Húnavaka - 01.05.1965, Qupperneq 74

HÚNAVAKA
72
A Akureyri er lítið stanzað, rétt hlaupið út úr bílnum, keypt sæl-
gæti og lífgaðir limirnir. I Vaglaskógi á að stanza vel, borða og
skoða skóginn, — fararstjórinn ræður, og allir eru ánægðir. Krá Ak-
nreyri og þangað bar ekkert sérstakt til tíðinda, það er sungið, hleg-
ið, sagðar sögur og masað allt eftir smekk hvers og eins. Gömlu
mennirnir í lerðinni, fararstjórinn og Signrjón, bollaleggja hvort
sólin muni skína svona skært á búgörðum þeirra í dag og ein kaupa-
konan óskar þess innilega að húsbóndi sinn keyri inn heyi í dag, svo
hún losni \ið eittlivað af þeim tvöhundruð og jrrjátu sætum, sem
hún sagði að væru til á túninu. Henni þykir svo „agalega" leiðin-
legt og erfitt þegar verið er að keyra inn lieyi.
Við erum komin í Vaglaskóg, laufkrónur trjánna breiða úr sér
yfir bílþakinu. — Það á að aka langt inn í skóg, inn að ánni. Þar
er fallegasti staðurinn í skóginum, segir Kristófer, hann ræður. —
]á, satt er Jrað, hér er dásamlegur staður, sillurtær áin liðast áfram,
litlar flatir milli skógarrjóðranna og svo veðrið, blæjalogn og glamp-
andi sólskin. Við ráðum okkur ekki fyrir gleði. —
Maturinn er afgreiddur í hvelli, svo eru allir komnir út í skóg
nema aumingja bílstjórinn, hann leggst út af undir einu trénu og
steinsofnar. Mikið er um alls konar fólk í skóginnm, margir hala
tjaldað og baða sig í sólskininu. Var ekki laust við, að sumt al'
jæssu fólki mætti ekki vera minna klætt, svo þar gætti almenns vel-
sæmis. En Jrað er kannski allt leyfilegt í Vaglaskógi?
A til settnm tíma eru allir mættir við bílinn, meira að segja ungu
elskendurnir stóðust freistinguna um að dveljast lengur í fylgsnum
skógarins, en leyfilegt var, og má það teljast vel af sér vikið.
Áfram er haldið, sungið og sungið milli Jress að hlustað var eftir
hvað hinir vísu menn í framsætunum sögðu um landið, sem ekið
var um, en þeir voru óþreytandi að útskýra sveitir og staðhætti.
Næst var stanzað við Skjálfandafljót og gengið upp að Goðafossi.
Já land vort er auðugt af fögrum náttúrufyrirbærum, og er Goða-
íoss ekki sízt Jæirra. Eg læt hugann reika yfir íslandssöguna, sé í
anda hvar héraðshöfðingi Þingeyinga í fornöld Þorgeir Ljósvetn-
ingagoði kemur með öll skurðgoð héraðsins og varpar Jreim í foss-
inn. Hann var á Alþingi foringi heiðinna manna, en eftir samkomu-
lagið við Síðu-Hall, tók hann skírn og var alltat allur þar sem
hann á annað borð var, eins og sannur höfðingi á að vera.
Við göngum heim að Fosshóli, bíllinn hafði silazt yfir brt'tna