Dagrenning - 01.12.1953, Blaðsíða 27

sökuni áhugaleysis láta læknarnir oft hjá líða
að athuga þau atvik, senr gerast á verksviði
þeirra. í annan stað ruglar það stundum leit-
andann, að svarið er allt annað en hann bjóst
við. T. d. þegar einhver biður um lækningu
á líkamlegum sjúkdómi og batnar ekki, en
gagnger og óskýranleg breyting verður á sálar-
lífi hans.
Þótt sú venja sé orðin sjaldgæf, að menn
biðjist fyrir, þegar miðað er við þjóðarheild-
ina, er hún tiltölulega alrnenn hjá vissurn
hópum, sem halda fast við trú feðra sinna.
Það er meðal þessa fólks, sem vér getum nú
á tímum kynnt oss áhrif bænarinnar. Af
margvíslegum verkunum hcnnar hefir læknir-
inn sérstaklega góða aðstöðu til þess að
kynna sér hin psyko- fysiologisku og lækn-
andi áhrif, sem svo eru kölluð.
*
Áhrif bænarinnar á sál og líkama virðast
fara eftir eðli hennar, þrótti og tíðleik. Það
er auðvelt að ganga úr skugga um, hve oft
er beðið — einnig að nokkru leyti hve heitt
er beðið, en eðli bænarinnar verður oss hul-
ið, sökum þess að vér höfum engin tök á
að vita með vissu um trú náungans og kær-
leikseðli lians. Þó getur dagleg breytni hins
biðjandi manns verið nokkur mælikvarði á
eðli þeirra bæna, sem hann sendir upp til
Guðs. Jafnvel þótt bænin sé lítilfjörleg og
mestmegnis hugsunarlaus utanbókarþula,
hefir hún samt sem áður áhrif á hegðun
þess, sem biður. Hún styrkir hvorttveggja í
senn guðsvitundina og sálarlífið. Fólk, sem
ástundar bænir, sker sig úr um skyldurækni
og ábvrgðartilfinningu, sýnir náunganum
meiri góðvild og hefir í fari sínu minni öf-
undsýki og illgirni heldur en aðrir. Það virð-
ist sannað, að meðal fólks, sem er á svipuðu
gáfnastigi, sé siðgæðisvitund og andlegir kost-
ir meiri hjá þeim, sem biðja — þótt í smáum
stíl sé — heldur en hinuni, sem gera það
ekki.
Þegar bænagerð er orðin vani og bænin
verulega lieit, verða áhrif hennar augljós.
Það má líkja þeirn við starfsemi lítils kirtils,
t. d. skjaldkirtilsins. Þau korna í ljós sem
eins konar andleg og líkamleg breyting. Þessi
breyting gerist smátt og srnátt. \7ér getum
líkt henni við loga, sem tendrast djúpt niðri
í vitundinni. Maðurinn sér sjálfan sig eins og
hann er, það rennur upp fyrir honurn, að
hann er sjálfselskur, ágjarn, dómgreindar-
sljór og drambsamur — og nú fer hann að
leitast við að rækja sínar andlegu skvldur og
ástunda skynsamlega hógværð. Þannig opnast
hliðið að ríki náðarinnar. Friður færist smám
saman yfir sálarlífið, jafnvægi skapast gagn-
vart andlegum og efnislegum viðfangsefn-
urn — þrekið eykst til að þola fátækt, ávítur,
áhvggjur, ástvinamissi, þjáningar, sjúkdóma
og dauða. Læknir, sem sér að sjúklingur hans
er farinn að biðjast fyrir, hefir ástæðu til að
gleðjast. Sú ró, sem bænin hefir í för með
sér, styrkir mjög áhrif læknisaðgerðarinnar.
Þó mega menn ekki biðjast fyrir undir áhrif-
um morfíns, því um leið og bænin veitir ró
lyftir hún hinurn andlegu eiginleikunr upp
í æðra veldi, persónuleikinn fullkomnast í
vissum skilningi, og stundum drýgja menn
dáðir. Hún merkir þá, sem iðka liana, með
sérstöku innsigli. Hið skæra augnaráð, virðu-
legt fas, rósamt og glaðlegt yfirbragð, djarf-
mannleg framkoma og hin látlausa ganga
hermannsins eða píslan'Ottsins út í dauðann,
þegar hann verður ekki umflúinn, sýnir tilvist
þess fjársjóðs, sem fólginn er í djúpi sálar-
innar. Undir áhrifum bænarinnar geta jafn-
vel hinir fáfróðu, vanþroskuðu, brevsku eða
gáfnatregu beitt vitsmunum og andlegum
nrætti. Það virðist sem bænin lyfti mannin-
um upp fyrir það andlega þroskastig, sem
ættemi og uppeldi hafa ákvarðað honum.
Sambandið við Guð merkir hann innsigli
DAGRENNING 25