Morgunblaðið - 28.02.2015, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. FEBRÚAR 2015
✝ Sólveig Árna-dóttir fæddist í
Skógarseli í
Reykjadal í S-Þing.
13. mars 1925. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Sauð-
árkróks 18. febr-
úar sl. Foreldrar
hennar voru Árni
Jakobsson, f. 1885,
d. 1964, og Elín
Jónsdóttir, f. 1893,
d. 1973. Bræður Sólveigar eru
Ragnar mælingaverkfræðingur,
f. 1926, og Ívar, fv. starfsmaður
í Laugafiski, f. 1929. Ragnar
var giftur Björgu Þorsteins-
dóttur. Dóttir þeirra er Guðný,
f. 1963. Sonur hennar og Ólafs
Rögnvaldssonar er Ragnar
Árni, f. 1991.
Sólveig giftist 25. júlí 1953
Árna Bjarnasyni frá Uppsölum í
Akrahreppi í Skagafirði, f. 8.
nóvember 1931. Foreldrar hans
voru Bjarni Halldórsson, f.
1898, d. 1987, og Sigurlaug Jón-
asdóttir, f. 1892, d. 1982. Börn
Sólveigar og Árna eru: 1) Eyþór
sviðsstjóri, f. 1954. Maki Sigríð-
ur H. Gunnarsdóttir, f. 1960.
Börn þeirra eru: Ragnheiður
Vala, f. 1985, maki Unnsteinn V.
Unnsteinsson, f. 1981. Árni
Gunnar, f. 1990, sambýliskona
1988. Magnús Ívar, f. 1992. Arí-
anna, f. 2003.
Sólveig ólst upp í Skógarseli
og stundaði nám við Laugaskóla
og útskrifaðist 1944. Hún fékk
styrk til náms í Svíþjóð og var
við nám í Lýðháskólanum í
Grebbestad 1946-1947. Árið
1948-1949 var hún við nám í
Húsmæðraskólanum á Laugum.
Hún var síðan ráðskona við
Laugaskóla 1950-1951 og á
Sjúkrahúsinu á Húsavík 1951-
1952.
Sólveig og Árni hófu búskap
á Uppsölum sumarið 1953 og
stunduðu búskap þar til ársins
1998, en fluttu sig þá um set og
byggðu sér nýtt hús á jörðinni.
Sólveig stóð fyrir stóru heim-
ili og hafði fjölmörg áhugamál.
Hún söng áratugum saman í
kirkjukórum Miklabæjarsóknar
og Rökkurkórnum. Hún starf-
aði í Kvenfélagi Akrahrepps
alla tíð og var einn af stofn-
félögum handverksfélagsins Al-
þýðulistar. Sólveig var mjög
fjölhæf í öllu handverki og
garðrækt. Hún var ættfróð og
frændrækin, fylgdist með þjóð-
málum og var vel lesin. Hún
naut þess að fara í skemmtiferð-
ir með fjölskyldunni og ferðað-
ist innan lands sem utan með
þeim félagasamtökum og kór-
um sem þau Árni störfuðu í.
Útförin fer fram frá Silfra-
staðakirkju í dag, 28. febrúar
2015, kl. 14.
Ásdís M. Viðars-
dóttir, f. 1993. Sól-
veig Vaka, f. 1994.
2) Elín Sigurlaug
skrifstofumaður, f.
1956. Maki Rúnar
Jónsson, f. 1956.
Börn þeirra eru:
Svana Ósk, f. 1983,
maki Ástþór Ö.
Árnason, f. 1984.
Börn: Lilja Dóra, f.
2011, d. 2013. Vikt-
or Árni, f. 2014. Katrín, f. 1987,
maki Birgir Ö. Smárason, f.
1984. Stefán Fannar, f. 1993. 3)
Drífa bóndi, f. 1959. Maki Vig-
fús Þorsteinsson, f. 1957. Börn
þeirra eru: Harpa, f. 1978. Maki
Sigurður Berndsen, f. 1978.
Börn þeirra eru: Embla Björt, f.
