Bókasafnið - 01.09.2009, Blaðsíða 45

45
bókasafnið
Ég var mikill lestrarhestur í æsku
og er reyndar enn. Til að byrja
með las ég teiknimyndasögur
á borð við Tinna, Lukku Láka
og Ástrík Gallvaska en þessa
bókafl okka eignuðumst við
bræðurnir með því að láta pabba
kippa úr okkur barnatönnum
sem voru orðnar lausar og
dingluðu á grönnum hold-
tægjum. Pabbi borgaði með
bókum fyrir hverja tönn sem
fékk að fj úka þannig að ég var
snemma farinn að fórna mér
fyrir bókmenntaáhugann með því að þola sársauka og fá
blóðbragð í munninn. Fljótlega eftir tíu ára aldurinn uppgötvaði
ég spennubækur fyrir unga drengi en það voru bækur eins
og Frank og Jói, Benni, Lassý, Tarzan, Ævintýrabækurnar og
margar bækur Ole Lund Kirkegaard. Þessar bækur var allar
að fi nna á Borgarbókasafninu sem staðsett var á neðri hæð
Bústaðakirkju, en safnið var í stuttu göngufæri frá heimili
mínu. Á þeim tíma fannst mér ævafornt og nánast steingert
fólk vinna á safninu og man ég sérstaklega eftir gáfulegum
skeggjuðum manni sem var mikið í fullorðinsdeildinni og
varð síðar mesta hættan í því að klækir mínir kæmust upp.
Ég byrjaði venjulega á einhverjum bókafl okki og vildi svo
klára hann. Í fyrstu var auðvelt að ná í bækurnar vegna þess
að í hverjum bókafl okki voru margar bækur og venjulega
einhverjar inni sem ég hafði ekki lesið, en þegar ég var
búinn með fl estar bækur í einhverjum fl okknum fór að verða
hending ef þær sem ég átti eftir ólesnar voru inni. Að koma
upp á safn og fá ekki bók sem maður vildi var vond staða
því að á þessum tíma fannst mér ekkert betra en að vera
Bókasafnsklækir
Jón Pétur Zimsen
með ólesna bók upp á arminn, búinn að fara í sjopp-
una og kaupa fi mmhundruð grömm af súrum og
sterkum brjóstsykursdropum, síðan var farið upp
í rúm og lesturinn hafi nn. Þegar illa gekk að ná i
síðustu fi mm bækurnar í Frank og Jóa bókafl okknum kom
mér gott ráð í hug. Ég breytti leið minni heim úr skólanum
lítillega og kom alltaf við á safninu og gáði hvort þessar
bækur eða aðrar ,,sjaldgæfar“ bækur væru inni. Ef ég sá bók
sem ég átti eftir að lesa þá tók ég hana og fór með hana
yfi r í fullorðinsdeildina og setti hana á bak við rykföllnustu
bókahillurnar, þangað sem ekki var nokkur von á að hreyfi ng
væri á bókum. Síðan hélt ég heim og hélt áfram með þá
bók sem ég var að lesa það sinnið. Ég varð að passa mig á
Skeggja því hann var stöðugt á ferðinni og fannst
örugglega skrítið að tíu ára drengur væri að þvælast um
í fullorðinsdeildinni. Fyrir vikið gat ég stöðugt gengið að
rykugum bókafyrningum á safninu og alltaf haft skemmti-
legar bækur með mér heim í lestur og sælgætisát. Með
þessum hætti gat ég klárað ofangreinda bókafl okka einn af
öðrum og bý enn að þeim fróðleik og skemmtun sem þeir
veittu mér. Líklegast kann skeggjaði bókavörðurinn mér litlar
þakkir fyrir þetta uppátæki og hann hefur jafnvel furðað sig á
að bókaskráin sagði að einhverjar bækur væru inni en enginn
gat fundið þær því þær dvöldu á röngum stað. Svo dúkkuðu
þær upp einhverjum vikum seinna í höndunum á tíu ára
sakleysingja öllum til mikillar furðu en aldrei var ég spurður
hvar ég hefði fundið bókina. Hann hefur svo líklega á
einhverjum tímapunkti fundið barnabækur í fullorðins-
deildinni og furðað sig á einkennilegri staðsetningu þeirra
á bak við fræðibækur um stjórnmál hindúa. Ef hann les
þetta fyrirgefur hann mér vonandi því allt var þetta gert af
einskærum áhuga á lestri góðra bókmennta.