Dagrenning - 01.12.1952, Síða 14

urinn sjálfur framkvæma það sem hinn dauð-
legi maður gat ekki framkvæmt, og Drottinn
telja það gert, sem syndarinn hefði viljað
gera, en gat ekki.“
Bæði efni og orðalag þessarar greinar virð-
ist minna mjög á þennan merkilega höfund,
og engum, sem les handritið, mun koma til
hugar að það sé falsað.
DAUÐI JESÚ OG UPPRISA.
í 11. kapítulanum komum vér að sabbats-
deginum fyrir píninguna, þegar Drottinn vor,
sem dvalið hafði í bænum Efraírn, kom til
Betaníu við Jerúsalem, til þess að taka þátt
í hátíðahöldunum í húsi Símonar hins lík-
þráa. í þessum kafla og þeim næstu er aðal-
lega sagt frá síðari smurningu heilagrar
Maríu. Þessa nótt er sagt að hann hafi gizt
í Betaníu. Daginn eftir (Pálmasunnudag)
var hin hátíðlega innreið í Jerúsalem, en eng-
inn þar í borginni bauð Frelsaranum gist-
ingu. Þess vegna fór hann aftur til Betaniu
(eins og skýrt er frá í guðspjöllunum) ásarnt
lærisveinunum tólf og varð aðnjótandi hjá
Mörtu, Maríu og Lazarusi þeirrar gestrisni,
sem honum hafði verið synjað um í Jerú-
salem.
Daginn þar á cftir (mánudag) er sagt að
hann hafi fornrælt fíkjutrénu er hann var á
leið inn í Jerúsalem. Allan þann dag var
hann að kenna í musterinu, en fór til Betan-
íu um kvöldið.
Næsta dag (þriðjudag) var hann enn í
Jerúsalem ásamt lærisveinum sínum, og sáu
þeir hið skrælnaða fíkjutré á leið sinni. Enn
gisti Drottinn vor i Betaníu, en fór til Jerú-
salem snemma næsta morgun (miðvikudag)
og talaði þá við postulana um heimsendi
og allt, sem gera þyrfti. Sagt er að það hafi
verið að kvöldi þessa dags sem hann sagði:
„Þér vitið að eftir tvo daga koma páskamir,
og verður Manns-sonurinn þá framseldur,
til þess að verða krossfestur."
Þegar hann hafði sagt þetta fór hann út
úr musterinu og hélt til Betaníu, og gisti þá
i síðasta sinn í húsi Lazarusar, Mörtu og
Maríu.
Allan fyrri hluta næsta dags (fimmtudags-
ins) er sagt að hann hafi verið í Betaníu, en
hafi svo kvatt húsráðendur þegar líða tók á
daginn. Undir kvöldið hélt hann svo til Jerú-
salem, til hússins þar sem loftsalurinn var (á
Zíonhæðinni) þar sem kvöldmáltíðin hafði
verið undirbúin fyrir hann og lærisveinana.
I 20. og 21. kapítula er fjallað um píningu
og krossfestingu Drottins vors og eru þeir í
fullkomnu samræmi og samhljóðan við frá-
sögn Ideilagrar Ritningar.
I 22. kapítula er skýrt frá smurningunni
og greftruninni, sem þeir sáu um Jósef frá
Arimaþeu og Nikódemus, og þar er nákvæm
lýsing á línklæðunum og gröfinni, sem hinn
blessaði Jósef liafði látið gera handa sér.
Jósef er kallaður „nobilis decurion“, sem
sennilega þýðir að hann hafi haft foringja-
tign í Júdeu — eða rómverska hernum, og
gæti það verið skýring á vináttu hans, eða
öllu heldur kunningsskap, við Pílatus.
Gröfinni er lýst þannig, að henni hafi ver-
ið verið skipt í tvennt, fremri klefann (sem
síðar varð „kapella engilsins") þar sem svo
hátt var til lofts, „að maður gat tæplega náð
upp í þekjuna með því að tevgja upp hönd-
ina,“ og innri klefann, þar sem líkami Frels-
arans var lagður. Sagt er að dyrnar á báðum
hafi verið gegnt austri og að líkama Drottins
hafi verið komið fyrir við norðun'egg innri
klefans, Jiannig, að fætur hans sneru til aust-
urs, höfuðið til vesturs og vinstri hlið hans
sneri (eða lá upp að) steinvegg grafarinnar.
Sagt er að María Magdalena og stallsyst-
ur hennar hafi grátið í landshöfðingjahöl!-
inni, á leiðinni til Golgatha, Jiær hafi verið
þjáðar og yfirbugaðar af harmi við krossfest-
inguna, beðið við gröfina og loks notað þann
stutta tíma, sem var til hvíldardagsins, til
12 DAGRENN 1 NG