1999, Marín Björt, f. 2004,
Bjartþór Daði, f. 2006, og Dag-
björt Drífa, f. 2008. Þorsteinn
Lárus, f. 1981. Maki Sunna Ingi-
mundardóttir, f. 1983. Sonur
þeirra er Almar Árni, f. 2012.
Árni, f. 1981. Maki María H.
Björgvinsdóttir, f. 1984. Dætur
þeirra eru Katrín Lind, f. 2010,
og Emilíana María, f. 2011. 4)
Anna Sólveig kennari, f. 1962.
Maki Steinarr Magnússon, f.
1962. Börn þeirra eru: Rósa Sól-
veig, f. 1991. Sambýlismaður
Snæbjörn Ö. Gunnarsson, f.
Elsku Sólveig.
Sumrinu hallar
fölnað nú er
fegursta blómið
er brosti við mér.
Bros þess og angan
sem yljaði mér
geymist í draumi
er frostvindur sker.
Er vetri lýkur
og sól vermir ský
aftur þá brosir
blómið á ný.
Ástarkveðjur og þakkir.
Árni.
Kveðja til móður minnar.
Mamma, ég man þá daga,
man þína hvítu sterku hönd.
Ein kunni hún allt að laga
og opna hlið í drauma lönd.
Stoltari en stormaveldin,
sterkari en élja kveldin
varði hún æskueldinn,
árdaga og fagra strönd.
Góða ég sé þú grætur.
Grátperla skín á vanga þér.
Vakir þú veik um nætur,
vakir og biður fyrir mér.
Mamma, þitt móðurhjarta
mildara en sólin bjarta
sendir í húmið svarta
sólskinið hvar ég fer.
(Sigurður Hansen)
Blessuð sé minning þín.
Þín
Drífa.
Sólveig. Á gömlu póstkorti
heima á Uppsölum stendur að
nafnið sé komið úr norsku, sett
saman úr orðunum sál og máttur
og þýði húsfreyja eða húsmóðir.
Þar stendur einnig að nafnið tákni
miðpunkt fjölskyldunnar og að sú
sem beri þetta nafn hugsi alltaf
fyrst og fremst um aðra, sérstak-
lega þá sem næst henni standa.
Og að hana elski allir. Þannig var
Sólveig tengdamóðir mín. Hún
var einstök manneskja sem tók
manni með kostum og kynjum,
gat spjallað um allt og vildi fræð-
ast endalaust og mátaði mann al-
gerlega þegar kom að því að rekja
manns eigin ættir. Hún varð fjar-
ræn og dreymin á svip þegar talið
barst að bernskuslóðum í Reykja-
dalnum eða dvölinni í Svíþjóð,
spennt eins og krakki þegar hún
heimsótti okkur til Vínar og stríð-
in og sposk á svip þegar hún
reyndi að telja mér trú um að það
ætti alls ekki að slökkva á hátt-
stilltu útvarpinu – því Hekla gæti
byrjað að gjósa!
Barnabörnin urðu gullmolarnir
hennar. Við vorum ekkert alltaf
sammála, en alltaf vinir. Það gerir
alla að betri mönnum að hafa
kynnst og þekkt Sólveigu á Upp-
sölum.
Blessuð sé minning hennar.
Steinarr.
Elsku amma. Við kveðjum þig
með söknuði en jafnframt þakk-
læti fyrir allar minningarnar sem
við eigum. Allar stundirnar í sveit-
inni á Uppsölum og sumrin sem
við dvöldum hjá ykkur afa eru
ómetanlegar minningar. Þar var
alltaf nóg að gera og mikið fjör.
Það var ávallt notalegt að
koma til ykkar afa og þú sást til
þess að enginn færi svangur
heim, hitaðir handa okkur súkku-
laði og áttir nýbakaðar bollur. Við
fórum heldur aldrei tómhent frá
þér, þú gaukaðir alltaf einhverju
að okkur þegar við vorum á för-
um, eins og til dæmis blómum úr
garðinum, grænmeti úr gróður-
húsinu, nýbökuðum bollum eða
vettlingum og sokkum sem þú
hafðir prjónað.
Við kveðjum þig, amma, með söknuð í
hjarta,
en minning um faðmlag og brosið þitt
bjarta.
