Tímarit Máls og menningar - 01.12.1990, Side 37

marsbúa-ljómanum yfir stórbrúnum hérna,
bölva því öllu,
tigna það og dái,
kvenmaðurinn dansar nú svellandi djass! . . .
„Eruð þér Ameríka?“ — spyr ég einsog asni.
Hún sest hjá mér og slekkur í sígarettunni.
„Litli minn“ — segir hún — „ó, hvað þú hefur æðislegan hreim!
Bjóddu mér uppá einn martíní og pernó.“
Sjálfsmynd
Hann er horaður, rétt einsog skafið tré.
Órakaður og með feiknamikið trýni.
í þrjá sólarhringa
hefur dýnan mín brakað undir honum.
Steypujárns-skugginn hans ógnar mér af veggnum.
Og rosalegar varirnar rjúka og brenna.
„Heilsið nú,“ hvæsir hann, „rússneskri ljóðlist.
Vantar yður skammbyssu? Eða kannski rýting?
Eruð þér séní? Takið þá ekki óskapnaðinn of hátíðlega . . .
Eða kannski að við gerum iðrun? . . .
Skyrpum svo á blaðið og vefjum upp alla sjálfsgagnrýni
einsog heimatilbúna sígarettu? . . .“
Af hverju faðmar hann þig að mér ásjáandi?
Af hverju mátar hann á sig trefilinn minn?
Og lygnir augum og reykir upp sígaretturnar mínar . . .
Láttu mig vera, snertu mig ekki!
SOS!
TMM 1990:4
35