Morgunblaðið - Sunnudagur - 14.12.2014, Qupperneq 21

skyldu. Klefarnir voru litlir, þröngir
og gamlir og komu pempíu-
eiginleikar mínir þar fram, en ég
var búin að vera frekar spennt að
fá að ferðast með næturlest. Lest-
arferðin reyndist hins vegar hin in-
dælasta. Fjölskyldan hvarf um
klukkan fimm um morguninn án
þess að það heyrðist múkk í þeim
og ég svaf alveg til níu, bara ald-
eilis vel. Í ferðinni um Víetnam fór
ég í mitt fyrsta innanlandsflug og
fékk að hanga aftan á mótorhjóli.
Er þessi mikla reisa okkar í
gegnum landið endaði vorum við
komin til Ho Chi Minh-borgar í
suðurhluta landsins. Þá vorum við
allt í einu orðin ein og yfirgefin,
Ástralarnir farnir annað. Í borginni
eyddum við nokkrum dögum í að
læra allt um Víetnamstríðið sem við
gátum, fara í dýragarðinn þar sem
við sáum í fyrsta skipti ljón eðla sig
og einnig reyndi ég að fá klippingu
á hóruhúsi, án árangurs. Við lærð-
um þar því ýmislegt um ofbeldi og
erótík og borðuðum líka á Mac-
Donalds.
Evrurnar frá ömmu
komu sér vel
Því næst fórum við í þriggja daga
ferð upp Mekong-ána sem liggur í
gegnum Víetnam, Kambódíu, Laos
og Kína. Á landamærum Kambódíu
þurfti að borga fyrir vegabréfsárit-
un, en hann faðir minn var alveg
viss um að þeir væru nú með posa
eða hraðbanka. Landamærin voru
hins vegar ekki alveg eins nútíma-
leg og við bjuggumst við og að
sjálfsögðu var faðir minn ekki með
aura í lausu. Við fórum að hafa
áhyggjur af því að við yrðum föst á
landamærunum til æviloka, en ég
kom þá til bjargar. Grafnar niðri í
tösku voru nokkrar evrur sem
amma mín hafði gefið mér í afmæl-
isgjöf og gat ég því notað þær til að
koma okkur inn í Kambódíu. Samn-
ingar á milli fararstjórans og landa-
mæravarðanna voru frekar dul-
arfullir og tóku heillangan tíma, en
við komumst þó heil á húfi til
Phnom Penh, höfuðborgar Kambód-
íu.
Þar lærðum við um alla hina
hræðilegu sögu Kambódíu og rauðu
khmeranna. Á aðeins þremur árum
myrtu þeir um tvær milljónir
manna eða um fjórðung þjóð-
arinnar. Stefna þeirra var að skapa
hið fullkomna sjálfbæra þjóðfélag
hinna vinnandi stétta, en allt endaði
það á annan veg. Leiðtogar rauðu
khmeranna óttuðust mjög andstöðu
og létu því drepa þúsundir eigin
liðsmanna sem þeir töldu vera svik-
ara. Allir sem höfðu menntun,
gengu með gleraugu, töluðu ensku
eða frönsku o.s.frv. voru drepnir.
Lífið einkenndist af hungri, pynt-
ingum og morðum á tímum Pol Pot
sem var leiðtogi rauðu khmeranna.
Erfið heimsókn í fangelsi
Við heimsóttum S-21-fangelsið þar
sem um 17 þúsund fangar létust, en
aðeins um 12 manns lifðu af. Tveir
af þessum 12 sitja við inngang fang-
elsisins, sem er safn í dag, og selja
bækur sínar. Annar þeirra heitir
Chum Mey og var bifvélavirki.
Hann bjargaðist vegna þess að
hann kunni að gera við ritvélar.
Mey fann konuna sína og barn eftir
að hann slapp úr fangelsinu, en þau
létust bæði þegar þau voru að flýja
undan hermönnum. Saga hans og
Bou Meng er alveg ótrúleg og
kraftaverk að þeir séu enn á lífi.
Heimsókn okkar í S-21-fangelsið
hafði gríðarleg áhrif á mig og það
tók mig langan tíma að jafna mig
eftir hana.