Allar liðnar stundir um þig okkur
dreymi
og algóður Guð á himnum þig geymi.
(Sigfríður Sigurjónsdóttir)
Svana Ósk, Katrín
og Stefán Fannar.
Elsku amma mín. Ég trúi því
ekki að þú sért í raun og veru far-
in. Það verður skrýtið að koma í
sveitina og fara ekki að heim-
sækja þig. En ég á svo margar
minningar um þig, sérstaklega
þegar við fórum alltaf að sækja
rabarbara eða kartöflur og svo
var svo gaman að vökva blómin
með þér. Síðan þú fórst á hjúkr-
unarheimilið horfi ég á blómin og
þá sé ég þig. En ég geymi þig allt-
af í hjartanu mínu. Ég vildi bara
segja þér að ég elska þig og
gleymi þér aldrei.
Litla stelpan þín og afa,
Aríanna.
Elsku góðhjartaða amma okk-
ar er fallin frá. Þar hvarf úr lífi
okkar kona sem var hjartahrein
og réttsýn.
Margar kærar minningar
koma upp í hugann þegar við
hugsum til þín, elsku amma, og
um sveitina okkar. Frá unga aldri
var þetta okkar annað heimili og
þar upplifðum við svo margt gott.
Þú varst alltaf glaðlynd, umburð-
arlynd og hafðir góða tengingu við
náttúruna. Þarna upplifði maður
frelsi og þá umbun sem fylgir góð-
um vinnudegi. Frá þér fór enginn
svangur eða þyrstur enda eldhús-
borðið iðulega hlaðið kræsingum.
Allir voru ávallt velkomnir á ykk-
ar heimili, sama hvort það voru
fjölskyldumeðlimir eða óþekktir
ferðalangar á leið hjá.
Á kvöldin voru lesnar sögur
fyrir okkur til að auðvelda komu
svefns en á daginn var okkur fært
vínarbrauð, ömmubollur og heitt
súkkulaði eftir langa og erfiða
smíði á kofum í garðinum. Það var
nú ekki bara í eldhúsinu sem góð-
gætið spratt fram heldur varstu
líka með mjög græna og væna
fingur þegar kom að garðyrkju.
Þú varst iðin og hæf í gróðurhús-
inu. Þú reyndir eftir bestu getu að
miðla þekkingu þinni á blómum
og grösum með misgóðum ár-
angri. Við vorum vanalega spurð
reglulega um nöfnin á hinum og
þessum grösum, stundum varð
fátt um svör en stundum rötuðum
við á það rétta, þau voru stundum
svo lík, elsku amma. Í nokkur ár
slógum við bræður garðinn fyrir
þig. Þú hafðir gróðursett ein-
hverja plöntu, sem vinkona þín
hafði gefið þér, við suðurenda
garðsins. Án undantekningar var
þessi hrísla „óvart“ slegin með
restinni af garðinum við litla
hrifningu þína.
Á matmálstímum var alltaf tví-
réttað. Eftir kvöldmat sátum við
oft saman fyrir framan sjónvarpið
og leystum hin ýmsu sakamál. Þú
sast sjaldan auðum höndum og ef
þú varst ekki að prjóna varstu við
vefstólinn. Ullin var meira og
minna unnin frá grunni og hvert
barn, barnabarn, jafnvel lang-
ömmubörn og aðrir fylgifiskar
hafa fengið að njóta afrakstursins
og gera enn.
Þú varst frændrækin, vinmörg
og veraldarvön. Jólakortin komu
úr öllum heimsálfum og á nokkr-
um tungumálum. Þú varst stolt af
þingeyskum uppruna þínum og
sýndir uppruna annarra mikinn
áhuga. Þú varst ákaflega góð fyr-
irmynd, talaðir aldrei illa um
nokkurn mann, þú varst hraust,
hafðir ríka réttlætiskennd og
varst í góðum tengslum við nátt-
úruna. Hjónaband ykkar afa bar
alltaf með sér gagnkvæma virð-
ingu og traust, það að þið væruð
bestu vinir fór ekki fram hjá
nokkrum manni.
