Bókasafnið - 01.06.2011, Qupperneq 59

59
aðra spekinga. Auk þess voru fastagestir eins og Gísli Jónsson
og Stefán Karlsson sem ævinlega áttu sitt sæti við borðið ef
þannig stóð á. Af þessu leiddi að oft var það skemmtileg upp-
lifun að sitja við skráningu þegar lífi ð var sem mest í kaffi tím-
unum. Steindór sagði sögur og var ótrúlega víða vel heima.
Hjörtur á Tjörn hafði líka frá ýmsu að segja og einu sinni var
drifi ð fram segulband og þau systkinin frá Tjörn sungu saman
„Buslubæn Ólafsfi rðinga“:
„Denne lille dreng
Gik op på dette høje fj ell
Og denne og denne og denne.
Ríða hringinn, ríða hringinn, ríða hringinn.
En hvað Íslendingar hafa gaman af að tala við útlenda menn.
Eru þið norskir, eruð þið sænskir?
Nei við erum hvorugt við erum sunnlendingar.
Hvort þá í logandi heitasta helvíti,
ætli það verð‘ ekki þurrkur á morgun.“
Kvennalistakonur réðu ráðum sínum og oft urðu fj örugar
umræður um stjórnmálin, en ennþá meira var gaman þegar
sagðar voru sögur af mönnum og málefnum og allar ættir
raktar og öll „forhold“ skýrð. Í dag heita svona kaffi tímar þekk-
ingarstjórnun af bestu sort, því allir fengu allar upplýsingar og
sumt sem þar kom fram lifi r enn.
Á þessum tíma var ekki hægt að gúggla neitt og spjald-
skráin var yfi rleitt bara með höfundi og titli og kannski
efnisorði ef um ævisögu einstaklings var að ræða. Þá skipti
miklu fyrir bókavörðinn að vera vel að sér, muna hvaða bók
fj allaði um hvaða efni, jafnvel þó ekki væri nema svolítill
kafl i. Þá var mikilvægt að allir legðust á árarnar ef djúpt var
á svörum og stundum dugði það en svo var líka tengslanetið
út um allan bæ sem hægt var að grípa til. Enda varð það svo
að þegar þau fóru á eftirlaun öll þrjú sem hér um ræðir kom
það fyrir oftar en ekki að hringt var í þau til að leita svara ef
ekki fengust nógar upplýsingar úr þeim gögnum sem fyrir
lágu. Og alveg fram í andlát sitt var Hörður með á reiðum
höndum verðgildi hverrar bókar sem gefi n hafði verið út á
Íslandi og ævinlega tók hann vel þeim sem til hans leituðu.
Það má kannski segja að þau þrjú hafi haft það að leiðarljósi
sem æ síðan hefur verið eitt af einkunnarorðum starfsmanna
Amtsbókasafnsins: „Það er ekki til nein heimskuleg spurning,
nema kannski sú sem menn láta hjá líða að spyrja“.
Nú eru aðrir tímar, önnur tæki og annað fólk. Sennilega er
stimpill safnsins hið eina af tækjum þeirra Harðar, Fríðu og
Petrínu sem enn er notað. Engu að síður myndu þau sóma sér
vel á hvaða bókasafni samtímans sem er, því þau misstu aldrei
sjónar á því sem mikilvægast er í starfi bókavarðarins: viljan-
um til að greiða götu þeirra sem safnið sækja heim, án tillits til
þess hvaða tæki og skrár eða vélar eru fyrir hendi. Gott er að
muna það og minnast þeirra.
Hólmkell Hreinsson
amtsbókavörður
Starfsfólk Amtsbókasafnsins á Akureyri 1977. Petrína er í miðröð önnur frá hægri og í fremstu röð eru Hörður lengst til vinstri og Hólmfríður önnur
frá hægri.
bókasafnið 35. árg. 2011