Ský - 01.02.2007, Blaðsíða 42

42 ský
Stundum er sagt að ekkert lýsi íslenskri fyndni betur en orðin: „Þetta var ofboðs-lega fyndið eins og hann sagði það.“
Þetta þýðir að til þess að skilja brandarann,
fatta djókið, þurfti maður að hafa þekkt þann
sem sagði þetta sem var svo óskaplega fyndið,
hafa verið með á ferðalaginu, mætt snemma í
partíið og tekið þátt í hlátrinum þegar þetta var
sem var svo óskaplega fyndið – eins og hann
sagði það.
Í þessu séríslenska andrúmslofti fámennis
og ættartengsla, þar sem maður þarf að þekkja
manninn til að skilja grínið, hafa stundum
komið upp listamenn sem eru svolítið eins og
íslensk fyndni.
Einhver verður alger stjarna í sínum
árgangi í menntaskóla, rífur af sér snilldina í
skólablöðum og á kaffihúsum, málar nokkrar
dulúðugar myndir og gefur svo út eina eða
tvær ljóðabækur sem hann selur sjálfur upp úr
kuðluðum plastpoka á Mokka. Snillingurinn
hefur alltaf útvalda hirð í kringum sig og slær
um sig með persónutöfrum og gullkornum sem
falla í frjóan svörð þeirra sem skilja snilligáfu
hans til hlítar og baða sig í ljómanum. Að
sjálfsögðu er alltaf verið að drekka því lífið er
óttalega snautlegt og laust við snilld þegar allir
eru edrú og stífir smáborgarar.
Svo missir listamaðurinn smátt og smátt
stjórn á drykkjunni, vinirnir hverfa inn í
hálfbyggð hús eða upp metorðastigann og
ljóminn fölnar. Við tekur langt tímabil fornrar
frægðar, útlegðar í dulbúningi flótta frá
nesjamennsku og skilningsleysi en alltaf annað
slagið málverkasýningar „heima“ eða nýjar
ljóðabækur, ef ekki misskildar skáldsögur.
Ef listamaðurinn lifir þetta tímabil af þá
getur hann náð því að lifa sína eigin endurreisn
DAGUR EI MEIR
Dagur Sigurðarson var bóhem holdi klæddur, eina íslenska bítskáldið, misskilinn
snillingur, skemmtilegur drykkjufélagi, vanmetinn listmálari og ljósberi ljóðlistar
sem mun lifa lengur en margt sem ort var eftir miðja tuttugustu öld.
Texti: Páll Ásgeir Ásgeirsson
Horfinn snillingur
Dagur árið 1966. Snyrtilegur bóhem.