Elsku amma okkar, að hafa átt
þig að var einstakt ævintýri. Við
munum sakna þín mikið. Þeir ein-
ir missa sem eiga.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þótt komin sért yfir í aðra heima,
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ók.)
Harpa, Þorsteinn, Árni og
fjölskyldur.
Löng og farsæl ganga er að
baki. Sólveig mágkona mín hefur
kvatt. Dagsverkinu er lokið. Við
sjáum á bak atorkukonu sem
hafði tíma til alls og kom öllu í
verk. Þingeyingnum þóttu fjöllin
og ásarnir gróðursnauðir, saknaði
kjarrgróðurs og berjalyngs. En
hún hófst strax handa og ræktaði
garðinn sinn, jafnt tré, blóm og
matjurtir, og allt óx og dafnaði.
Sólveig var afar félagslynd og
naut þess að starfa að félagsmál-
um. Hún söng í Kirkjukór Silfra-
staðasóknar og Rökkurkórnum
um árabil. Starfaði með Kven-
félagi Akrahrepps og loks í Al-
þýðulist. Hennar mesta áhugamál
var þó handverkið, prjónaskapur
og vefnaður. Peysurnar hennar
hafa farið víða auk annars. Það
varð engum kalt í návist hennar.
Þegar aðeins fór að hægjast um
var vefstóllinn settur upp, þar
undi hún sér löngum stundum og
skapaði sín listaverk. Þau prýða
nú mörg heimili innanlands sem
utan. Við sem njótum minnumst
með þakklæti listfengu konunnar
hennar Sólveigar okkar.
Ég og fjölskylda mín eigum
Sólveigu svo margt að þakka,
hjálpsemi hennar og væntum-
þykja var ómæld. Ég nefni nú
bara laufabrauðið. Enn er vitnað í
jólaboðin á Uppsölum. Hún var
okkur öllum svo góð. Sólveig átti
mjög auðvelt með að slá upp
veislu og naut þess að fá gesti.
Alltaf var pláss og alltaf var tími.
Hún las mikið og fylgdist vel
með. Ættfræðin var henni hug-
leikin, hvort sem var austan eða
vestan heiða. Sólveig var trygg
uppruna sínum en hana vantaði
stundum sálufélaga til að ræða
þingeysku ættirnar. Þar vorum
við tornæm. Þingeyski Skagfirð-
ingurinn var sannarlega virk í
samfélaginu og framlag hennar
var stórt. En hvernig kom hún
þessu öllu í verk? Það var hennar
list.
Elsku Sólveig mín, hjartans
þakkir fyrir allt sem þú varst mér
og mínum.
Fölnuð er nú fjólan blá
fallin vinan kæra.
Hvíldu góðum guði hjá.
glöð sem lindin tæra.
Við sjáum hana sitja við vef-
stólinn sinn og skapa sín listaverk.
Skammt undan eru Þingeysku
æviskrárnar. Hún gefur aðeins
upp við vefinn og rifjar upp ætt-
artengslin þar austur frá. Elsku
Árni minn og fjölskyldan þín öll.
Guð blessi ykkur minninguna.
Samúðarkveðjur.
Helga Bjarnadóttir.
Hún Sólveig fékk ekki bara
Árna þegar hún fluttist að Upp-
sölum, frændgarður eiginmanns-
ins átti gjarnan leið um Blöndu-
hlíðina og leit í bæinn.
Verkin gengu glatt á umsvifa-
miklu heimili en alltaf var tími og
rúm fyrir gesti. Frá húsráðendum
stafaði góðvild, hlýja og um-
hyggja, það var hlustað og talað af
áhuga. Það var og er gott að koma
að Uppsölum.
Nú þegar lífsgöngu Sólveigar
er lokið er okkur virðing og þakk-
læti efst í huga, þakklæti fyrir vin-
áttu, gestrisni og skemmtilegar
stundir.
Árna og fjölskyldunni sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Sólveigar
Árnadóttur.
Grímur og Theodóra.
