Dagrenning - 01.12.1953, Síða 25

setningum. Hin sanna bæn er sérstakt ástand
þar sem vitundin reynir að sameinast Guði.
Þetta ástand er ekki vitræns eðlis. Þess vegna
verður það eins og lokuð bók fyrir beim-
spekingum og vísindamönnum. Það gegnir
sama máli um bænina eins og ástina og feg-
urðartilfinninguna, að þar er ekkert bókvit
nauðsynlegt. Þeir fáfróðu finna návist Guðs
jafn auðveldlega eins og hita sólarinnar og
ilm blónianna. Þeir sem kunna að elska,
eiga auðvelt með að ná til Guðs, en hann
dylst þeim, sem kunna það ekki. Hugsanir
og orð ná skammt þegar á að lýsa þessu.
Þess vegna nær bænin hæst í flugi kærleikans
gegnum rökkunnóðu skvnseminnar.
*
Hverm'g á að bið/a? Vér höfum lært það
af hinum kristnu dulhyggjumönnum, allt frá
Páli til St. Benedikts og allra hinna óþekktu
postula, sem í tuttugu aldir liafa leiðbeint
mannkyninu í trúarefnum. Guð Platons var
svo tiginn, að menn gátu ekki nálgast hann.
Guði Epiktéts var ruglað saman við sál
hlutanna. Jehóva var austurlenzkur harð-
stjóri, sem vakti ótta, en ekki ástúð. Kristin-
dónmrinn hefir hins vegar flutt Guð inn
fvrir landamörk mannsins. Hann hefir gefið
honum ásjónu, gert hann að föður vorum,
bróður og frelsara. Það þarf ekki lengur flókn-
ar siðaathafnir og blóðfórnir til þess að nálg-
ast Guð. Bænin er orðin auðveld og fram-
kvæmd hennar einföld.
Til þess að biðja þarf aðeins að þrá Guð.
Þessi þrá verður að vera viðkvæm, en ekki
vitræn. T. d. er hugleiðslan um mikilleik
Guðs ekki bæn, nema hún sé jafnframt játn-
ing ástar og trúar. Samkvæmt kenningu La
Salles hefst bænin með vitrænni íhugun, en
síðan tekur tilfinningaleiðin strax við. Hvort
sem bænin er stutt eða löng, töluð eða aðeins
hugsuð, á hún að líkjast orðum bamsins.
„Líknarsystir" ein, sem hafði varið 30 ár-
um af ævi sinni í þjónustu hinna snauðu,
sagði eitt sinn: „Vér göngum Guði á hönd
eins og vér erum.“ M. ö. o., vér biðjum —
eins og við elskum — með líkama og sál.
Form bænarinnar getur verið allt frá
stuttu andvarpi til dýpstu hugleiðslu um
Guð — allt frá hinum auðmjúku orðum
sveitakonunnar við vegarkrossinn til hinna
hástemmdu gregorisku söngva undir hvelf-
ingu kirkjunnar. Ilátíðleiki, tign og fegurð
er ekki nauðsynlegt til þess að gefa bæninni
mátt. Örfáir menn hafa getað beðið eins og
heilagur Jean de la Croix eða heilagur Bem-
hard de Clairvoux. En menn þurfa ekki að
vera ræðuskörungar til þess að fá bænheyrslu.
Þegar gildi bænarinnar er metið eftir árangri
hennar virðist sem auðmjúkustu orðum og
vegsömun sé jafnfúslega veitt viðtaka eins
og fegurstu áköllunum. Utanbókar þulur eru
einnig bænir, að vissu leyti, á sama hátt og
logar fómarbálsins. Það er nægilegt að þessar
andlausu setningar, eða logar, tákna þrá
mannsins eftir Guði.
Einnig er hægt að biðja með athöfnum.
St. Louis de Gonzague sagði, að rækt skvlda
gæti jafngilt bæn. Bezta leiðin til þess að
vera í sambandi við Guð er eflaust sú, að
framkvæma fullkomlega hans vilja. „Faðir
vor, tilkomi þitt ríki. Verði þinn vilji, svo á
jörðu sem á himni.“ Og að framkvæma vilja
Guðs er vitanlega ekkert annað en að lilvða
lögmáli lífsins, eins og það er skráð í líkama
vorum, eðli voru og anda.
Af öllum þeim bænum, sem stíga eins og
ský upp frá yfirborði jarðarinnar er hver eins
ólik annarri eins og hinir biðjandi menn eru
ólíkir hver öðrum. En þær eru allar afbrigði
h’eggja stofna — sorgar og ástar. Það er full-
komlega leyfilegt að biðja Guð mn aðstoð
til þess að öðlast það sem vér þurfum, en það
væri óhæfa, að biðja um að einhverjar duttl-
ungaóskir rættust eða eitthvað, sem vér eig-
um að afla oss í eigin sveita. Stöðug ákveð-
DAGRENN I NG 23