Saga: missirisrit - 01.12.1926, Side 39

SAGA 185
verkaskifti viii smalann, sem hljóp meS vinnumanninum
aS elta Hvít. Keli var kominn á sinn staS á veggnum.
Önnur litla systirin hans hafSi hlaupiö þangað, þegar
Forustu-Hvít stökk út og Keli datt, svo engin önnur ær
haföi komist út á eftir henni.
“Á eg ekki aö elta þau líka'?” spuröi hann fööur
sinn og horföi á eftir ánni og lambinu, sem skilaöi vel
áfram. Sönglandi fólksins var nú hættur. Það heyrð-
ist ekki lengur til lambanna, en ærnar héldu áfram.
Þegar Keli sneri sér við, þá blöstu blettirnir í brókinni
móti þeim, sem dyranna gættu. Vinnukonan skellihló
níöangurslega og storkandi. Hún hafði víst heyrt söng-
inn. Faöir hans að einsi brosti framan í hann, þegar
hann sneri sér snúðuglega að þeim aftur. Hann vissi
hvað klukkan sló, og hugsaði sér að snúa ekki þeim
endanum að þeim aftur.
“Þú getur ekkert gagn gert, Keli minn. Það er
ekki vert að hún leggi þig undir í annað sinn,’’ mælti
faðir hans.
‘Það veitti þá víst ekki af allri sápunni í sveitinni
til að þvo brókina hans með,” gall við í Imbu vinnukon-
unni, sem skríkti enn.
Keli ætlaði að svara henni einhverju storkunaryrði,
en þá mælti faðir hans, sem horfði upp eftir hlíðinni:
“Eg held þeir ætli ekki að ná henni. Er það nú
ferð á þeim!”
Keli leit um öxl sér í sömu átt, en forðaðist samt
að snúa sér við.