Húnavaka - 01.05.1965, Blaðsíða 31

H Ú N A V A K A
29
-------Og svo líta þau til lífsins í dag. Það er kominn annar
blær, annar andi yfir æskufólkið en áður var, enda aðrir tímar.
Ungt fólk er alltaf gott af sjálfu sér, en þau vaxtarskilyrði sem því
eru búin mega teljast misholl. Skemmtanalífið er farið að taka
býsna mikið til sín bæði tíma og fjármuni. Tengslin milli einstakl-
inganna í fjölskyldunni eru lausari en áður, sérstaklega gamla fólks-
ins og barnanna og er það miður farið. Það er óútreiknanlegur
unaður að hafa börn í kringum sig og börnin fara einnig mikils á
mis, ef þau eiga þess ekki kost að deila kjörum við þá, sem hafa
vikið burt frá önn dagsins og eiga nú tóm til að miðla af lífsreynslu
sinni. Sá sem langa ævi hefur lifað, býr oft yfir mikilli vitneskju
um tilveruna, sem orðið getur holl leiðsögn þeim ungu. Gömul
kona, sem tekið getur ömmuhlutverkið á heimilinu er venjulega
kærkominn vinur. Og nú minnist Elísabet sérstaklega æsku sinnar.
Hjá pabba og mömmu var niðursetningur, eldri kona. Hún var
mér sem önnur móðir. Hjá henni svaf ég. Hún kenndi mér bænir
og lét mig hafa þær yfir á kvöldin áður en ég fór að sofa. Þetta
voru nú heimilishættir í þá daga. Hún sá urn að ég signdi mig á
morgnana þegar ég hafði klætt mig. Til hennar leitaði ég með
þarfir mínar engu síður en móður minnar, og oft stakk hún að
mér bita og sopa af skammtinum sínum, ef hún áleit að mér eða
okkur systrunum þætti eitt öðru betra.
Eg má fullyrða, að hún gerði æsku okkar ánægjulegri og inni-
haldsríkari en hún ella hefði orðið.
— Gömlu fólki getur sjálfsagt liðið vel á vissan hátt, j:>ar sem joað
dvelur á elliheimilum, en nokkuð mun þó skorta á fyllingu þeirrar
ævi, og nokkurs mun ávant ungum og öldnum hverfi sainskipti
þeirra úr sögunni.
Dagur er kominn að kvöldi. Þokubakkinn hefur lækkað og ald-
an við sandinn er hljóðlátari.
Vel má vera að þessi öldnu hjón, sem veitt hafa mér ofurlitla
innsýn í æviferil sinn, hafi ekki risið hátt til auðs og skilji ekki
mikinn gylltan leir eftir á bakkanum. Urn það hef ég ekki spurt.
En mér finnst ég hafa orðið þess var, að þau hafa nokkra heiman-
fylgju með sér að leggja, þegar lengra verður haldið, og vinir þeirra
og samferðamenn eiga um þau glaða og göfuga minning.