Saga: missirisrit - 01.12.1926, Blaðsíða 20

166 SAGA
ánæg-'Sa meS alt saman. Einhver þarf aS binda enda
á þessa smán, og mig langar til að reyna þaS.”
“ÆtlarSu þá að fá Mr. Thorburn til að lofa því
aS brautin verði aldrei bygð ?”
“Já; eða hitt, aö hann láti byggja hana bráSlega.
Yngri mönnunum veitir víst ekki af því. Þeir þykjast
nú ekki lengur menn, nema þeir sitji eins og kararkerl-
ing viS vinnu sína, og eins ef þeir þurfa aS bregSa sér
bæjarleiS.”
Helgi var orSinn daufur í bragSi og sár sá eftir aS
hafa lofaS Alfi aS túlka mál hans.
“Þú líklega fyrirverSur þig fyrir aS láta Þorbjörn
sjá þig meS mér, Helgi minn.” Og þaS var þýSur
hrygSarblær í röddinni. “En þú myndir líklega ekki
bera kinnroSa fyrir aS vera einn af nefndarmönnunum.
Þetta kemur til af því, aS þú kant enn ekki aS meta rétt
gildi hlutanna. Þessir nefndarmenn okkar verSa á morg-
un frammi fyrir Þorbirni eins og þorskar á þurru landi.
Vittu til. Þeir iSa eins og ánamaSkar innan í billegu
sparituskunum sinum, og finst heiSur í því aS koma sem
beining'amenn fram fyrir höfSingjann. Þorbjörn. er maS.
ur eins og eg, Helgi.” Og nú fór Alfur aS verSa fast-
mæltari. “Hann hefir veriS sjálfum sér trúr og vakaS
yfir manndómi sínum, sem hann tók í arf frá forfeSr-
unum. Hann hefir aldrei reynt aS sýnast annaS en
hann er, og aldrei látiS gjálfur og gjamm kjaftaska og
málaskúma hræra í huga sínum. — HeldurSu eg þekki
ekki norrænt eSIi? HeldurSu aS Þorbjörn þekki þaS