Húnavaka - 01.05.1965, Síða 79

HÚNAVAKA
77
2. þdttur. Marciu fimebre.
Þegar nótt blóðsins var liðin voru öll blómin dáin. Nývöknuð
sól lýsti á gulbrúnan sand og sólbrunninn klett. Yfir þöglum vötn-
um jarðarinnar svifu morgunrjóð ský.
Jörðin var svívirt mey, sem hafði öðlazt sakleysi sitt á ný í
hreinsunareldum næturinnar.
Það féll snjór og regn.
Vindþeyr og gjóstur.
Kom kvöldroði og regnbogi.
En veröldin naut ein nektar sinar og þögullar fegurðar. Enginn
einyrki í djúpum dal reis þann morgunn árla úr rekkju og hóf að
dýrka daginn með svita sínum. Enginn farsæll fiskimaður lagði þann
morgun net sín í blágræn djúp fjarðarins. Vegfarendur allra vega
höfðu náð áfangastað-----utan ein smámey, sem reikaði um strönd
þá, sem nyrztu höf lemja brimi um vetur. En hún skynjaði ekki
þá fegurð sem henni einni allra var gefið að sjá.
Hún sneri baki við jöklinum, og rislitlar gárur léku um fætur
hennar.
Úti á brotinu braut báru og lengst í fjarskanum grét hafsaugað.
Og þá hvíslaði hún, lágt og einkar þreytulega, líkt og til kvöld-
skýjanna, sem svifu hjá: „Pabbi og mamma, hvað halið þið gert?“
STAKA
Afbrot mín og auma vörn
undir dóminn seldi.
Löngum hafa lítil börn
leikið sér að eldi.
Bjarni.