Tímarit Máls og menningar - 01.12.1990, Síða 59

Hann var ekki einn af þessum kennurum sem maður gengur til og ávarpar eða
spyr einhvers. Á vissan hátt stafaði nemendum ótti af honum. Hann var strangur.
Hann gat rekið nemendur á gat með einföldum spurningum um lífið og um-
hverfið. Hæddist að dæmalausri fáfræði þeirra. Svo mjög að sjálfum fannst þeim
oft og tíðum fáviskan jafnast á við botnlausan svartan pytt. Sumir fóru meira að
segja að lesa. Já, hann var í sannleika frábær.
Innst inni vissi ég að hann var ánægður með frammistöðu mína. Það kom fyrir að
ég bjargaði bekknum ifá algjörri skömm með þekkingu sem ég hafði uppskorið með
lestraráfergju minni.
Ekki fyrr en seinna áttaði ég mig á að inni í mér var farið að vaxa lítið, rautt blóm.
Það var ástin.
Einn grænan vordag sat ég í lestinni og las. Ég var í hvítum skóm og mér var svo
létt um gang. Ég hafði bókstaflega svifið um borð í lestina, auk þess sem bókin var
vel skrifuð.
Þá varð ég þess áskynja að tvær skólasystur mínar vom að tala um hann. Önnur
hafði orð á því að hann ætti tvö böm með konunni, hin sagði að þau væm þrjú.
Skómir urðu skyndilega þungir sem blý og ljótir. Bókin varð eins og múrsteinn í
höndum mínum. Var hann þá virkilega kvæntur?
Einhvern veginn hafði ég haldið að hann væri ógiftur. Hringlaus. Hann hafði talað
um ástina og kynlíf á frjálslegan máta og tilgerðarlausan. Lýst vantrú sinni á
hjónabandi nútímamannsins. í fyrstu hafði þetta tal hans orkað illa á mig. Mér fannst
hann vera að tala um atriði sem eingöngu væm einkamál fólks. En þau snertu
kennsluefnið á vissan hátt og nemendumir hlustuðu svo heyra mátti saumnál detta.
Fæst okkar höfðu vanist því að talað væri um samskipti kynjanna á slílcan máta. Smátt
og smátt vöndumst við því þegar hann minntist á kynfæri karla og kvenna eða annað
þess háttar. Og þótt hann gengi stundum fram af okkur í orðavali, létum við það gott
heita. Einhveijar í hópnum höfðu á orði að svona hefði kennari ekki leyfí til þess að
tala en við þögguðum niður í þeim. Þetta var of spennandi og við hugsuðum mikið
um kynlíf.
Giftur.
Mér varð ljóst að ég var í raun yfir mig ástfangin. Kona og böm breyttu engu þar
um. Ég var sextán ára og það var vor. Hann var ímynd alls þess sem ég þráði. Ég
TMM 1990:4
57