Dagblaðið Vísir - DV - 11.02.2011, Blaðsíða 26

26 | Viðtal 11.–13. febrúar 2011 Helgarblað
É
g er þannig gerð að ég óttast
ekki breytingar, ég hef ekki
áhyggjur af því sem gerist í
framtíðinni. Það eina sem
skiptir mig máli er að vera með börn-
unum mínum, hugsa um þau og vera
þeim góður vinur og fyrirmynd.
Þegar líf manns snýst allt í einu á
hvolf vil ég hugsa að það sé einfald-
lega verið að beina mér inn á nýja
braut sem mun reynast sú rétta fyr-
ir mig þegar uppi er staðið,“ seg-
ir Manuela sem býr í Manchester
með börnunum sínum tveimur, Jó-
hanni Grétari, sex ára, og Elmu Rós,
10 mánaða.
Jóhann litli gengur í einkaskóla
í hverfi þeirra í Manchester og
Manuela er enn heima með Elmu
Rós og með hana á brjósti. Hún er
hörkudugleg móðir sem skilur vel
gildi þess að rækta tengsl við börn
sín enda þurfti hún sjálf að skilja
að lífið fer ekki alltaf eins og mað-
ur ætlar.
Föðurmissir
„Ég missti pabba minn mjög ung.
Ég var aðeins tveggja ára þegar
hann dó í bílslysi. Ég skil núna harm
móður minnar og missi hennar.
Þetta skil ég þegar ég sjálf er orðin
móðir.
Við vorum lítil en náin fjölskylda
og ég er bundin móður minni ákaf-
lega sterkum böndum. Auðvitað
fannst mér alltaf eitthvað vanta þótt
ég hefði svo sterka og góða konu til
að annast mig. Þeir sem hafa misst
náinn ástvin skilja þessa tilfinningu
sem með tímanum breytist í ákafan
vilja til að hlúa að þeim sem standa
manni næst.“
Leið vel í leikhúsinu
„Amma mín og afi reyndust mér líka
ákaflega vel. Amma var sýningar-
stjóri Þjóðleikhússins og ég var mikið
hjá henni í vinnunni. Mér fannst það
spennandi og ævintýralegt og skoð-
aði þar hvern krók og kima. Ég var
svolítill einfari þegar ég var krakki.
Ég fór mikið með ömmu og afa til
Flórída á sumrin og fann mig oft í
öðruvísi hlutum en hinir krakkarnir.
Ég var líka afskaplega feimin og er í
raun enn og það var iðulega misskil-
ið. Ég leit til dæmis oft undan þegar
ég mætti fólki á gangi og þá var það
túlkað þannig að ég væri merkileg
með mig. Það var alls ekki raunin, ég
hafði einfaldlega ekki kjark í mér til
að mæta fólki og átti líka erfitt með
að standa fyrir mínu.“
Þurfti að bæta sjálfstraustið
Manuela segir fjölskyldu sína hafa
reynt að aðstoða hana við að kom-
ast yfir feimnina í æsku. „Ég þurfti
að bæta sjálfstraustið og fjölskyldan
hjálpaði mér við það með ýmsum
ráðum. Það er þess vegna sem amma
mín tók mig svona mikið með sér upp
í leikhús. Ég var farin að stíga upp á
svið og taka þátt í uppfærslum mjög
ung og ég fann að það hjálpaði mér
mikið. Eftir því sem ég varð eldri fékk
ég aukinn áhuga á fyrirsætustörfum
og þá var það svona almennt viðhorf
að fegurðarsamkeppnir væru góður
vettvangur til þess að efla sjálfstraust
og framkomu svo ég fékk stuðning til
þess að sækja fram á þeim vettvangi.“
Ekki hægt að keppa í fegurð
Manuela var aðeins 18 ára gömul þeg-
ar hún var valin fegurðardrottning Ís-
lands árið 2002. Áður hafði hún unn-
ið sér inn titilinn ungfrú Reykjavík og
tekið þátt í Ford-fyrirsætukeppninni.
„Ég hef ekkert á móti fegurðar-
samkeppnum sem slíkum og finnst
þær alveg eiga rétt á sér, eins og
margt annað. Þetta getur verið mjög
skemmtilegt og ákveðin reynsla og ég
eignaðist margar af mínum bestu vin-
konum þar. Það er hins vegar nauð-
synlegt að þátttakendur hafi bein í
nefinu og geri þetta allt saman á rétt-
um forsendum. Ungar stúlkur með
brotna sjálfsímynd hafa ekkert í feg-
urðarsamkeppni að gera. Ég vona
líka að allar þær sem íhuga að taka
þátt í slíkri keppni hafi eitt mikilvægt
grundvallaratriði á hreinu. Það er ekki
hægt að keppa í fegurð. Fegurð er af-
stæð og hún er í auga þess sem horfir.“
Útlit á ekki að skipta svona
miklu máli
Manuela upplifði gríðarlega pressu
eftir að hún vann titilinn og seg-
ir álagið sem honum hafi fylgt hafa
verið töluvert. „Ég óska engum þess
að búa við þessa pressu – að vera
fullkomin og falleg öllum stundum.
Væntingar fólks um árangur minn á
þessu sviði ollu strax of mikilli pressu
og álagið hélt áfram. Útlitið á ekki að
skipta svona miklu máli og það er
ljóst að ég hafði ekki nægt sjálfstraust
til þess að standa undir þessu álagi.
