Dagrenning - 01.12.1952, Blaðsíða 38

því ber að upplýsa hið rétta í þessu efni sem
allra fyrst.
III.
Það er öllum mönnum vitanlegt, að nú
er ekki lagt jafnmikið kapp á annað hér í
heimi, af hinurn austrænu einræðisrikjum og
þjónum þeirra urn öll lönd, en að spilla sam-
búöinni milli þeirra ríkja, sem eru í Atlants-
hafsbandalaginu. Takist að spilla henni svo
að til fulls fjandskapar dragi, eða þau neyð-
ist til að beita hvert annað þvingunum af
einhverju tagi, er vel þjónað hinurn austrænu
hagsmunum. Spilliöfl þessi eru ávalt vel dul-
in, og þau eiga sér liðsmenn — og jafnvel
leynda leiðtoga — á æðsfu stöðum og í ölíum
stjórnmálaflokkum og fjármálafélagsskap, án
þess menn hafi almennt minnstu hugmynd
um hverjir þessir duldu erindrekar eru.
Höfuðáherslan er auðvitað lögð á það, að
spilla samvinnu Breta og Bandaríkjamanna
og er til þess varið ótöldum milljónum króna
og margskonar skipulagsbundin starfsemi
rekin í þessum tilgangi. Þeir, sem þar eru
hættulegastir, eru ekki hinir rússnesku ráða-
menn, beldur hinir keyptu og ókeyptu
leynileppar þeirra í bæstu stöðum og stofnun-
um ríkjanna, sem verið er að reyna að sundra.
í þessu sambandi er það stórkostlega athvglis-
vert, að í fréttaskevti til Morgunblaðsins 24.
nóvember segir, að sá orðrómur gangi í
Grimsby „að það sé aðeins fyrir amerísk
ábrif, sem breska íhaldsstjórnin hefir ekki
tekið mál þetta miklu fastari tökum.“
Hér er næsta augljóst hvert stefnt er, og
enginn þarf að efa undan hverra rótum slík
fregn um „amerísk áhrif“ er runnin. Af
þessu má meðal annars nokkuð marka það,
bverjir bér eru að verki.
Afstaða togaraútgerðarmanna í Hull og
Grimsby er næsta skiljanleg. Þeir hafa ára-
tugum saman gert þá kröfu til stjórnar sinn-
ar, að hún bannaði erlendum fiskiskipum að
landa í Bretlandi svo þeir gætu setið einir
að markaði heimalands síns, og aukið fiski
flota sinn. Stjórnin hefir ekki sinnt þessu.
Nú grípa þeir tækifærið til að bola íslenzku
togurunum út af nrarkaðnum, og takist það
fara önnur skip fljótlega sömu leið. Tiltektir
þeirra eru út frá þessu sjónarmiði skiljanleg-
ur. En hverjir eru breskir útgerðamrenn? Það
eru auðfélög, sem eiga sum hver tugi og jafn-
vel hundruð togara. Hverjir stjórna þessum
auðfélögum og hvaða áhugamál gætu þeir
haft önnur en að sitja sjálfir að tryggum
markaði?
Ilér er komið að kjarna þessa rnáls.
Er ekki lmgsanlegt að í hópi ráðamanna
þessara auðfélaga séu einmitt menn, sem
gjarnan vildu spilla sambúð Breta og ís-
lendinga sem allra mest í pólitískum tilgangi?
Eitt þessara auðfélaga, sem á mörg hundruð
togara, er hinn svonefndi Uniliver-hringur,
sem hið sameinaða zíonistaauðvald Bretlands
og Þýzkalands á og starfrækir en vitað er að
m. a. sá auðhringur vinnur ötullega að því
að spilla sambúð Breta og Bandaríkjanna
og meðal áhrifamanna innan hans eru menn
sem beinlínis mun mega telja í þjón-
ustu Sovietríkjanna. Og enn eitt: Er
ekki hugsanlegt að jafnvel rneðal nreð-
al lægra settra breskra embættismanna,
sem við þessi mál fást í ráðunevtunum
bresku, séu menn sörnu tegundar og Kláu:;
Fuchs eða einhverjir álíka á þessu sviði, sem
meta meira að þjóna austrænum hús-
bændurn sínum með því að spilla sarnbúð
íslendinga og Breta, ef það gæti orðið til
þess að veikja það varnarkerfi, sem vestrænar
þjóðir eru að reyna að bvggja upp í sarnein-
ingu, en að konra á friðsamlegri lausn? Hér
er bent á staðreynd, sem hvað eftir annað
hefir orðið opinber hin síðari ár.
Bilið á milli auðmannanna, sem þjóna
þröngum eiginhagsnmna sjónarmiðum sín-
um, — jafnvel þótt þeir séu ekki visvitandi í
36 DAGRENNING