Tímarit Máls og menningar - 01.12.1990, Síða 107

að framkalla allt aðra veröld í mínum huga; ég
held áfram að rekja þennan þráð, rifja upp andlit
úr bekknum, flugvéladyninn sem yfírgnæfði
kennarann öðru hvoru og aðrar bækur sem við
lásum þessa önn. En það eru aðrar sögur.
....Guð væri með sína vasabók“
Pétur er meðvitaður um að Vasabók er ekki
sama bókin fyrir höfundinn og aðra. Útgáfa
hennar virðist líka miða að því að fjölga vasa-
bókariturum, fremur en vasabókalesendum.
„Draumur minn um fagurt mannlíf:“ skrifar
hann, „að allir gætu skrifað vasabók. Áttað sig
á tilverunni. Hver og einn með sinn áttavita“
(bls. 28).
Á köflum fékk ég á tilfinninguna að Pétur
hefði nú þegar stofnað vasabókaleynifélag, að
minnsta kosti í huganum. Á flugi heim til ís-
lands árið 1987 skrifar hann:
Slökkt í vélinni, sofandi farþegar. í eld-
húsinu sitja flugfreyjur á hljóðskrafí, ein
afsíðis horfir út í dagrenninguna og hrip-
ar öðru hverju niður á tossalista eða er
hún að yrkja ljóð? Kannski að skrifa
vasabók (bls. 36)
Er alheimssamsæri vasabókagerðarmanna á
næsta leiti?
Pétur hefur líklega ekkert á móti slíku sam-
særi. Enda þótt vasabókaskrifin hafi sína ókosti,
eins og ég kom að hér að ofan, em þau lífsmáti
hans og kannski líka leið til betra mannlífs:
„Hugsa sér ef fólk færi bara inn í sig eftir lífinu,
næði sambandi með einum kúlupenna. Óneit-
anlega myndi umferðarþunginn minnka og auð-
veldara að finna stæði“ (bls. 53).
Imynda sér að allir héldu svona bók þar
sem þeir skrifuðu niður athugasemdir
um lífið. Þar sem þeir em staddir: á leið
í vinnu, út í búð, á grænu ljósi. M.a.s.
Guð væri með sína vasabók. Og engl-
amir. Allir á fullu að taka nótur. Vasa-
bókalíf (bls. 20)
Er lífshlaup okkar eftilvill punktur í kompu
Guðs?
„. . . að hjúfra á morgnana"
Eg hef enn ekki turnast, ég er ekki farinn að
skrifa nótur í mína eigin vasabók. Vasabók Pét-
urs Gunnarssonar nægir mér í bili. Ég geymi
hana uppi í hillu. Stundum þegar ég fæ gesti í
heimsókn teygi ég mig eftir henni og les nokkra
punkta upphátt:
Maður og kona alls ekki á þeim aldri að
kyssast í röðinni (bls. 19)
Biðröð hjá útisturtunni, kona að skola af
sér með brjóstin ber en fyrir tilviljun eru
eingöngu karlmenn í röðinni sem virka
eins og á klámsýningu. Upphækkaður
trépallur ýtir undir aðfarir konunnar sem
snýr framhliðinni að áhorfendum og
gefur sér góðan tíma, sýpur hveljur og
strýkur sér um kroppinn. Meðan ég bíð
eftir að röðin komi að mér finn ég votta
fyrir sviðsskrekk og þegar ég stíg upp á
pallinn sný ég baki í röðina og er fljótur
að ljúka mér af (bls. 21)
Stundum finnst mér ég þurfi bara að
koma til skila hve gott það er að hjúfra
á morgnana. Að mannkynið myndi
leggja niður vopn og sjá tilgang í lífinu
bara af því einu (bls. 37)
Að lestrinum loknum býð ég gestunum te og
kökur. Og einhver þeirra segir, af fullmiklum
hátíðleika: Pétur fær mann svo oft til að staldra
við hversdagslegustu hluti og 8 sig að 9.
Jón Karl Helgason
TMM 1990:4
105