins.
Meðferð Ingibjargar á þessu sígilda yrk-
isefni er stundum áhrifamikil í einfald-
leik sínum. Hennar tjáning er andstæðan
við háværan söng skáldsins sem „syngur
ást sinni óð“ háum rómi fyrir borgina og
allan heiminn („Astarljóð“). „Eftirmáli"
111