Saga: missirisrit - 01.12.1926, Side 26

172 SAGA
engu skifta um framför nýlendunnar. Vissu menn a<5
hér var átt viö Alf á Borg og hans nóta, og þótti mælt
að maklegleikum.—Alfur var ekki í veizlunni og var hans
lítt saknaö, þar til Mr. Thorburn spuröi eftir honum.
En þegar hann varö þess vís aö Álfur sat heima, baö
hann að afsaka sig, leigði sér ökumann og ók heim að
Borgt
GAIILIR ICUNNINGJAR.
Tónlagasmiöur nokkur kom meö handrit af söng.
smíöi sínu til Rossini, sem, meöan hann hlýddi á hinn
spila, tók hattinn stööugt ofan og lét hann jafnóöum
upp aftur. Tónlagasmiðurinn spurði, hvort honum væri
of heitt.
"Nei,” svaraði Rossini, “en það er vani minn aö
taka ofan, þegar eg mæti einhverjum, sem eg þekki. Og
það eru svo margir sem eg þekki í söngþmíði yðar, að
eg verö alt af að lyfta hattinum.”
“AGIRND VEX MEÐ EYRI HVERJUM”.
Einu sinni voru tvær vinnukonur að fara í fjósið
að kvöldlagi. Veður var bjart og heiðstirndur himinn.
Verður þá annari fjósakonunni litið til lofts og segir:
Það vildi eg að eg ætti eins margar kápur og
stjörnurnar eru á himninum.”
Þá segir hin:
"Þá gæfirðu mér þá lökustu.”
“Ja, hvað já eg þá að hafa í fjósið?” svaraði sú,
sem kápanna hafði óskað sér.