Húnavaka - 01.05.1965, Qupperneq 67

HÚNAVAKA
(ir»
fara og hitta vin sinn á Blönduósi, og svo ætli hann að skemmta
sér á Húnavökunni. Hann hafði átt nokkra daga eftir af sumarfrí-
inu. Svo spyr lögregluþjónninn:
„Er þetta konan þín?“ Fulltrúinn leit í áttina til konu sinnar,
ogaugu þeirra mættust. F.n honum fannst eitthvað í þeim, sem hann
hafði ekki orðið var við áður. Hann sneri sér að vini sínurn aftur
og svaraði: „Já, þetta er hún.“ Hann var hæði stoltur af sér og
henni. „Hún er ættuð úr einum af þessum fallegu norðlægu dölum,
og er alveg hreinasta perla. Eg er alveg bandvitlaus í henni, og samt
eruin við búin að vera gift í fimm ár. Svo þú sérð, að það hlýtur að
vera eitthvað við hana.“ „Já, það hlýtur að vera,“ sagði lögreglu-
þjónninn. „En heyrðu, vinur. Eigið þið lítinn Saab-bíl?" og vörð-
ur laganna var dálítið íbygginn á svip. Eulltrúinn svaraði því ját-
andi, en svipur hans breyttist. „Og frúin keyrir?“ spurði lögreglu-
þjónninn. Hann virtist vera kominn í rannsóknarhug, en nú virt-
ist renna upp ljós fyrir fulltrúanum, og hann gerðist órólegur. „Þá
kannast ég við hana,“ sagði lögregluþjónninn og brosti á dularfull-
an liátt. Eulltrúinn vildi ekki meira, og skellti samtalinu í annan
farveg. „F.rt þú giftur?" spurði hann. „Nei,“ svaraði Iögregluþjónn-
inn, og varð undrandi á þessari snöggu breytingu. „Þá ættir þú að
krækja þér í eina daladúfuna á Húnavökunni, vinur sæll. Þær eru
aldeilis perlur, skal ég segja þér,“ og nú skellihló fulltrúinn, en frú-
in gaf honum merki um að koma, og það gerði hann.
Góðir lesendur! Sögunni er nú lokið að iiðru leyti en því, að full-
trúafrúin sagði vinkonu sinni, þegar hún kom suður, að sér kæmi
það ekki á óvart þó það yrði einni dúfunni færra í Svartárdalnum
upp úr fónsmessunni.