Tímarit Máls og menningar - 01.09.1992, Blaðsíða 100

að rassinum sem var fremur auðvelt. En hún gat ekki sagt neitt því
súkkulaðigusan hefði þá staðið fram úr henni og eyðilagt teppið.
Telpan lét sér nægja að kinka kolli og brosti eins breitt með lokaðan
munn og sætindin í honum leyfðu.
Maðurinn missti ekki áhuga á henni.
I stofunni var önnur telpa. Hún hafði komið í heimsókn og var stillt.
Kannski var hún komin til að leika sér við hina telpuna eða hana langaði
að horfa á gestinn. Hún var yngri en hin, fölari, næstum bláhvít í framan.
I fyrstu hafði hún gengið varlega til hans, en ekki alveg upp að honum,
líkt og börn gera til þess að sníkja, kannski hlýju, kannski athygli. Það
veit enginn. En þau brosa feimnislega. Svo færði hún sig örlítið frá og
sagði:
Ég er að fara héðan með mömmu.
Jæja, sagði gesturinn og þóttist fá áhuga.
Já, sagði telpan og teygði á vörunum í brosi.
Hvert?
Til Akraness, sagði telpan.
Nú brosti hún svo skein í litlar tennur og varð örlítið ellileg á svip,
ekki ófríð, en heldur ekki fríð.
Eru foreldrar þínir þaðan? spurði gesturinn.
Telpan hristi höfuðið, kom aftur nær og færði annað hnéð upp á
stólbríkina.
Fær pabbi þinn vinnu þar? sagði gesturinn til að spyrja eins og er
venja. Fyrst er spurt hvaðan fólk er, síðan hvað það geri.
Telpan hristi höfuðið og maðurinn fór að taka þátt í leiknum.
Er pabbi þinn ekki hér?
Telpan hristi höfuðið.
Þá hefur hann farið á undan ykkur til Akraness að kaupa hús handa
þér?
Telpan hristi höfuðið, en hún hafði ekki augun af honum. Þannig gekk
þetta lengi í leik sem virtist aldrei ætla að enda.
Gettu hvar hann á heima, sagði telpan.
Maðurinn fór í huganum í kringum landið og nefndi nöfn á þorpum
og bæjum, en hún hristi alltaf höfuðið og brosti einkennilegar eftir því
sem spumingaleikurinn varð lengri og hún hristi oftarhöfuðið. Maðurinn
hélt að hún hlyti að fá svima.
Eigum við ekki bara að hætta? sagði hann.
98
TMM 1992:3