Uppsalir í Blönduhlíð. Þangað
fluttu föðurforeldrar mínir árið
1925. Þar hófu foreldrar mínir,
Halldór og Guðrún, sinn búskap
árið 1951 og þar hófu Árni föð-
urbróðir og Sólveig sinn búskap
árið 1953.
Þessi bær er því í einstöku
uppáhaldi hjá mér þar sem ég átti
heima þar fyrstu ár ævi minnar.
Við fluttum síðar suður en Sólveig
og Árni hafa búið þar góðu búi síð-
an. Sólveig hefur ekki legið á liði
sínu við að viðhalda rausn og gest-
risni á Uppsölum. Þar eru allir
velkomnir skyldir sem óskyldir og
þótti Sólveigu mjög miður ef hún
frétti af einhverjum á ferðinni,
sem ekki „kom við“.
Sólveig var með duglegri kon-
um sem ég þekki, á meðan hún
bakaði og eldaði matinn prjónaði
hún lopapeysur og sokka, hún óf
mottur og veggteppi, söng í
Rökkurkórnum og kirkjukórnum
og tók fullan þátt í búskapnum.
Hún var vel lesin og stálminn-
ug, fyrir fáeinum árum áttum við
góða stund saman á meðan Árni
var í réttarstússi. Þá rifjaði hún
ýmislegt upp frá fyrri árum og
mundi, að mér fannst, allar heim-
sóknir fólks til þeirra.
Árið 2008 fór Sólveig með
Kvenfélagi Akrahrepps – þar var
hún virk félagskona – til Barce-
lona. Ég var svo heppin að Drífa
dóttir hennar fékk mig með sér í
þessa ferð. Þótt Sólveig þá 83 ára
ætti orðið frekar erfitt með gang
fór hún allt með okkur og gekk
eftir þörfum en þegar við frænk-
urnar fjórar sem þarna vorum
fórum á Queen-tónleika sagðist
hún ekki vilja fara með. „En ef
það hefði verið Moody Blues …“
Uppsalir æsku minnar eru bað-
aðir sérstakri hlýju ömmu og afa
og ekki síður Sólveigar og Árna
alla tíð síðan.
Um leið og ég votta Árna, Ey-
þóri, Ellu Sillu, Drífu og Önnu
Sólveigu, tengdabörnum og öllum
barna- og langömmubörnunum
innilega samúð mína þakka ég
Sollu fyrir skemmtilegheitin og
hennar einstaka hlátur.
Með kærri kveðju frá mömmu
og Helgu systur.
Sigurlaug Halldórsdóttir.
„Já syngjum um lífið og lofum það líka.“
(ÞE)
Ég man að þegar ég var ung
stelpa fékk ég oft að vera á Upp-
sölum á meðan göngurnar stóðu
yfir og tók þátt í tilfallandi haust-
verkum. Ógleymanlegar eru
stundirnar í kartöflugarðinum og í
minningunni var uppskeran alltaf
svo góð og glaðst yfir hverju grasi
sem tekið var upp. Og það var
ekkert verið að drolla fram eftir á
kvöldin en eftir kvöldkaffið sagði
Sólveig til um hvenær við ættum
að fara að „setjast að“, eins og hún
kallaði það að fara í háttinn.
Ég man dásamlegu jólaboðin á
Uppsölum sem Sólveig stjórnaði
af skörungsskap. Eftir matinn
fórum við krakkarnir niður og
dönsuðum í kringum gervitréð,
sem var með lifandi ljósum á, og
sungum jólalög. Í stofunni uppi
var tré sem Árni hafði höggvið.
Einnig var tekið í spil. Sólveig
fékk jólakort frá Svíþjóð en þar
hafði hún dvalið sem ung stúlka.
Það fannst mér merkilegt og
fannst hún svo sigld og forfrömuð,
sveitastúlkan austan úr Þingeyj-
arsýslu.
Ég man að umræða um menn-
ingu og listir var í hávegum höfð á
Uppsölum og mikið hlustað á og
rætt um tónlist. Sólveig vissi svo
margt um t.d. bíómyndir og leik-
ara og allt fannst mér þetta svo
framandi. Hún fór bókstaflega á
flug þegar rætt var um menningu
og menningarviðburði ýmiss kon-
ar og þótti ekki alltaf mikið til
frammistöðu Skagfirðinga koma í
samanburði við Þingeyinga en
hún hélt merki þeirra ætíð hátt á
lofti.