Ég hefði viljað bíða, þroskast og læra
að þekkja sjálfa mig betur áður en ég
tók þátt.“
Ætlaði að verða fornleifafræð-
ingur
En Manuelu dreymdi hins vegar ekki
um að verða fyrirsæta, leikkona og
fegurðardrottning þegar hún var lít-
il. Heldur átti hún sér þann draum að
verða fornleifafræðingur.
„Það er svolítið skemmtilegt að
segja frá því en ég átti mér þann
draum heitastan að verða fornleifa-
fræðingur og lenda í spennandi æv-
intýrum um heim allan. Draumur-
inn var ákafur og ég eyddi miklum
tíma á Þjóðminjasafninu í að skoða
gersemarnar. Ég hætti þó við allt
saman þegar ég uppgötvaði að ég
gæti ekki sankað að mér öllum þess-
um gersemum. Ég þyrfti líklega að
afhenda þær á safn,“ segir Manuela
og skellir upp úr.
Vinkonurnar eins og systur
Manuela er augljóslega hjartahlý
kona því hún á margar góðar og
nánar vinkonur sem tala fallega um
hana. „Ég náði ekki góðu sambandi
við skólafélagana þegar ég var yngri
en þegar ég hóf nám í Menntaskól-
anum í Reykjavík breyttist það allt
saman. Ég er rosalega þakklát fyrir
þann tíma og ég eignaðist þar góð-
ar vinkonur sem ég mun alltaf eiga
að. Ég á engin systkini og þess vegna
rækta ég vinskapinn eins og um
fjölskyldu væri að ræða. Vinkon-
ur mínar eru eins og systur mínar
og vinir mínir eins og bræður mín-
ir og þannig á ég í rauninni stóra og
trausta fjölskyldu.
Sonurinn gömul sál
Sonur Manuelu, Jóhann Grétar,
gengur eins og áður sagði í einka-
skóla í Manchester og þau eru af-
skaplega náin. „Þetta er mikill agi
fyrir svona lítil börn,“ segir Manuela.
„Maður er vanur því frá Íslandi að
börn á hans aldri séu að borða sand
í sandkassanum, á meðan þau læra
frönsku og stærðfræði hérna úti. Jó-
hann er í skólabúningi, háum sokk-
um, stuttbuxum og blazerjakka,“
útskýrir Manuela og hlær að sam-
anburðinum. „Hann er svona eins
og lítill karl. Hann er rosalegur kar-
akter þetta barn og mjög einstakur.
Hann tekur mig stundum og pakk-
ar mér saman í einhverjum rök-
ræðum. Hann er gömul sál og ekki
þetta dæmigerða barn. Hann ætlar
að verða prófessor og forseti í hjá-
störfum ef hann finnur sér tíma til
að sinna því til hliðar. Hann gerir mig
stolta á hverjum einasta degi. Hann
er líka alltaf að finna eitthvað upp og
ég bíð bara eftir því að hann komi
með eitthvað rosalegt sem breytir
heiminum. Hann er í essinu sínu hér
og það er meðal annars þess vegna
sem ég hef ekki hugsað mér að flytja
til Íslands.“
Beðin um að hylja sig
Dóttir hennar Elma Rós, 10 mán-
aða, er ólík Jóhanni Grétari. „Ég hef
það á tilfinningunni að hún verði
mjög fyrirferðarmikil. Hún er samt
algjört draumabarn og sefur mikið
og vel. Hún er ennþá á brjósti og er
þess vegna enn mjög háð mér en mér
finnst það bara yndislegt. Ég hef ekk-
ert farið frá henni nema í 3–4 tíma
frá því að hún fæddist. Það er svolít-
ið skrýtið að í Bretlandi er þetta allt
öðruvísi. Hér fæ ég augnaráð þegar
ég gef henni brjóst á almannafæri
og er jafnvel beðin um að hylja mig.
Það er eins og ég sé að gera eitthvað
dónalegt.“
Ég er þeirra styrkur
Manuela er eins og áður sagði
óhrædd við breytingar og veit að
lífið kemur sífellt á óvart. „Ég vil
að börnin mín horfi til baka þegar
þau verða eldri og hugsi „vá hvað
mamma mín var flott kona, vá
hvað hún höndlaði aðstæður vel
og lét okkur ekki finna fyrir neinu.“
Sama hvað gengur á hjá mér, þá
er ég þeirra styrkur. Ég þoli allt og
vernda þau fyrir öllu. Allt sem ég
geri, geri ég fyrir þau.“
Manuela Harðardóttir fegurðardrottning er
óhrædd við breytingar og telur að út frá þeim
komi oft eitthvað gott. Hún ræðir við Kristjönu
Guðbrandsdóttur um lífið, æskudraumana, gildi
vináttunar, reynslu sína af fegurðarsamkeppnum og
álaginu af þeim. Móðurhlutverkið er besta hlutverk
hennar í lífinu og breytti henni fyrir fullt og allt. „Ég
er þeirra styrkur,“ segir Manuela. „Allt sem ég geri,
geri ég fyrir börnin mín.“
„Ég átti mér þann draum heitastan að
verða fornleifafræðingur og lenda
í spennandi ævintýrum um heim allan.
Draumurinn var ákafur og ég eyddi miklum tíma
á Þjóðminjasafninu í að skoða gersemarnar.
Gerir allt
fyrir börnin