Húnavaka - 01.05.1965, Blaðsíða 76

74
HÚNAVAKA
merkilega sjón. Eyjafjörður var þá fullur af þoku, sást á fjölliu
tæplega ofan til rniðs. Við vorum þarna fyrir ofan í glampandi sól-
skini, en drifhvítir þokubólstrarnir hnykluðust áfram fyrir neðan
okkur. Það er ekki hægt að lýsa þessu neitt í líkingu við það sem
það var, en þetta var fögur sjón og tilkomumiki]. En ]rað var ekki
eins tilkomumikið að aka í gegnum þessa þoku, því svo svört var
hún, að það sást bókstaflega ekki neitt. jón var í stökustu vandræð-
um að aka, bíllinn rétt gat mjakazt áfram. A Akureyri var stanzað
nokkra stund, fara átti þaðan klukkan átta. \;ið dreifðum okkin
sitt á hvað, skoðuðum í búðarglugga og fórum í þær „sjoppur“,
sem við fundum. Tíminn var liðinn áður en minnst varði.
Þegar fara átti frá Akureyri vantaði í hópinn einn ungan og
ógiftan bónda, ásamt kaupakonu og kaupamanni. Við vorum rórri
fyrst kaupamanninn vantaði líka, enda komu þau öll innan stundar.
Síðan var haldið af stað heim og bar fátt til tíðinda. Við fengum
svarta þoku mestalla leiðina, en um slíkt fékkst enginn. Nú var
sungið og haft hátt, strákarnir klipu okkur stelpurnar svo við skrækt-
um upp, og einn hrekkjalómurinn var með títuprjóna, en allt var
þetta óskaplega gaman.
Ungu elskendurnir hjtifruðu sig hvort að öðru og vissu hvorki í
þennan heim né annan og þau nýtrúlofuðu voru steinsofnuð.
Gömlu mennirnir í framsætunum ræddu sín málefni, en þegar
hávaðinn í okkur krökkunum ætlaði allt að æra, kveikti Jón ljós
í bílnum og fararstjórinn leit yfir hópinn. Datt þá allt í dúnalogn.
Allir voru komnir heim um kl. eitt. Þessi eftirminnilega ferð var
búin. Ég skil varla enn, hvernig hægt var að fara alla þessa leið á
ekki lengri tíma. Aldrei var farið liratt og alltaf var nægur tími
til að stanza. Ég held að enginn hafi verið þreyttur að ferðalokum.
Ég þakka bílstjóra og fararstjóra þeirra mikla þátt í að þessi
skemmtiferð tókst svo vel, og vona að við í Umf. ,,Húnar“ eigum
þess kost að fara fleiri slíkar.
Ein af þrjátiu og tveim.