Húnavaka - 01.05.1965, Qupperneq 68

INGA SKARPHÉÐINSDÓTTIR, Blönduósi:
Afi verhur áttatíu og fimm . . .
Afi hafði verið mjög erfiður í seinni tíð, óvenjulega órólegur og
uppstökkur. Ekki svo að skilja, að okkur brygði við. Lundin hans
afa var ekki alltaf svo ljúf, en nú fannst okkur fyrst mælirinn full-
ur og vel það.
Eftir því, sem nær leið afmælinu hans, varð hann æstari og virt-
ist hlakka mikið til veizlunnar. Einn daginn sáum við bíl nema
staðar við hliðið, út úr honum konni tveir rnenn í gráum víðurn
jökkum, nteð þykka trefla um hálsinn, myndavélar og skjalatöskur.
Afi sat við gluggann. Hann hrópaði: „Hvað er að tarna, hvaða
labbakútar eru að ryðjast heim? Bóksalar líklega, rekið þá út. Burt
með þá,“ æpti hann.
„Nei, afi,“ sagði ég fagnandi. „Þetta eru blaðamenn, sem ætla
að tala við þig vegna afmælisins.“ Afa brá. Hann breyttist í skjótri
svipan.
„Stelpa, hjálpaðu mér í nýja jakkann minn,“ skipaði hann. Nýi
jakkinn var nú reyndar tuttugu ára gamall garmur.
Ég hlýddi en ekki gekk það orðalaust, að tosa honum í. „Bjóddu
þeim inn og kallaðu á hana ömmu þína.“ Ég fölnaði. „Afi, amma
er dáin fyrir fimm árum.“
„Æi, mikið er ég orðiun ruglaður af þessum látum. Snáfaðu fram
stelpa og bjóddu þeim inn.“ Blaðamennirnir stóðu fyrir framan
afa, eins og tvö spurningarmerki. Dálítið ósnyrtilegir og velktir.
Þeir skutu fram hökunum og settu á sig smeðjuleg bros, báðir
alveg eins líkir sprellikörlum, sem við krakkarnir áttum hér á ár-
unum.
Afi belgdi sig út og stækkaði í stólnum. „Sæti herrar mínir, sæti,“
þrumaði hann. Þeir settust og teygðu úr fótunum í þykksólaskón-
um. Lögðu frá sér töskurnar og renndu ólunum af öxlunum, en
héldu dauðahaldi utanum myndavélarnar. Annar var með yfirskegg,