Tímarit Máls og menningar - 01.12.1990, Síða 100

Nervus
Ég er orðinn svolítið tættur og reyttur, slitinn, rifinn og kraminn. Ég er allur
gegnumstunginn. Ég er farinn að brotna svolítið og molna sundur, já já. Ég er
farinn að þoma svolítið upp og visna. Ég er farinn að skrælna svolítið og skorpna,
já já. Það er lífið. Það gerir lífið. Reyndar er ég ekkert mjög gamall ennþá, ég er
svo sannarlega ekki orðinn áttræður en ég er heldur ekki sextán. Auðvitað er ég
farinn að eldast svolítið og slitna. Það er gangur lífsins. Ég er farinn að hrörna
svolítið og bresta og brotna. Það gerir lífið. Kannski að ég sé orðinn svolítið
úttaugaður? Það getur vel verið en það þýðir svo sannarlega ekki að ég sé orðinn
áttræður. Það er heilmikil seigla í mér, það þori ég að ábyrgjast. Ég er ekki ungur
lengur en ég er heldur ekki orðinn gamall, svo mikið er víst. Ég er farinn að eldast
svolítið og visna en það gerir ekkert til; ég er ekki orðinn neitt mjög gamall þó
ég sé kannski svolítið úttaugaður og nervus. Það er bara lífsins gangur að maður
fari að gefa sig svolítið með tímanum en það gerir ekkert til. Og raunar er ég ekki
mjög nervus, ég er bara svolítið undarlegur og skrýtinn en það þýðir vonandi ekki
að ég sé alveg glataður. Ég vil ekki trúa því að ég sé búinn að vera. Ég segi það
aftur og aftur, ég er óvenju seigur og harðgerður. Ég held allt út, ég gefst aldrei
upp. Ég er hvergi banginn. En ég er svolítið nervus. Ég er eflaust svolítið nervus,
ég er sennilega svolítið nervus, ég er kannski svolítið nervus. Ég vona að ég sé
svolítið nervus. Nei, svoleiðis nokkuð vonar maður ekki en ég er hræddur um
það, já ég er hræddur um það. Það á örugglega betur við að segja hér „hræddur
um“ fremur en „vona“. En ég óttast ekki að ég sé nervus, svo mikið er víst. Ég
er að vísu ekki laus við grillur en ég óttast þær ekki. Grillurnar valda mér ekki
nokkrum minnsta ótta. Ef einhver segði við mig „þú ert nervus“ myndi ég svara
alveg kaldur: „Minn góði vin, ég veit að ég er svolítið veiklaður og nervus.“ Og
þegar ég segði þetta myndi ég brosa mjög kurteislega og kalt og sennilega myndi
viðmælandi minn verða svolítið ergilegur. Sá sem heldur ró sinni er ekki með
öllu glataður. Úr því mín eigin taugaveiklun fer ekki í taugarnar á mér þá hlýt ég
að hafa sterkar taugar. Það hljóta allir að sjá því það er deginum ljósara. Mér er
fullkomlega ljóst að ég er ekki alveg laus við grillur og að ég er svolítið nervus
en mér er líka ljóst að ég get haldið stillingu minni, sem gleður mig mjög, að ég
er glaður og reifur þó ég sé farinn að eldast svolítið, hrörna og visna. Það er bara
lífsins gangur. Nú gæti einhver komið og sagt við mig: „Þú ert nervus“. „Já, ég
er afskaplega nervus,“ myndi ég svara og hlæja svo með sjálfum mér yfir þessari
mögnuðu lygi. Kannski myndi ég segja: „Við erum öll svolítið nervus,“ og
98
TMM 1990:4