Ég man fróðlegt spjall um ætt-
fræði en hún var Sólveigu hug-
leikin.
Þá sé ég hana ljóslifandi fyrir
mér snúast í eldhúsinu og búa til
hræring handa afa.
Ég man að á Uppsölum voru
stundum útlendingar um styttri
eða lengri tíma. Það fannst mér
merkilegt og ég skildi ekki af
hverju allt þetta fólk kom en ekki
virtist tungumálið vefjast fyrir
Uppsalahjónum.
Ég man alla glugga fulla af
blómum, sérstaklega pelargóní-
um, gróðurhúsið og garðinn sem
Sólveig nostraði við. Hún færði
mömmu mjög oft þurrkuð eilífð-
arblóm í afmælisgjöf í desember.
Ég man eftir heimsókn hennar
til mín þá nýkominnar af fæðing-
ardeild. Hún sagðist vera komin
til að sjá barnið og mig en ekki til
að þiggja góðgjörðir. Sagði mér
að sitja róleg og hellti sjálf upp á
kaffi fyrir okkur.
Ég man að Sólveig var ævin-
lega með ótalmörg járn í eldinum.
Þrátt fyrir að sinna heimilisstörf-
um, prjóna lopapeysur í gríð og
erg, vefa, sinna garðinum sínum
ásamt inniræktun hafði hún alltaf
tíma til að setjast niður og spjalla
við gesti. Enda sóttu margir í
Uppsali og þau Árni höfðingjar
heim að sækja. Á eldhúsborðinu
var ævinlega gómsætt heimabak-
kelsi og oft heitt súkkulaði með
rjóma.
Ég ætla ekki að dvelja lengi við
að syrgja fráfall Sólveigar heldur
gleðjast yfir farsælu ævistarfi
hennar, þakka fyrir að hafa haft
hana sem hluta af tilveru minni og
átt með henni ljúfa samleið.
„Ég syng bara um lífið og
syngdu með mér“ (ÞE).
Með virðingu og þakklæti.
Blessuð sé minning Sólveigar.
Sigurlaug Kristín
Konráðsdóttir.
Margt er það og margt er það
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson)
Þegar á ævina líður finnur
maður glöggt gildi góðra minn-
inga og mig langar að leiðarlokum
að þakka kærri vinkonu, Sólveigu
Árnadóttur, fyrir sjóð góðra
minninga. Í mínum huga er hún
einstök kona. Síung í anda, fróð og
skemmtileg. Áhugamál hennar
voru mörg og margvísleg. Hún
Sólveig Árnadóttir HINSTA KVEÐJA
Elskulega Sólveig mín!
Takk fyrir veislurnar,
takk fyrir sönginn, takk
fyrir garnið, takk fyrir
jarðarberin, heita súkku-
laðið og nágrennið í nær 20
ár. Þó verður þér aldrei
fullþakkað fyrir allt saman.
Hvíl í friði mín kæra.
Þú áttir söngva og sól í hjarta
er signdi og fágaði viljans stál.
Þeir þurftu ekki um kulda að
kvarta,
er kynni höfðu af þinni sál.
(Grétar Fells)
Öllum á Uppsölum og
fjölskyldum þeirra sendi ég
mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Kolbrún Grétarsdóttir og
fjölskylda Úlfsstöðum.
Er sól af himni hnígur
og höfgi vermir brá.
Þá dýrðlegt er að dvelja við
og Drottins blessun fá.
Þér ljúft var gleði að gefa
og græddir margra sár.
Þú huggaðir í hljóðri bæn
af hvörmum þerrðir tár.
Þó degi halli og dofni bál
Guðs dýrðarljómi skín.
Hann vakir yfir veikri sál
Hann verndar og gætir þín.
Nú ferðin hinsta er hafin
þú hvíldar nýtur brátt.
Með klökkum huga kveðjum þig
í kærleika og sátt.
Kolbeinn og Þorleifur
Konráðssynir frá
Frostastöðum.