Við tókum síðan sjö tíma rútu til
Siem Reap, borgar í miðri Kambó-
díu, á lélegum vegum. Við upp-
lifðum þessa rútuferð eins og við
værum að keyra á Mýrunum svo öll
heimþrá hvarf algerlega.
Í Kambódíu skoðuðum við Ang-
kor Wat og fleiri ævaforn hof, sem
voru alveg stórkostleg. Yndislegt
hótel, einka-tuk-tuk-bílstjóri, forn-
minjar og það hversu notaleg borg-
in er gerði Siem Reap eina af mín-
um uppáhaldsborgum hingað til.
Þar gerðist líka það skemmtilega
atvik að apar stálu veski föður
míns. Ég segi apar án þess að vera
viss, það gæti vel verið að veskið
hefði dottið úr vasanum eða að ein-
hver hefði stolið því, en ég vil
ímynda mér að það hafi verið litlir
sætir apar þar sem við vorum að
gefa þeim að éta á þeirri stundu
sem veskið hvarf. Kannski nota ap-
arnir í Siem Reap krítarkort, hver
veit?
Frá Kambódíu
til Kuala Lumpur
Við kvöddum Kambódíu með tárum
og flugum til Kuala Lumpur, höf-
uðborgar Malasíu. Það var mikið
sjokk. Að fara úr svo frumstæðu
landi sem Kambódía er yfir í borg
þar sem háhýsi og tækni eru á
hverju strái er skrýtið, en jafnlangt
er á milli Kambódíu og Kuala
Lumpur og það er fyrir Íslendinga
að fljúga til London.
Í Malasíu gerði ég nokkuð sem
ég hef aldrei upplifað áður, eins og
svo margt annað í þessari ferð, en
ég spurði föður minn einfaldlega
hvert við ættum að fara næst og af
einhverri ástæðu enduðum við á að
fljúga til Balí, eyjar í Indónesíu.
Á Balí er mesta vegabréfaeft-
irlitsskoðun sem ég hef komist í
kynni við. Röðin var álíka löng og í
rússíbana á góðum sumardegi og
bæði var hirt fé af okkur við komu
og brottför frá landinu. Balí er nú
frekar þessi týpíski túristastaður.
Staðurinn minnti mig mjög mikið á
Benidorm, það eina sem vantaði
voru ölvaðir Íslendingar. Við áttum
þó ágæta dvöl á góðu hóteli þar
sem lagið Take five byrjaði í spilun
klukkan átta á morgnana og lauk
ekki fyrr en klukkan 22 á kvöldin.
Þetta er þó voða skemmtilegt
djasslag svo við skemmtum okkur
konunglega. Fallegt landslag og fín
strönd veitti okkur líka ágæta af-
þreyingu.
Að lokinni Asíureisu okkar tók
við 26 tíma ferðalag til Berlínar,
þar sem ég gjörsamlega heillaðist
af þýskri þjóð og menningu. Allt
snyrtilegt og skipulag til fyr-
irmyndar.
Að dvölinni í Berlín lokinni var
sjö vikna reisu okkar í gegnum sjö
lönd lokið. Við eyddum um einni og
hálfri milljón í allt, sem er nú álíka
mikið og kostar að kaupa bíldruslu
á Íslandi. Ég er svo gríðarlega
heppin að fá að upplifa svona ferð
aðeins 16 ára gömul, en ég hvet
alla, unga sem aldna, til að drífa sig
af stað í svona ævintýrareisu sem
fyrst. Þú hugsar kannski: en ég er í
vinnu og þarf að sjá um hitt og
þetta, en lífið er svo stutt og sann-
arlega til þess að njóta þess og af
hverju þá ekki að gera eitthvað
skemmtilegt til þess að nýta það
sem best?
Aldrei er of seint gott að gera!
Ljósmyndir/Úr einkasafni
* Ég er svo gríðarlega heppin að fá aðupplifa svona ferð aðeins 16 ára gömul,en ég hvet alla, unga sem aldna, til að drífa
sig af stað í svona ævintýrareisu sem fyrst.
Á Balí fóru Urður og Egill m.a. í stuttan túr á fíl.
14.12. 2014 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21